Wim is geestelijk verzorger bij het Leger des Heils. Op verschillende locaties in Gouda en Rotterdam helpt en begeleidt hij mensen met allerlei levensvragen, in de meest uiteenlopende situaties. “Ik vind het mooi dat ik dit kan doen voor het Leger des Heils. We zijn een christelijke organisatie, dus ik hoef mijn eigen geloof in God niet onder stoelen of banken te steken”, vertelt hij. Als geestelijk verzorger is Wim er voor iedereen, ongeacht iemands eigen geloof of overtuiging. “Als ik een moslim geestelijke hulp verleen, probeer ik diegene ook dichter bij zijn god te krijgen.”
Jaco
“Ik woon al bijna twee jaar in de Dukdalf. Wim komt regelmatig langs, dan leest hij wat voor uit mijn Bijbel en dan bidden we samen. Zelf ben ik ziek, ik heb altijd zuurstof nodig via een apparaat. Praten kost me ontzettend veel moeite. Wim geeft het dan woorden voor mij.”
“Het kruis dat hier aan muur hangt, is eigenlijk niet van mij. Het lag al heel lang op een tafel in de gang. Iedereen liep er zomaar aan voorbij, niemand keek ernaar. Toen heb ik het gepakt en meegenomen naar mijn kamer. Een tijdlang hing het aan mijn muur, maar mijn bed moest worden verplaatst en toen kon ik het niet meer zien. In die periode vroeg ik Wim een keer of hij Jezus voor mij wilde pakken. Hij keek eerst wat vreemd op, hij snapte niet dat ik de crucifix bedoelde. Maar Wim heeft het voor mij weer op de juiste plek gehangen. Nu kan Hij weer naar me kijken.”
'Dat ik mijn crucifix eigenlijk heb gestolen van de gang, is misschien niet zo netjes. Maar ik denk dat God me dat wel vergeeft'
“Ik zoek vaak contact met God en dan kijk ik naar Jezus aan het kruis. Ook omdat het lichamelijk niet zo goed met mij gaat, vraag ik Jezus of Hij me kan helpen. Dat doet Hij ook, anders was ik nooit zo oud geworden. Maar om in contact te blijven met God, moet je eerlijk en rechtvaardig zijn. Daar draait het om in dit leven. En je moet om vergeving vragen als je fouten hebt gemaakt. Dat ik mijn crucifix eigenlijk heb gestolen van de gang, is misschien niet zo netjes. Maar ik denk dat God me dat wel vergeeft.”
Kort na dit interview is Jaco overleden. Hij vond het mooi om een klein stukje van zijn levensverhaal te mogen vertellen.
Monique
“Ik leerde Wim nog niet heel lang geleden kennen. Hij kwam gewoon door de deur lopen om een praatje te maken. Wim is niet dogmatisch, dat vind ik erg fijn, want ik heb een hekel aan mensen die denken alles beter te weten. Je hebt ‘lulijzers’ zoals ik, die praten veel. En je hebt mensen die kunnen luisteren. Wim kan luisteren. Dus dat klikt.”
“Ik heb erg diep gezeten, van mij hoefde het allemaal niet meer. Maar op de een of andere manier is er een draai aan mijn leven gegeven, geheel onverwacht. Ik had nooit gedacht bij het Leger des Heils terecht te komen. Dat gaf me het gevoel dat er wel degelijk iemand van boven wat sturing aan mijn leven gaf. Het gevoel dat er iets of iemand is die alles in de hand houdt, is prettig.”
'Als ik straks met mijn hele verhaal, het echte verhaal, geen lulverhaal, zou aankomen bij God, dan denk ik dat Hij breed zou grijnzen'
“Als je als mens stommiteiten uithaalt – en laten we eerlijk zijn, dat doen we allemaal, ik ook in ruime mate – dan moet je eerst zelf proberen uit de problemen te komen. Daarvoor heeft God ons een gereedschapskist meegegeven. Als ik straks met mijn hele verhaal, het echte verhaal, geen lulverhaal, zou aankomen bij God, dan denk ik dat Hij breed zou grijnzen. Hij zou zeggen: 'Monique, Ik heb het je niet gemakkelijk gemaakt, maar Ik heb je wel wat meegegeven. Gevoel voor humor en een goed stel hersens.’ Daarmee heb ik de narigheid uit mijn leven kunnen doorstaan.”
Yvo
De Bijbelstudies van Wim bezoek ik wel graag. Ik begrijp niet dat mensen kunnen geloven. Hoe kun je geloven in iets dat niet tastbaar, zichtbaar of bewezen is. Maar ik wíl het snappen. En daar kan ik met Wim goed over praten. Ik geniet van die gesprekken, omdat hij zo blij en passievol kan vertellen over het geloof. Dat bewonder ik. En weet je, ik hoop echt dat Wim gelijk heeft. Als er een hemel is, hoop ik dat ik daar ooit ook gezellig mag zijn. Ik hoop het van harte.”
'Ik vind dit gewoon waanzinnig: het leven'
“Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik Wim precies heb leren kennen. Volgens mij liep hij gewoon een keer over de gang, en kwam hij mijn kamer binnen. We praatten wat over Feyenoord, en we hadden een klik. Bijna drie jaar woon ik nu hier op locatie Dukdalf van het Leger des Heils. Toen ik binnenkwam, moest ik de hele dag liggen. Door verlammingsverschijnselen en grote wonden over mijn hele lijf, kon ik niet lopen of zitten. Ondertussen zit ik in een rolstoel, en kan ik een stuk beter bewegen.
Ik weet niet of ik ooit nog kan lopen, maar ik wil ik wel blijven leven. Want ik vind dit gewoon waanzinnig: het leven. Dat is mijn motivatie om door te gaan. Ik geloof in niks, niet in een hiernamaals. De tijd op aarde is wat ik heb. Natuurlijk zit ik ook liever met m’n maten op het strand, maar ik zit in een rolstoel, dus dat kan niet. We zullen moeten.
