Dat pure vind ik zo mooi

Als woonbegeleider op Cederhorst ben je van alles: kapster, pedicure, huishoudster en zelfs schoonheidsspecialiste. Rachel (23) doet het allemaal met liefde. ‘Ik heb heel veel compassie met onze bewoners. Laatst moest ik een volwassen man leren handenwassen. Dat had niemand hem ooit geleerd. Ik dacht: wat ben jij veel tekortgekomen.’

‘Ik wilde het liefst werken met jongeren met een verslaving, maar dat werden volwassenen met een verslaving, een licht verstandelijke beperking, psychiatrie en gedragsproblemen. In mijn jeugd had ik een vriend die een verslaving had. Het begint als iets leuks, maar het kan snel een probleem worden. Zo was het ook met die vriend. Op zijn veertiende gebruikte hij al, de relatie met z’n familie ging kapot, er kwam criminaliteit en agressie, geen vaste woonplek meer. Hij dacht dat dit zijn leven was. Zelf was ik ook geen lieverdje, maar ik bedacht gelukkig op tijd dat ik iets moois van mijn leven wilde maken. Toen is het verlangen ontstaan om jonge mensen te laten zien dat je heel goed gelukkig kunt zijn zonder verslaving, dat je er gewoon van af kunt komen en dat het je leven niet hoeft te verknallen.’

‘Via mijn stage kwam ik op Cederhorst terecht toen dat werd opgestart vijf jaar geleden. Eerst vond ik dat spannend omdat het pionieren was en omdat ik nog weinig ervaring had met psychiatrie. Inmiddels staat het team als een huis en is er ook een mate van rust onder de bewoners. Het zijn geen standaard mensen die hier wonen. Ze hebben een verslaving en zijn op allerlei andere manieren ‘rauw’. Maar die verslaving bepaalt niet wie ze zijn als mens. Het maakt me heel blij dat we hen een plek kunnen geven waar ze zichzelf mogen zijn, inclusief hun gedrag en gebruik. We hebben hun ziektebeeld helder, hebben de medicatie goed op orde en weten wanneer we bij behandelaars op onze strepen moeten gaan staan. Door deze aanpak krijgen we ook bewoners die psychotisch zijn sneller weer tot rust.’

‘Dit werk is zwaar, je kunt na drie jaar opgebrand raken. Het helpt het dat ik onderdeel ben van een sterk team. Als teamleden steunen we elkaar en nemen we taken van elkaar over als dat nodig is. Wat zwarte humor helpt ook altijd. Sowieso wordt er veel gelachen op Cederhorst. Laatst kwam de wijkagent en nog voordat hij gezegd had waarvoor hij kwam zei een bewoner al dat hij ‘niks van gestolen laptops wist’. Lachen! Gelachen hebben we ook om een bewoner die een spierziekte heeft waardoor hij wekenlang nauwelijks had kunnen lopen. Tot de politie op bezoek kwam en hij ineens keihard wegrende, over een schutting klom en in het bos verdween!’ 

‘Dat pure vind ik zo mooi, het is bij ons echt what you see is what you get. Een bewoner die z’n nieuwste slogan met ons deelt: Schizofreen is nooit alleen. En laatst hadden we een beauty-avondje georganiseerd. Een man die continu nare stemmen hoort zei: “Ik viel bijna in slaap, maar dat wil ik niet want ik wil blijven vóelen.” Bewoners die altijd onrustig zijn, kwamen tot rust toen ze gingen liggen en verzorgd werden. Dat was gewoon ontroerend om te zien.’