“Ik kom hier al dertien jaar, bij Buurtsteunpunt Zevenkamp. En vandaag doen we de bingo. Een gratis bingo is echt een goed idee. Kijk maar, iedereen komt voor Rita’s bingo, haha! Ik zie de mensen hier als mijn familie, weet je. Terwijl ik ook een eigen familie heb, al mijn kinderen wonen bij mij in de buurt.”
“Zal ik je over mijn familie vertellen? Mijn oma had een grote plantage met katoenplanten op Aruba. Mijn opa is dezoon van een weggelopen slaaf uit de slavernijtijd. Hij is met mijn oma, die een echte indiaan was, samen een plantage gestart. Ik heb heel veel kinderen gekregen, daar ben ik trots op. Mijn eerste kind was van een verkrachting. Ik wilde per se niet met die man trouwen. Ik heb al mijn kinderen zelf opgevoed en onderhouden. Altijd gewerkt, altijd druk, en er ook altijd goed uit zien. Ik heb daar van de Heer kracht voor gekregen. Ik ben zo dankbaar voor wat ik heb. Ik heb mijn gezondheid, mijn kinderen, en deze mensen in de buurthuiskamer.
Het chillhoekje
Ik liep hier altijd langs, maar ik keek nooit naar binnen, weet je. Maar toen op een dag reed er een vrouw op de stoep hier zó over mijn voet heen met haar scootmobiel. Ik zei van ‘kan je niet uitkijken?’ en zij zo van ‘oh sorry, sorry!’. Toen ik de andere dag hierlangs liep, klopte ze op het raam en riep mij hier naar binnen. Het zat vol met mensen. En toen zei zij van ‘ja, je kan iedere week komen en koffiedrinken’. Toen deden ze ook soep in de middag. Nu kun je hier iedere dag gratis mee eten. Ik ben nooit meer weggegaan. Als ik op mijn kleindochter moest passen, nam ik haar gewoon mee. Mijn kleinzoon noemt de buurthuiskamer het chillhoekje. Dan zeggen ze ‘oma is bij het chillhoekje’.
''Ik ben zelf erg goed in bingo''
Een beetje veel praten
Er komt een vaste groep mensen hier, maar ook vaak nieuwe mensen. Ik vind dat leuk. Ik ben heel vrolijk, en ik praat een beetje veel. Als iemand alleen zit, maak ik een praatje. We doen hier heel veel samen. Ik heb hier toneel gedaan, gebreid, gezongen. Zelfs opgetreden op het Kunst- en Theatergala in Amsterdam! Iedereen kwam mee met die bus; ze kwamen allemaal kijken. Zo gezellig. We doen met de bezoekers ook uitjes, en we gaan samen naar de kerk. Op woensdagavond eten we hiernaast, bij het korps, voor twee euro. Je mag dan twee borden volscheppen en ook nog een bakje mee naar huis nemen. Het bedrag is voor Ghana, voor het goeie doel.
Maar vandaag zie ik er ook feestelijk uit,alvast een beetje voor kerst en zo. Ik houd ook heel erg van kerst. En kerst en bingo is een mooie combinatie. Je kan leuke dingen winnen, hoor. Ik ben zelf erg goed in bingo. Ik speelde eerst ook altijd ergens anders bingo. Daar moest je betalen. Maar ik won de hele tijd, dus die mensen vonden mij... Ja, je snapt dat zij dachten: ‘oh, heb je die dame weer hoor’. Mijn zoon die mij ophaalde, zei dan: ‘Hebben ze je er niet uitgeschopt?’ Als je daar een beetje praatte, dan werd er gelijk geschreeuwd. Ik zeg je eerlijk, hier is een heel andere sfeer. Dus ik moet hier gewoon komen.
''Luister, het maakt niet uit hoe oud je bent, je moet met de tijd meegaan''
Buurtoma
Ik heb nu veel last van mijn knie door ontstekingen. Maar ik blijf gewoon lopen en doen wat ik doe. Mijn dochter bracht me eerst met rolstoel en al. Het is ook gek als ik er niet ben. Want ja, ik doe de ontvangst en het praatjes maken. Eigenlijk ben ik buurtmoeder. Maar ik ben 71, dus misschien is het buurtoma. Iedereen zegt gewoon Rita hoor. Nou ja, mijn kleinzoon noemt mij suikerspin omdat mijn haar roze is. Ik vind dat geweldig joh, ik heb de foto van mijn Facebook veranderd in een suikerspin. Ik doe ook aan TikTok. Is leeeuk! Luister, het maakt niet uit hoe oud je bent, je moet met de tijd meegaan. Ik zie me niet gaan zitten achter de geraniums. Ik kleed me vandaag nog bescheiden, hoor. Maar mijn haar - daar komen ze niet aan. Ik wil gewoon dit zo. En kijk ik heb mijn eerste letter, de R, in mijn neus. Mooi toch, ik ben roze en blij. Maar nu gaan we de bingo doen, hoor. Ik ga de briefjes delen. Mensen willen zo graag beginnen, ik ga ze niet laten wachten. Mensen! Luister naar Rita! We gaan voor de bovenste rij en ik roep het in het Nederlands en Engels. Stilte in de zaal, er zijn dove mensen hierzo. Zeventig… Seventy!”
