Een poster van de Warme Kamers van het Leger des Heils trok zijn aandacht. Hij besloot om ‘eens langs te gaan’ bij de buurthuiskamer in het dorp waar hij woont. Sindsdien is Dick (75) niet meer weg te denken uit de buurthuiskamer in Winterswijk. “Ik kom hier graag, een paar keer per week.”
Het is gezellig druk in de ruime, lichte buurthuiskamer van Winterswijk. Een grote glazen wand biedt uitzicht op de aangrenzende tuin. Aan de lange tafel, die gevuld is met koffie- en theekopjes, wordt druk gekletst. Soms zwaait de deur open en voegt een nieuwe bezoeker zich bij de tafel. Ook in de aangrenzende ReShare kledingwinkel zoeken mensen naar een nieuwe, tweedehandse outfit.
Een van de vaste gasten aan de lange tafel is Dick. Zijn imposante baard trekt snel de aandacht. “Ik heb hem al ruim anderhalf jaar niet meer geschoren.” Hij zit rustig te genieten van een kopje koffie. Aan zijn handen is te zien dat hij altijd met zijn handen heeft gewerkt. “Ik ben meubelmaker geweest en heb in een fabriek gewerkt waar kachels werden gemaakt. Ik vond het heerlijk om met mijn handen bezig te zijn.”
Nu hij ouder is geworden, doet hij het wat rustiger aan. “Ik luister graag naar muziek. Het liefst klassiek, een opera of The Rolling Stones.” Daarnaast is hij een echte verzamelaar. Postzegels, muntstukken, boeken, hij heeft hele collecties. “Ja, mijn kasten staan wel vol.” Gerrie, een van de andere bezoekers, knikt instemmend: “Je zou het eens moeten zien. Hij heeft echt alles staan.”
Verzamelingen
Hoewel Dick zich prima vermaakte met zijn verzamelingen thuis, besloot hij na het zien van een advertentie over de Warme Kamers in de krant toch eens binnen te lopen bij de buurthuiskamer. Het bleek een succes. Hanny, coördinator van de buurthuiskamer, zag Dick steeds vaker komen. “Hij zat hele dagen bij ons binnen. En nu komt hij nog steeds, altijd als we open zijn. Hij is er als een van de eersten en gaat als laatste weer weg.”
‘Ik geloof dat we worden opgehaald door ufo’s. Want die bestaan, hè!’
Terwijl Dick een rondje loopt door de tuin, vertelt hij over zijn kijk op de wereld. Af en toe haalt hij tevreden een hand door zijn baard. “Ik denk wel dat er een hiernamaals is. Maar daar kom je niet zomaar.” Even wijst hij met een vinger naar boven. “Ik geloof dat we worden opgehaald door ufo’s. Want die bestaan, hè!” Hij is er in ieder geval niet bang voor. “Nee hoor, ze bestaan gewoon.”
Tekst gaat verder onder de afbeelding
Verjaardag
Een hoogtepunt voor Dick was toch wel zijn 75e verjaardag. Hij vierde zijn verjaardag al jaren niet meer. Zonder visite viel er weinig te vieren. Maar toen hij dit jaar 75 werd, vierde de buurthuiskamer dit met hem. Hanny had een groot bord geregeld met zijn leeftijd erop en er werd gezongen met elkaar. Dick: “Dat was erg mooi. Zoiets had ik al een hele tijd niet meer meegemaakt.”
Magnetronmaaltijd
Echt een prater is hij niet, maar hij geniet zichtbaar van de mensen om hem heen. Er wordt aan de lange tafel heel wat gelachen en gekletst, terwijl Hanny haar zelfgemaakte soep uitserveert. Die valt goed in de smaak bij iedereen. Van zo’n vers gemaakte soep houdt Dick wel. “Thuis eet ik eigenlijk alleen maaltijden uit de magnetron. Dat vind ik makkelijk, die hoef je alleen maar op te warmen.”
Na de maaltijd gaat de buurthuiskamer dicht. Dick is de laatste bezoeker die naar buiten gaat. “Tot vrijdag hè”, roept Hanny hem na. “Ja, zeker. Tot vrijdag”, en Dick is de hoek om.
