Hoe Anton weer grip op zijn leven kreeg

Het is niet vanzelfsprekend dat hij weer aan het werk is. Toen hij 35 was, werd Anton zijn huis uit gezet. “Toen ging het van kwaad tot erger”, zegt hij. Uiteindelijk raakte hij aan de drugs en kwam hij op de bank te zitten met een Posttraumatisch Stressstoornis, lichamelijke klachten en een verslaving. “Dat is gelukkig opgelost. Of ja, opgelost. Ik ben er weer, laten we het zo zeggen.”

Anton kwam via het Prison Gate Office (PGO) bij Passion in Hummelo, een time-out plek voor mensen die met een verslaving kampen of dakloos zijn. Daarna stroomde hij door naar het Wrap Around project van het Leger des Heils en de gemeente Doetinchem, waarbij mensen die dakloos zijn in een huis geplaatst worden. Hij kreeg weer grip op zijn leven, en via de woningbouw kwam hij terecht in een omklapwoning. Deze staat nu nog op naam van het Leger des Heils, maar als het goed loopt, komt het huis na de proefperiode op Anton’s naam te staan.

Anton heeft de afgelopen jaren intensieve therapie gevolgd. Hij legde het traject niet alleen af. Carolien is inmiddels twee jaar zijn ambulant begeleider. “In het begin was alles opstarten, en moesten we elkaar echt leren kennen, geeft ze aan. “Maar we hadden meteen een goede klik.” Ze ging mee naar gesprekken over de afbouw van medicatie bij Iriszorg, en naar de huisarts voor andere lichamelijke klachten. “Het gaat van tandarts tot jobcoach tot bewindvoerder tot financiën,” weet Carolien. Daarnaast was het belangrijk voor Anton om het contact met zijn tienjarige dochter te herstellen. Hij ziet haar nu regelmatig.

Anton werkt nu als assistent-bedrijfsleider bij Mini Manna in Doetinchem. Dit is een kringloop-, dagbestedings- en hulpwinkel ineen. Op deze plek voerde hij eerder zijn taakstraf uit. “Ik was op deze werkplek altijd op tijd en werkte hard. Toen kreeg ik een baan aangeboden. Van niks kom ik hier nu als assistent-bedrijfsleider binnen,” lacht Anton. Hij runt de supermarkt en haalt spullen af bij mensen thuis voor de kringloop. Ook doet hij inkoop bij bedrijven.

Anton vindt het werk soms ook wel confronterend: “Ik moet verhuizingen en ontruimingen regelen, dat is bij mij thuis ook gebeurd. Bij mij is alles in de vuilnisbak gegaan. Ik had een koffertje met kleren, dat was het. Ik voel goed hoe mensen zich voelen. Ik blijf er menselijk onder.” Trots zijn op wat hij bereikt heeft, vindt hij moeilijk. “Ja, ik ben best wel trots op mijn baan. En dat ik nu overal vanaf ben. Maar ik moest wel een omslag maken, anders had ik nu ergens onder een brug gelegen.”

Anton is een ‘superdoorzetter’, zegt Carolien. “Wat Anton heeft meegemaakt, ook met zijn verslaving… het lukt niet iedereen om daarvan af te komen. Om na zulke jaren je leven weer op te bouwen tot wat het nu is, dat is best een prestatie. Anton moet het zelf doen, en hij heeft alles aangepakt, van de alcoholproblematiek tot aan de therapie. Dat is mooi om te zien. Daar leren wij als begeleiding ook van, van die veerkracht.”

Anton en Carolien zien elkaar twee keer per week en soms komt Carolien even langs bij zijn werk. Ook bellen ze geregeld. “Toen mijn relatie uit was, zat ik daarmee. Maar als ik ’s avonds belde, nam ze ook op. Ze biedt altijd een luisterend oor en advies. Dat helpt enorm.” Carolien helpt hem om door de bomen het bos weer te zien. “Ik woon ver weg, dat betekent dat ik lang in de auto zit. Die anderhalf uur kan ik met Anton kletsen,” lacht Carolien. Inmiddels hebben de twee een sterke band opgebouwd. “We zijn elkaar nog niet zat!”

“Ik ben het Leger des Heils dankbaar dat ik dit traject heb mogen volgen,” vult Anton aan. “Zonder hen had ik het niet gered.” Anton wil zijn ervaringen graag delen in de toekomst. Hij is nu bezig om officieel ervaringsdeskundige te worden. Er ligt al een aanvraag voor hem om bij een school in Amersfoort zijn verhaal te doen. Anton weet nog precies wat alle drugs en alcohol met hem hebben gedaan en hoopt dat zijn ervaringen jongeren kunnen helpen.