Ambulant deelnemer Paul heeft sinds twee jaar een eigen huisje in Houten.

‘Waar het echt mis ging? 10 jaar terug, toen mijn vrouw overleed. Met haar had ik oud willen worden. Ze stierf acuut doordat er een bloedvat in haar hoofde scheurde, geen natuurlijke doodsoorzaak in mijn ogen. De stress en problemen met haar werkgever hebben haar de das om gedaan. Zo zie ik het echt! Ik flipte en niet een beetje ook.

Vlot na haar dood raakte ik ons huis kwijt. Die werd ingenomen voor onderzoek en heb ik nooit meer teruggekregen. De eerste periode sliep ik bij vrienden, maar die zien je na een tijdje ook liever vertrekken. Je wordt een minderwaardig lid van de samenleving en voelt je door God en alles verlaten. Dat is niet grappig!

Nu was het zeker niet de eerste keer dat ik op straat belande. Met dat leven kwam ik in aanraking toen ik veertien was. Mijn hart was net voor het eerst gebroken door mijn ouders. Ze lagen in scheiding en ik stond tussen twee vuren in. Ik hield van allebei, maar ze dwongen me voor één van hen te kiezen. In één klap viel al mijn zekerheid weg. Al snel stopte ik met school en liep ik weg van huis. Ik kwam op straat terecht, toen heb ik wel een traantje gelaten kan ik je vertellen.

Van het leven op straat word je hard. Je gaat dieper dan diep en in die periode heb ik dan ook de nodige drugs gebruikt. Nu ben ik geen typische dakloze hoor. Ik ben geen junk en zal nooit mijn hand ophouden. No way, ik heb me altijd de tering gewerkt. Tijdens het grootste gedeelte van mijn daklozenbestaan had ik dan ook gewoon een baan. ’s Nachts sliep ik in de bossen en vroeg in de ochtend kwam ik weer tevoorschijn om als allround bouwvakker aan de slag te gaan. Mijn baan is mijn geluk geweest weet je, anders was ik misschien ook wel criminele dingen gaan doen. Al zou ik een hele slechte dief zijn. Ik heb ooit als kind een kauwgombal gestolen, slapeloze nachten dat ik daarvan had. Dat nooit meer!

Na een aantal jaren op straat kwam ik bij het Leger des Heils terecht. In eerste instantie vertrouwde ik het voor geen meter en had ik grote argwaan richting hulpverleners. Ik zie er ruig en stoer uit, maar heb ook een hele zachte kant. Langzaamaan wisten ze mijn vertrouwen te winnen en uiteindelijk ging ik overstag en kwam ik wonen bij de laagdrempelige opvang. Vanuit daar stroomde ik door naar een eigen huisje met ambulante begeleiding.

Begeleiding heb ik nu nog steeds, al is het nog maar één uur per week. Die tijd lul ik zonder moeite vol en mijn begeleider gaat dan ook zelden op tijd de deur uit. Op een gegeven moment bouw je toch een band met ze op. Ze maken je mee in je diepste dal. Waar ze mij nu nog mee helpen? Ik ben een wandelend trauma dus we praten veel over mijn verleden, de dingen waar ik moeite mee heb, maar ook de toekomst. Daarnaast staan ze voor me klaar om te helpen met bijvoorbeeld financiën of afspraken bij instanties of een huisarts.  Nee, ik wil ze zeker nog niet kwijt, al is het alleen maar om een stukje eenzaamheid weg te nemen.

De toekomst zie ik eerlijk gezegd niet heel rooskleurig in. Mijn leven is op dit moment best eenzaam en ik zie niet veel mensen. Voor de toekomst hoop ik dat ik een plek mag vinden waar ik echt thuis kan zijn. Dat is de sleutel in het gat steek en denk: thuis.