Blijven geloven

Neutraal terrein

Ik confronteerde hem ermee en hij ontkende. Hij zei dat hij suikerziekte had en insuline moest spuiten, maar ik wist wel beter. Arno had een forse amfetamineverslaving. Hij zwierf compleet verwaarloosd door de stad. Zijn ouders durfden hem niet in huis te nemen, die wilden niet dat hij bij hen thuis gebruikte. Bij mij mocht hij ook niet gebruiken, maar ik nodigde hem wel uit voor koffie. En hij kwam.  

Elke dinsdagochtend kwam hij bij mij in de buurthuiskamer. Soms waren we na tien minuten alweer uitgepraat of liep hij mompelend in zichzelf weer naar buiten. Op andere dagen konden we een goed gesprek hebben. Ook zijn ouders kwamen weleens. De buurthuiskamer was neutraal terrein, daar konden ze elkaar ontmoeten zonder ruzie. Want vader en zoon samen, dat ging niet altijd goed.  

Ik had met Arno een afspraak: als je boos bent, loop je weg. Hij riep soms gekke dingen, zoals ‘Ik ga je vermoorden!’ Maar ik wist dat hij dat niet zou doen. Dat zei hij ook: ‘Gekelien, ik ga jou niks doen, maar dit zit in mijn hoofd.’ Een keer flipte hij toen hij bij mij in de buurthuiskamer was. Hij liep scheldend de straat op. De week erna was hij er gewoon weer. Hij wist zich er weinig meer van te herinneren.  

Blijven geloven

Soms vragen anderen mij hoe ze moeten omgaan met mensen zoals Arno. Ik zeg altijd: wees nieuwsgierig. Onbekend maakt onbemind. Negen van de tien keer is er een aanleiding, een oorzaak waarom ze zich zo gedragen. Zoals een verslaving of trauma. Je hoeft iemand niet te begrijpen. Maar zie en respecteer het individu. Oordeel niet en probeer de goede dingen in iemand te zien.     

Arno’s vader vond dat ook moeilijk. Hij was boos op zijn zoon en begreep hem niet. Ik probeerde hem te laten zien dat Arno potentie heeft. Arno is niet alleen verslaafd, hij is ook creatief en heeft twee rechterhanden. Hij kan zich nuttig maken in deze maatschappij en hij verdient een kans om iets van zijn leven te maken. Of dat ooit gaat lukken, weet ik niet. Maar ik wil blijven geloven.