Vorig jaar ben ik tijdens een wintersportvakantie heel hard gevallen. In mijn herinnering kan ik me de val nog zo voor de geest halen: de klap op de grond, meters naar beneden schuiven en checken of mijn lijf en ledematen het nog deden. Langzaam ‘out’ gaan van de pijn en ergens vaag merken opgeraapt te worden en afgevoerd met de helikopter. M’n leven stond even stil, waarna gelukkig een traject van volledig herstel volgde. Het was een bijzondere ervaring hoe ik na een pijnlijke val uiteindelijk weer kon opstaan.
Dit was een hele fysieke ervaring, maar het kan ook mentaal gebeuren. Er zijn ongetwijfeld momenten in je leven waarop je merkt dat je niet alles onder controle hebt: een familielid sterft, je loopt vast in je werk, je relatie eindigt in een echtscheiding, je kind blijkt iets te mankeren. Voor je gevoel val je in een bodemloze put. Weg is de grond onder je bestaan. Hoe kun je ooit overeind komen en verder gaan? Vaak zijn dat pijnlijke momenten, ze voelen als falen of als verliezen. Als ze erg ingrijpend zijn, voelen ze zelfs als doodgaan: je hebt geen idee hoe het verder moet.
Wat ons menselijk en echt maakt, dat zijn juist onze momenten van vallen en opstaan; onze beschadigingen en littekens.
We leven in een cultuur waarin we eigenlijk niet mogen falen. En als het mis gaat kijken we hoe het fout heeft kunnen gaan. We zoeken een schuldige of nemen maatregelen, zodat het nooit meer op die manier mis kan gaan. Maar deze benadering heeft ook grenzen, want we kunnen niet alle lijden voorkomen.
Er zijn mensen die nog nooit ergens zijn mislukt – of dat angstvallig verbergen (vooral dat). Deze mensen missen iets in het leven. Wat ons menselijk en echt maakt, dat zijn juist onze momenten van vallen en opstaan; onze beschadigingen en littekens. En wat ons in de loop van de jaren wijs maakt, is dat we dat gaan zien en zelfs waarderen.
Daar heb je wel lef voor nodig: de moed om liefdevol naar je eigen barsten te kijken. En je hebt voorbeelden nodig. Mensen die zich durven laten kennen, ook in hun kwetsbaarheid.
Pasen gaat over wat voortdurend in ons leven gebeurt: je valt en je staat op. Je faalt en krijgt een nieuwe kans. Je verliest en krijgt nieuw leven. Pasen is het feest van nieuw leven.
In het paasverhaal lezen we over Jezus. Hij loopt niet weg als het dreigend wordt. Hij durft de pijn aan, en de stilte van de dood. Hij durft zijn leven te verliezen door het helemaal te geven. En als Hij opstaat uit de dood, zijn de wonden niet weg.
Pasen gaat over wat voortdurend in ons leven gebeurt: je valt en je staat op. Je faalt en krijgt een nieuwe kans. Je verliest en krijgt nieuw leven. Pasen is het feest van nieuw leven. Maar wel langs de weg dat je dood moet durven gaan om weer tot leven te komen, dat je moet vallen om weer op te kunnen staan. Dat leven vallen en opstaan is, en dat er niets gebeurt als je niet durft te vallen. Dit thema is terug te zien in de kleine kunstexpositie die is geopend op het bedrijfsbureau aan de Van Swietenlaan. Verschillende deelnemers hebben dit thema ‘vallen en opstaan’ op een creatieve manier vertaald.
Een gezegend Pasen. Dat we mogen weten dat wat er ook in het leven gebeurt, Jezus reikt ons de hand. Al zijn we nog zo hard gevallen. We mogen altijd weer opstaan.
