Een eigen huis, privacy, geen stress. Jarenlang was dit het enige waar Maria – vooralsnog werkzaam in de prostitutie – naar verlangde. Sinds kort is die droom werkelijkheid. Vandaag toveren twee IKEA-medewerkers dit plekje om tot haar paleis. “Dit is echt mijn droombed.”
Maria* voelt zich compleet thuis in het dorpje waar ze woont. Omdat ze haar werk in de prostitutie geheim wil houden, blijven het dorpje en zijzelf anoniem. Ze komt uit Ecuador en spreekt dus vloeiend Spaans, én steeds beter Nederlands. De taal leren is essentieel om hier een leven op te bouwen, weet ze, en dus gáát ze ervoor.
“Ik heb hier al veel vrienden gemaakt. Al mijn buren zijn Nederlands, ik praat graag met hen. En ze zijn zo vriendelijk! ‘Goeiemorgen’, zeg ik elke ochtend, en dan groeten ze me terug: ‘Goeiemorgen!’ Mijn buurman heeft me geholpen het IKEA-bed in elkaar te zetten, daar begreep ik zelf niks van.” Ze wijst trots naar de hoek van de woonkamer waar dozen klaarstaan om uitgepakt te worden. Straks komen mensen van IKEA om het allemaal in elkaar te zetten: een tafel, een kast, lampen, gordijnen en eetkamerstoelen.
Speciaal voor het gesprek gaat de tv uit, maar normaliter staat die aan, juist om de taal te leren. De gastvrouw zit trots rechtop en met een reclamefolder wappert ze zichzelf wat koelte toe. De ventilator naast de bank draait overuren. Aan haar voeten ligt een klein, zwart hondje. “Mijn kindje”, verduidelijkt ze.
Geen privacy
Maria woont nu twintig jaar in Nederland, waarvan de eerste vijf jaar illegaal. Ze heeft nooit een vaste woonplek gehad, bivakkeerde bij vrienden. De laatste jaren woonde ze in een soort berging, krapper dan haar huidige balkonnetje. Ze huivert als ze eraan terugdenkt. “Vijfhonderd euro per maand, vijftig voor m’n hondje en geen privacy, want de deur kon niet dicht. Ik vertrouwde m’n huisbaas niet, dus ik kon het geld dat ik verdiende nooit achterlaten. Daarom gaf ik het maar uit.”
‘Eindelijk kan ik douchen zo vaak ik wil’
Zodra ze over haar huis vertelt, lichten haar ogen weer op. “Mijn huis is mijn tempel! Ik heb twee slaapkamers, een keuken waar ik lekker kan koken, een balkon, maar vooral: eindelijk privacy! Ik kan douchen zo vaak ik wil, niemand klaagt dat ik te veel geluid maak en ik heb geen stress meer. Zelfs mijn hondje is veel gelukkiger; het heeft de ruimte en speelt buiten met andere hondjes. Ik ben zo blij, zó blij.”
Droombed
Dan gaat de voordeurbel. Twee IKEA-medewerkers komen zoals beloofd haar privéparadijs verder aankleden. “Goedemorgen!”, groeten ze opgewekt, “wij komen wat meubels in elkaar zetten.” Maria laat de monteurs haar slaapkamer zien. Ze tilt het matras van haar bed op en houdt een ijzeren stang onbeholpen in de lucht. Daar moet blijkbaar nog wat mee gebeuren. “Gaat lukken, hoor”, klinkt het. “Hebt u toevallig de gebruiksaanwijzing nog?” Maria pakt er een stapel paperassen bij, tot vreugde van de klussers. “U heeft alles bewaard, super! Dit gaan we fixen.”
Meteen gaan ze aan het werk. Dit is de eerste keer dat ze thuis iemand helpen, vertellen ze. Een welkome afwisseling van hun normale werkzaamheden, al staat het zweet hen al snel op het voorhoofd. Wijzend op een IKEA-kast in de hoek van de slaapkamer: “Hebt u die zelf in elkaar gezet?” Maar nee, ook hier had een behulpzame buur een handje geholpen. Maria ziet glimmend toe hoe de monteurs haar bed van extra stevigheid voorzien. “Kijk, dit lukte mij dus niet. Mooi, toch?! Mijn vorige bed zakte steeds helemaal in als ik erop ging zitten, maar dit is echt mijn droombed.”
Over een tijdje hoopt Maria de prostitutie definitief de rug toe te keren, zodat ze haar droom kan najagen. Ze gaat nog rechterop zitten. “Ik wil schoonmaakster worden, of kok. Mijn specialiteit? Kip met Coca-Cola, sla en friet, een typisch gerecht uit Ecuador.”
* Om de privacy van Maria te beschermen, is haar naam in dit artikel veranderd.
