Erica en Fred werken bij Dagopvang Hier en Nu in Den Haag. Samen met hun collega’s zetten zij zich in voor mensen die hun thuis verloren. Oorzaken zijn psychische of financiële problemen, verslaving of een combinatie. Daarnaast wordt de dagopvang ook bezocht door gescheiden mannen en vrouwen. Allemaal mensen waar nergens plaats voor is.
Contact leggen en met bezoekers in gesprek gaan over wat er in hun leven speelt, daar gaat het om op de Dagopvang. “Bij ons is iedereen gelijk. Doordat de deelnemers zich bij mij veilig voelen, vertrouwen ze me en kunnen ze veel bij mij kwijt,” legt Erica uit. Ze probeert de hulpvraag van deelnemers te achterhalen. Het doel is dat ze op zo kort mogelijke termijn doorstromen naar andere vormen van hulp, een eigen woonplek en werk of dagbesteding. Zo gaan ze weer deel uitmaken van het gewone leven.
Zorg mijdend gedrag
In de praktijk zitten de deelnemers vaak in een moeilijke situatie. “Je verliest ze regelmatig uit het oog doordat ze tijdelijk een slaapplek of werk vinden. Verder zijn ze vaak oververmoeid doordat ze op straat geen rust krijgen,” legt Erica uit. Ook zijn er onder de bezoekers mensen met zorg mijdend gedrag. “Er zijn zelfs mensen bij die als het vriest buiten slapen. Ze proberen het wel, maar houden het vaak niet vol in een voorziening. De muren komen op hen af waardoor ze de straat weer op gaan,” vult Fred aan. “Laatst vertelde een deelnemer zelfs dat hij zich buiten vrij voelt. Wij vinden trouwens niets gek. Als je voor mensen open staat en luistert, ontstaan de mooiste gesprekken,” aldus Fred.
Teleurgesteld
De medewerkers geven een deelnemer nooit op. Ze hebben korte lijntjes met afdelingen als Housing First en Greencards, waar zorg mijdende daklozen terecht kunnen. Samen met het Daklozenloket denken ze in mogelijkheden. Daarnaast is er een medisch spreekuur, waar bijvoorbeeld daklozen, die door het vele lopen problemen met hun voeten hebben, terecht kunnen. Tegelijkertijd maken de medewerkers het leven van de daklozen een klein beetje aangenamer. Door hen te laten zien dat ze niet vergeten zijn. Ze geven hen aandacht, luisteren en organiseren af en toe iets leuks zoals een filmavond. “Het mooiste van dit werk is om te zien hoe mensen, die zo vaak in hun leven teleurgesteld zijn, nog steeds kunnen genieten van kleine dingen,” aldus Erica.
“Het mooiste van dit werk is om te zien hoe mensen, die zo vaak in hun leven teleurgesteld zijn, nog steeds kunnen genieten van kleine dingen.” Erica.
Op weg naar herstel met Jan Willem
Drie jaar geleden werd Jan Willem na een scheiding dakloos. Zijn naam stond niet op het huurcontract waardoor hij geen rechten had. “Ik had nooit verwacht dat ik op straat terecht zou komen, maar daar ging ik dan met mijn spullen in een paar vuilniszakken,” vertelt hij. “Ik ben aan de kant gezet en stond er helemaal alleen voor.”
Zeven dagen per week bezoekt hij de Dagopvang. Het is een belangrijke plek voor hem waar hij tot rust komt. Ook kan hij hier douchen en zijn was doen. “Op straat leven betekent overleven en constant op je hoede zijn. Mensen zien ons als veroorzakers van overlast, terwijl er zoveel huizen te kort zijn. Ook de politie is anders dan vroeger, ze jagen je gewoon weg als je ergens ligt te slapen.” Toch wil Jan Willem niet naar de Nachtopvang. “Er is daar veel te veel onrust,” legt hij uit.
Nuttige plek
Jan Willem heeft goed contact met de deelnemers en medewerkers. “De medewerkers zijn er voor ons en geven ons aandacht. Je kunt mensen al gelukkig maken met kleine dingen. Een kop koffie, een spelletje spelen, dit is zeker een nuttige plek. Ze verwijzen ons ook door naar dagbesteding, maar daar zijn deelnemers door het harde leven op straat, vaak te moe voor.”
Jan Willem is met een Housing First traject bezig en hoopt op die manier een woning te krijgen. De gemiddelde wachttijd is twee jaar. “Ik heb een casemanager en wacht op een huis, dat is het belangrijkste.”