Ruim acht jaar woonde Sam in een opvang van het Leger des Heils. Sinds iets meer dan een jaar heeft hij een eigen appartement in Amsterdam. Het verhaal van Sam laat zien hoe de wooncrisis ervoor zorgt dat mensen veel te lang in de opvang zitten en hoe belangrijk Wonen Eerst is.
Sam (50) heeft zijn leven tegenwoordig helemaal op de rit. Letterlijk en figuurlijk. Hij heeft na jaren eindelijk weer een eigen woonplek en hij is opnieuw aan het werk als buschauffeur: "het mooiste beroep dat er is".
Trots zit Sam op de bank in zijn woonkamer als hij zijn verhaal vertelt. “Dit huis is helemaal mijn plekkie. Toen ik de sleutel kreeg, wist ik ook precies wat ik wilde doen. Alles is geverfd of behangen in mijn lievelingskleuren: grijs, wit en zwart.” Sam brengt zelf meer kleur in huis. Zijn knalblauwe sportjack heeft hij speciaal voor vandaag aangetrokken. “Dit is het laatste cadeautje dat ik van mijn moeder heb gekregen, voor ze is overleden. Daarom is dit nog steeds mijn lievelingsjack.”
Ontslag
Dat het leven ook tegen kan zitten, weet Sam maar al te goed. Eerder had hij een eigen huis en ook al een baan als buschauffeur. Toen hij in 2010 werd ontslagen, ging het snel bergafwaarts. “Ik was een uitzendkracht. Er moesten mensen weg, dus ik was als eerste aan de beurt. Dan heb je opeens geen inkomen meer.” Als kort daarna ook zijn moeder overlijdt, raakt Sam steeds dieper in de problemen. “Ik was erg close met haar. Ze is door een ongeluk overleden. Ik overzag het niet meer, maakte niet de juiste keuzes.”
Er werd beslag gelegd op zijn huis. “Ik moest eruit. Het scheelde niet veel, of ik stond op straat.” Twee dagen voor hij op straat zou komen te staan, belde een vriendin Sam op. “Ze vertelde dat haar moeder een kamer vrij had voor mij. Daar kon ik terecht.” Veel spullen had Sam op dat moment niet meer. “Die moeder had zo’n klein 45km/u-karretje. Ik hoefde maar een keer op en neer, toen had ik alles. Een tv, mijn telefoon en wat kleding.”
Opvang
Ondanks de benarde situatie, bleef Sam positief. “Het zijn maar spullen, hè.” Ruim zeven maanden kon hij op de kamer blijven wonen. Daarna was er een plek voor hem in de opvang van het Leger des Heils. “Ik had daar een fijne plek. Natuurlijk is je eigen woonplek beter, maar ik had in ieder geval een plek.”
Via 50|50 van het Leger des Heils kon Sam op verschillende plekken werken. Na bijna alle afdelingen gezien te hebben, vond hij zijn plek als chauffeur op de afdeling logistiek. “Ik kon in ieder geval weer rijden, gelukkig maar! Wel op een kleine bus natuurlijk, maar ik deed dat graag.”
Eigen huis
Na ruim acht jaar gewoond te hebben in de opvang, kreeg hij de sleutel van zijn eigen appartement. “Dat was wel heel mooi. Een eigen plek hebben is erg fijn. Het zit hem in kleine dingen: zelf kunnen kiezen wat je eet, zelf bepalen op welke zender de televisie staat, zelf mensen kunnen uitnodigen om langs te komen. Je krijgt je eigen leven weer terug.” Sam huurt de woning nu nog via het Leger des Heils, maar op korte termijn wordt de woning ‘omgeklapt’. “Dan is het huis echt van mij, en zit het Leger des Heils daar niet meer tussen.”
Over de inrichting hoefde Sam niet lang na te denken. Een eettafel is niks voor hem – ‘ik eet altijd op bed’ – een sjoelbak daarentegen moest een prominente plaats krijgen. “Ik speel vaak een potje, hoor. Dat deed ik al in de opvang en nu nog steeds. Het kan altijd precies in de reclameblokken op televisie.” Uiteraard is de sjoelbak ook geverfd in zijn favoriete kleuren: zwart, wit en grijs.
Wat kun je doen als je dakloos dreigt te raken?
Toen Sam zijn huis dreigde kwijt te raken, kwam er veel op hem af. "Ik wist niet helemaal niet waar ik terecht kon of wat ik moest doen. Als ik het allemaal eerder had geweten, had mijn herstel eerder kunnen beginnen." Daarom wil hij mensen graag waarschuwen. "Als je dakloos bent of dreigt te worden, is het is belangrijk om zo snel mogelijk contact op te nemen met de gemeente waar je woont. Zij kunnen je informeren over de mogelijkheden."
