‘Ben jij er mee akkoord als we een oproep plaatsen op LinkedIn?’, sloot ze haar Whatsapp bericht af. Ik dacht even na over deze ‘buiten de box’-ingeving en tevens noodgreep. Als er over vier dagen geen oplossing is, dan komen moeder en kind op straat te staan. Ik merk dat een bezorgd gevoel me bekruipt. Het nieuwe jaar is nog maar net gestart en in de eerste paar weken ben ik al met een aantal verdrietige situaties geconfronteerd, waar deze er zeker één van is.
Uitzichtloos
In de Whatsappberichten en mailtjes die ik ontvangen heb, lees ik over de uitzichtloze situatie van een jonge vrouw uit Oost-Europa. Doordat ze niet staat ingeschreven in de gemeente waar ze verblijft, kan ze geen aanspraak maken op zorg. Daarnaast dreigt ze haar woning uitgezet te worden, samen met haar kindje van nog geen jaar oud. Tot op heden is het niet gelukt om de uithuiszetting af te wenden. Alles is door de jeugdbeschermer in het werk gesteld om de situatie te keren, maar men loopt tegen de muren aan van een huisvestingsbeleid dat haaks lijkt te staan op onze opdracht.
Veilige omgeving
Een jong kindje in de vrieskou op straat laten slapen is namelijk niet de veilige omgeving die wij moeten waarborgen. Maar door een uithuiszetting gedwongen worden om de kinderrechter een machtiging uithuisplaatsing te verzoeken, vinden we allerminst wenselijk voor dit kindje. Een besluit waar niemand zich in kan vinden, omdat er naast de uithuiszetting geen aanleiding is om een machtiging te verzoeken. Er zijn zorgen om de thuissituatie van dit kindje, maar moeder wil meewerken aan de hulpverlening die we pogen in te zetten.
Advertentie
Een casus die ons een behoorlijk ethisch dilemma kan opleveren. En om dat te voorkomen, wordt er een allerlaatste poging gedaan om moeder en kind onderdak te kunnen bieden en bij elkaar te houden. Er wordt een advertentie geplaatst op LinkedIn die door medewerkers gedeeld wordt. Binnen een korte tijd volgen er reacties, die uiteindelijk leiden tot onderdak voor de komende tijd. Niet vanuit hulpverlening, maar vanuit mensen die geraakt zijn en ruimte hebben in hun hart en huis. Zoals in ons werk noodzakelijk, worden er huisbezoeken afgelegd en een screening ingezet om er zeker van te zijn dat moeder en kind in een veilige omgeving geplaatst worden. Na groen licht stapt de jeugdbeschermer in de auto om moeder en kind naar hun nieuwe onderkomen te brengen.
Belemmeringen
Opgelucht ademhalen? Welnee, want de volgende casus komt mij ter ore. Een gezin, ook afkomstig uit Oost-Europa, dat bij ons binnen is gekomen met een machtiging uithuisplaatsing. Wij hebben de opdracht van de kinderrechter om te onderzoeken of deze kinderen weer bij ouders geplaatst kunnen worden. Maar in deze casus spelen dezelfde belemmeringen, waardoor ouders geen vaste woonplek en geen hulpverlening om ondersteund te worden bij het werken aan de doelen kunnen krijgen.
Piramide
Deze casussen doen me denken aan de theorie van de piramide van Maslow. Hoe kunnen deze kinderen en gezinnen ooit een volwaardig bestaan krijgen als aan hun basisbehoeften niet voldaan kan worden, namelijk onderdak, inkomen, gezondheid etc.? Hoe kunnen deze gezinnen goede relaties opbouwen als het iedere dag overleven is? En eerlijk gezegd zie ik dit niet alleen terug bij gezinnen van Oost-Europese afkomst. Bij de gezinnen waar wij mee te maken hebben is regelmatig sprake van bestaansonzekerheid en overleven.
Hulp
Om de basis voor deze gezinnen weer enigszins op orde te krijgen hebben we overheid en gemeenten nodig. Maar inmiddels denk ik ook dat we burgers nodig hebben die bewogen zijn en iets voor een ander in nood willen doen. Mensen die door een kleine daad van grote betekenis kunnen zijn.
Over Jeugdbeschermer 2.0
Al ver voor de transitie ben ik gestart als jeugdbeschermer. In die tijd was de jeugdbescherming nog een gewaardeerd beroep. Op vacatures kwamen tientallen reacties binnen, dus je had geluk als je werd uitgekozen. Als startend jeugdbeschermer werd je geplaatst in een team met overwegend senioren die een goed vangnet vormden voor nieuwe collega’s. Inmiddels ziet de jeugdbescherming er anders uit. Het is een veel bekritiseerd beroep en de leegloop is fors. Dat maakt dat ik ongekende waardering heb voor de jeugdbeschermers die blijven. Om ons heen zien we de maatschappij steeds ingewikkelder worden. De complexiteit van problematieken neemt toe, ook in gezinnen. Dit maakt dat, hoe de jeugdbescherming er in de toekomst ook uit zal komen te zien, er altijd een vorm van regie en hulpverlening in het gedwongen kader nodig blijft om de meest kwetsbare kinderen te beschermen. Inmiddels sta ik verder van de uitvoering af, maar hoop ik door mijn schrijven de mooie en minder mooie kanten van het vak te laten zien door de ogen van de jeugdbeschermers.
Iedere maand deelt een van onze twee columnisten uit de jeugdbescherming wat zij meemaakt in een zelfgeschreven column. Ze licht haar visie toe op het wel en wee in haar werkveld. Op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Volg ons dan op LinkedIn!
