Een stabiele basis voor jongeren

Dartbord. Roodleren bank. Groot beamerscherm aan de muur. Kunstwerk van graffiti op de muur. Hier wonen jongeren die het om uiteenlopende redenen alleen niet redden. Ze worden goed en warm begeleid. 

Kenrik Hooikammer (35) is de pater familias van deze familie. Hij praat met een snelheid alsof ‘ie van de trap dondert. Met zijn gemillimeterde haar zou hij gerust een legercommandant kunnen zijn, maar het Leger des Heils past hem beter. Hij is clustermanager en de organisatie zit hem als gegoten. “Ik ben gelovig en vind het prachtig om vastgelopen jongeren een tweede kans te geven. Niet vanuit dwang, maar vanuit hoop. We geloven hier sterk in nieuwe kansen. Als jongeren intrinsiek gemotiveerd zijn, vragen we: wat wil je, waar droom je van, wat zijn je doelen? Uit tien leefgebieden kiezen zij er zelf drie uit om zich op te richten. Daar koppelen we een van onze zeven persoonlijk begeleiders aan. Het draait bij ons allemaal om verbinding.” En tja, als je 25 jongeren bij elkaar zet, gaat het een enkele keer mis. Toen een jongen begon te dreigen met een mes, was het echt even spannend. “Dan is het meteen ‘wegwezen’, zeker. Later kwam ik ‘m op straat tegen en bedankte hij me nog, hij begreep het.”

In de huiskamer is het rustig, de meeste deelnemers zijn op hun kamer of dagbesteding. Nout (19) staat in de keuken, waar vandaag soesjes worden gemaakt. Twee jaar geleden kwam Nout via de jeugdbescherming binnen. Bij een andere Vast & Verder-locatie was hij weggelopen, maar hier ontwikkelt hij zich super, zegt Kenrik. “Nout heeft een krantenwijk, doet vrijwilligerswerk, is betrokken bij een kerk, het contact met z’n ouders is hersteld.” In de keuken vertelt Kenrik ook aan Nout zelf hoe trots hij is. Nout kijkt wat verlegen naar beneden, maar aan zijn glimogen zie je dat de complimenten  hun uitwerking niet missen. “Ik zou alleen m’n eigen geld nog willen verdienen, het blijft wat awkward dat ik dit nog niet kan. Ik volg nu vier dagen per week de hotelschool, helaas online vanwege corona; een baan in die wereld zou ik mooi vinden. Inmiddels ben ik wel toe aan een zelfstandiger leven.” Nout loopt naar de woonkamer om een potloodtekening aan de muur te laten zien. “Ik lees veel en teken graag; dit is een gebouw hier in de stad.” 

Terug in de keuken constateert Nout dat medebewoner Devany (21) toe is aan het opspuiten van de soesjes. Marija, persoonlijk begeleider van zowel Devany als Nout, houdt een oogje in het zeil. Het opspuiten is een precies werkje, maar  dat is aan Devany wel besteed, want ze heeft enkele jaren de bakkersopleiding gevolgd. “Daar maakte ik er niet een paar,  maar honderdtwintig. Het vroege opstaan vond ik geen probleem, maar de stress vond ik niet fijn.” Toch is ook nu een lichte spanning voelbaar, want het is al zes jaar geleden dat ze voor het laatst een soesje maakte. “Ik vind dat je het  keurig doet, Devany!”, vuurt Nout aan, maar als hij probeert te helpen, grijpt Devany in. “Met één hand! Niet knijpen, los! Nou, laat maar, maakt niet uit.” Devany schuift de eerste lading soesjes voorzichtig in de oven. “Eén regel: de oven mag níet open, anders storten ze in elkaar.” “En de slagroom?”, vraagt Marija. “Nee, die maken we pas als de soesjes zijn afgekoeld.” Momenteel volgt Devany de opleiding tot doktersassistent. Die wil ze wél afmaken. Nout knikt goedkeurend. “In deze wereld heb je gewoon een papiertje nodig om je eigen geld te verdienen.”

Tekst gaat verder onder afbeelding. 

Op de vraag wat Devany hier de afgelopen drie jaar heeft geleerd, zegt ze: “Ik ben zelfstandiger geworden.” Marija: “En je kamer is op orde, je werkt goed mee aan de uitstroom en je hebt psychische hulp geaccepteerd.”  Voor persoonlijkheidsproblematiek, zeg maar”, licht Devany toe. “Ik heb wat moeite met vriendschappen aangaan en de dagelijkse dingen doen. Ik praat wekelijks met Marija, als ik ergens mee zit, kan ik het bij haar kwijt. Waar ik mezelf over tien jaar zie? Poeh… Dan heb ik een eigen huis, natuurlijk, en ik hoop dat ik dan in een ziekenhuis werk. Een stabiele basis.”