Jason is met zijn kleurrijke gewaad een unieke verschijning. Zijn haar staat omhoog in palmboompjes, een kapsel waar ik als 3-jarige jaloers op zou zijn geweest. Ik kijk naar zijn voeten. De zool van zijn rubberen slipper is aan één kant veel dunner dan de andere. Hij volgt mijn blik en glimlacht. “Tja, gevangenisslippers slijten maar aan een kant, hè. Het is altijd hetzelfde rondje.” Een andere man vangt ons gesprek op en lacht instemmend.
Jason komt uit de gevangenis. We kijken samen naar het nieuws. “Weet je wat ik zo gek vind aan Nederland?” zegt Jason, “Er worden hier mensen betaald om te zeggen wat voor weer het wordt. Maar dat is toch niet zo moeilijk?! Er is hier altijd kans op regen! Altijd tachtig procent kans op regen!” Ik barst in lachen uit. Bij hemzelf is het eigenlijk juist andersom: altijd tachtig procent kans op zonneschijn. Laatst bracht hij mij een kopje koffie met de woorden: “Ik vind jou wel gewoon chill, weet je. Als iemand hier ooit moeilijk doet naar jou, kom gewoon naar mij. Ik heb je rug.” Jason kan echt het zonnetje in huis zijn. Toch heeft hij soms ook – door zijn agressieproblemen en verslaving – kans op buien, als de wereld hem in de weg staat. Die enkele donkere onweersbui die hem soms overmeestert, maakte een paar jaar geleden van hem plotsklaps een boef, een gedetineerde. Zeven jaar cel voor poging tot doodslag.
‘Zijn wieg stond op een donkere plek vol verslaving, misbruik en afwijzing’
Wanneer ik in zijn dossier lees waar zijn wieg stond, verrast het me niet. Zijn wieg was een krakkemikkig, versleten wiegje op een donkere plek vol verslaving, misbruik en afwijzing. De drugs stonden als borrelnootjes op tafel en zijn vader mishandelde zijn moeder. Jason is een boef met een krasje, net als vrijwel elke andere ex-gedetineerde die ik tegenkom in mijn werk. Afkomstig uit een wereld van gebrokenheid. Waar zou ik nu zijn als mijn wieg daar ook had gestaan? Ik zou het niet weten. Maar wat ik inmiddels wel weet, is dat gevangenisslippers slijten aan één kant en dat Jason mijn rug heeft . De wereld is niet zwartwit. Ook buienradar zit er wel eens naast. Gelukkig kan Jason zijn eigen buien tegenwoordig steeds beter voorspellen. Hij is clean en door hulpverlening heeft hij zijn leven steeds beter op de rit. Een carrière als weerman lijkt hem nu wel wat. Alleen nog even oefenen. "Oant moarn!"
Lisanne Rietman (24) werkt bij het Leger des Heils als sociaal pedagogisch werker in de maatschappelijke opvang. Hier kunnen dak- en thuisloze mensen terecht voor een gesprek, maaltijd en een slaapplek. Meestal hebben deze mensen te maken met veel problemen tegelijkertijd.
