De juiste plek

Samen met je pleegvader breng ik je naar je nieuwe thuis. Samen ruimen we je spullen op in je nieuwe kamer. Je pleegvader trekt de voordeur achter zich dicht en je barst in tranen uit. Meteen heb je de warme armen van de gezinshuis moeder om je heen. Je laat je nu al door haar troosten. Mooi.

“Mijn moeder hoefde me niet. Ik weet niet eens wie mijn vader is. Mijn pleegouders hoeven me niet. Niemand houdt echt van mij.” Je staat huilend in de armen van de gezinshuismoeder. Mijn hart breekt. Ik kijk even weg, slik een paar keer en haal diep adem. Jouw moeder raakte in verwachting terwijl ze veel problemen had. Ze kon er niet nog een kind bij hebben, ze zou er niet voor kunnen zorgen. “Maar dan had mijn moeder niet zwanger moeten worden!” Tja…

Jouw eerste jaren woonde je bij een kennis, daarna voor het eerst bij mama en daarna toch in een pleeggezin. Je hebt daar jarenlang gewoond, tot ze niet meer voor je konden zorgen. Eigen pijn, onvermogen en omstandigheden maakten dat jouw pleegouders het niet meer aankonden. We hebben zo hard geprobeerd hen te helpen zodat je daar kon blijven, maar het mocht niet baten.

Nu woon je in een klein gezinshuis. Je mag hier leren dat er van je wordt gehouden. Voor sommige kinderen is dat een even grote opdracht als het beklimmen van de Mount Everest.

Jouw gezinshuismoeder vertelde me dat je bijna was weggelopen dit weekend. Het begon met een vriendin die afzegde voor een voorstelling waar jij speciale kaartjes voor had gekregen. Paniek over of je nog wel zou kunnen gaan, samen met één opmerking over wanneer je voor de toetsweek zou leren, waren genoeg om de bom te doen barsten. “Niemand wil me helpen. Ik ga hier weg! Ik ga op straat slapen en dan zoekt mijn voogd een nieuwe plek voor me!”

Gezinshuisouders weten je tot bedaren te brengen en vinden een oplossing voor de voorstelling. “Het spijt me dat ik lelijk tegen jullie deed. Ik ben niet gewend dat iemand me echt wil helpen.” En opnieuw stromen er tranen over je wangen. Jij bent de klim op de Mount Everest begonnen en hebt de eerste tussenstop bereikt.

Ik zag bij de kennismaking meteen dat deze warme en zeer nuchtere gezinshuisouders en jij een goede treffer zouden zijn. Deze match is er één uit duizenden. Het zoeken van een plek, vooral het vinden ervan, is een zeer tijdrovende klus. Er is geen overzicht van alle mogelijke plekken bij pleeggezinnen, gezinshuizen, instellingen etc. Je moet het doen met de organisaties die jij kent of je collega’s kennen. Je moet ze afbellen om te kijken of er plek is. Dan bespreek je de casus. Daarna bel je de gemeente om te vragen of de zorg gecontracteerd is. Dan hoop je maar dat de gemeente bereikbaar is en of degene die je aan de lijn krijgt weet welke zorg gecontracteerd is. Tot slot hoop je terug te horen dat de instelling besloten heeft dat ze de casus passend vinden. Anders begint het hele circus opnieuw. En ook goede matching met de plek zelf kost nou eenmaal tijd.  

Goed, daar is dus ruimte voor verbetering. Soms hebben we de tijd niet omdat de situatie op scherp staat. Soms vinden we de juiste organisaties niet. En soms zijn er andere dringende zaken in onze caseload die de aandacht vragen.

Met de voorgenomen caseload verlaging voor jeugdbeschermers hebben we kans op succesverhalen zoals hierboven. Het mag geen toeval zijn dat het lukt om gepaste hulp in te zetten. Dat moet onze standaard worden, de kinderen moeten altijd voorop staan.