Column: Oude bekende

Na er een paar weken uit geweest te zijn vanwege een heupoperatie, ben ik weer voorzichtig begonnen. Heerlijk om mijn collega’s weer te zien en te horen hoe het mijn “klantjes” intussen is vergaan.

Ik scan mijn e-mails en probeer er tussenuit te pikken wat voor nu relevant is en waar ik iets mee kan. Ik zie een mail van de administratie dat Michiel van Emst* heeft gebeld vanuit de gevangenis. Meerdere malen. Die zal dan wel opnieuw gaan bellen. Terugbellen heeft geen zin want je kan toch alleen maar een terugbelverzoek doen en ik zit niet persé op dit gesprek te wachten. Michiel is een verstokt drugsgebruiker en steelt voor zijn gebruik. Hij is ook manisch-depressief, tegenwoordig bipolair genoemd. Hij heeft vooral manische periodes, waarbij hij heel druk en soms dwingend wordt en dan ook af en toe de grenzen in de omgang uit het oog verliest.

Hij zit inmiddels een paar maanden vast in het kader van een ISD. Dat is een straf van twee jaar die aan een veelpleger kan worden opgelegd. Het houdt in dat hij de eerste maanden sowieso in de gevangenis zit en dat er in die tijd een passend programma wordt opgesteld wat hij verplicht moet volgen. Dat programma kan ook buiten de gevangenis zijn, maar bij een overtreding of als hij zich niet aan de voorwaarden houdt, kan hij meteen terug in de gevangenis worden geplaatst en moet dan de rest van de twee jaar uitzitten.

Terwijl ik verder ga met mijn e-mails, gaat mijn telefoon. En ja hoor, daar is hij al. “Hallo Pia! Wat goed dat ik je eindelijk te pakken heb! Hoe gaat het met je heup? Loop je alweer als een jonge hinde? Of loop je nog te mankepoten? Ik heb veel aan je gedacht hoor, daar heb ik alle tijd voor hier in de gevangenis, maar het gaat goed hoor, heel goed zelfs! Ik heb het hier echt naar m’n zin ik schrijf liedjes en ik mag pianospelen ze hebben hier een piano staan en in de ochtenden zit ik wel vaak op cel maar meestal laten ze nu de hele middag de deur open, dus ja het gaat fantastisch met mij. En ik meen dat hè dat ik aan je gedacht heb we zijn tenslotte ongeveer even oud dus dan krijg je dat soort dingen, hoor ik ook overal om me heen.”

Hij praat in een voortdurende acceleratie, waarbij hoofdletters, punten en komma’s uit zijn zinnen verdwijnen en een stroom van woorden steeds sneller en luider mijn trommelvlies bestoken.

“Ik ben trouwens ook weer een boek aan het schrijven. En dat wil ik je nou vragen, want jij had toch dat andere boek van mij gedownload? Dit site waar ik het op had gezet hebben ze namelijk opgeheven en nou kan ik niet meer bij mijn boek. Of ja, eigenlijk is het gewoon verdwenen en ik kan het natuurlijk niet meer terug schrijven. Maar ja, geen probleem hoor, ik schrijf nou een nieuw boek en dat andere hebben sommigen denk ik toch nog, maar heb jij het dus?” 

Kennelijk wil hij nu toch een antwoord, want het is even stil. “Nee” zeg ik. “Ik las jouw boek ook online en kon het inderdaad op een gegeven moment niet meer vinden.”

“Oh, nou dat is jammer, ik dacht dat jij het had. Maar het goede nieuws is dat ik begin volgend jaar, en dat is dus al over een dikke maand, naar buiten mag en dat ik dan bij de Sparrenberg* kan gaan wonen. Want weet je, zelfstandig wonen wordt het niet joh. Ik wil gewoon niet alleen wonen. Dat kan ik ook niet. Ik ben nou ook helemaal clean al die maanden, of nou ja, twee keer een positieve UC. Maar toen had ik een beetje genomen om rustig te worden. Verder gaat het heel goed dus. En ik kan straks weer gewoon naar mijn oude dagbesteding, voor een euro per uur en daar koop ik dan alleen sigaretten van hoor, echt geen spul meer, dus dat komt helemaal goed en dan ga ik door met liedjes schrijven en muziek maken en schrijf ik mijn boek af.”

“Dat klinkt goed, Michiel,” zeg ik. “Dat heb je goed gesnopen! En ik wil jou wel weer als reclassering hebben, want ja uiteindelijk mag ik je wel en we zijn ook van dezelfde generatie dus jij snapt mij. Nou ik ga ophangen want luchten begint.” En de verbinding wordt verbroken.

Tja, ik had bedacht om hem niet meer in mijn caseload te nemen. Ik heb hem al een paar jaar begeleid en steeds waren er weer incidenten, waar hij zich vaak wonderwel uit wist te kletsen. Totdat hij er na de zoveelste diefstal toch niet meer mee weg kwam. Veel verandering hoef je op zijn leeftijd niet meer te verwachten, dacht ik. Ik had eigenlijk wel genoeg van deze casus. Maar dat is misschien toch te gemakkelijk gedacht. Ik ben zelf tenslotte ook nog volop in ontwikkeling. Vind ik zelf. En ach, hij heeft ook iets ontwapenends. En hij schrijft echt mooie teksten.

Wellicht hoort hij gewoon in mijn caseload thuis.