Maandag. Een geeltje van collega Rieke op m’n bureau: ‘Ga maar even lekker relaxen vanavond. Soms hebben we maar stom werk.’ Eerder die middag kwam ik bij haar spuien na een training aan vier gedetineerde mannen in de gevangenis. Met tranen in m’n ogen: “Ik snap heus wel dat ze niet zitten te springen om een training ‘Stop-Denk-Doe’, die ze verplicht moeten volgen. Maar vandaag was de weerstand wel heel groot. Erkan en Wesley zijn uit de training gelopen, ze vonden het allemaal bullshit.”
Pfff. Waarom doe ik dit werk eigenlijk?
Dinsdag. ’s Morgens belt cliënt Erik. Hij is boos en heeft een verward verhaal over oude bekenden die hem van de weg af drukten, de politie die niks deed en dat hij nu van plan is ze terug te pakken. Ik luister, ik geef woorden aan z’n frustratie, ik vraag hem wat het hem gaat opleveren als hij ze terugpakt. Langzaam kalmeert Erik. Aan het einde van het gesprek zegt hij: “Ja, ik dacht ik bel jou maar, want m’n ouders fokken me alleen maar verder op.”
Die middag spreek ik Yusuf, samen met zijn psycholoog en zijn ambulant begeleider. Hij is veroordeeld voor huiselijk geweld en heeft een contactverbod met zijn ex. Maar wat wil hij graag contact met hun zoontje Karim. De afgelopen tijd hebben we pogingen gedaan om dat met begeleiding te organiseren. Met wisselend succes. De eerste keer haakte Yusuf af, een volgende keer was er geen klik met de begeleider en weer een andere keer meldde de politie dat Yusuf en z’n ex elkaar toch weer hadden opgezocht waarbij het was uitgelopen op slaande ruzie en een kapotte voordeur. En dus lag het contact weer weken stil. Maar vandaag is Yusuf blij! Z’n psycholoog vindt dat hij goeie stappen maakt in zijn agressiebeheersing. Hij heeft nieuw werk gevonden én dankzij zijn begeleider ligt er een uitgebreide bezoekregeling met Karim.
Op woensdag schud ik Marlon de hand, die uit een beveiligd justitiebusje stapt. We treffen elkaar op een mooie locatie in het bos, waar Marlon een intakegesprek heeft voor een woon-werktraject. Het is voor het eerst sinds 5 jaar gevangenis dat hij weer buiten rondloopt. Met zijn casemanager in de gevangenis heb ik kunnen regelen dat dit zonder handboeien mag. De volgende dag kan ik hem telefonisch de uitslag melden: “Je bent welkom!” Marlon reageert met “Ik sta hier met een hele grote glimlach op m’n gezicht.”
Vrijdag. Tot mijn verrassing zijn Erkan en Wesley weer terug in de training: ‘We hebben er nog ‘es over nagedacht. We kunnen maar beter meewerken. Dan ligt het in ieder geval niet aan ons.’ Wow. Een aanknopingspuntje. Want dit is precies waar de ‘Stop-Denk-Doe’-training om gaat.
Anderhalf uur later loop ik de gevangenispoort uit. Ik check m’n telefoon. Mijn oog valt op de nieuwe profielfoto van Yusuf: hand in hand met Karim.
Waarom ik dit doe?
Dáárom dus.
En nu weekend.
Lucy Schipstra is Reclasseringswerker bij Leger des Heils Jeugdbescherming en Reclassering Arnhem. Ze werkt voornamelijk als toezichthouder en gedragstrainer.
