Geloof en zingeving in de buurthuiskamer

‘Het Leger des Heils? Daar hebben we hier geen behoefte aan’, kreeg Marjolein Reurich te horen toen ze in Oosterwolde startte met buurthuiskamer Het Ketelhuis. Inmiddels is deze centrale plek in de wijk niet meer weg te denken. “De bewoners hebben al zo lang niemand meer gesproken die begrip toont voor hun situatie, dat sommigen van slag raken als ik ze liefdevol en menselijk benader.”

Het Ketelhuis bevindt zich in een oud verwarmingsketelhuisje. Het staat midden in de wijk ‘t Haerenkwartier en is het enige oude gebouwtje in een verder gloednieuwe omgeving. Tientallen jaren werd het Ketelhuis gebruikt als buurthuis waar allerlei activiteiten plaatsvonden, maar de laatste jaren wordt het eigenlijk alleen nog gebruikt door de dartvereniging. “Samen met Dolf en Corrie van de Stichting Beheer Ketelhuis maken we nu gebruik van het Ketelhuis”, vertelt Marjolein Reurich, sociaal werker in deze buurthuiskamer. “Elke dinsdag en vrijdag bouw ik de boel om en maak ik het gezellig zodat het wat meer de uitstraling heeft van een huiskamer.”

‘t Haerenkwartier kende voorheen veel problemen met drugs, alcohol en geweld, vertelt Marjolein. Toen de wijk werd vernieuwd is ongeveer de helft van de wijkbewoners verhuisd. Aan Marjolein de schone taak om de verbinding tussen oude en nieuwe bewoners te bevorderen. “Vertrouwen winnen was mijn grootste uitdaging. Er is in de loop van de jaren veel gebeurd in deze wijk en daardoor is het vertrouwen bij veel wijkbewoners erg beschadigd. Ik ben veel met mensen in gesprek gegaan. Ik wilde weten wat er fout was gegaan en hoe dit in de toekomst misschien anders kon, zodat het Ketelhuis weer een plek voor iedereen zou kunnen zijn. Inmiddels komen er heel geleidelijk wat mensen binnendruppelen, nieuwsgierig waarom ik nog steeds niet gillend ben vertrokken. De prognose was namelijk dat dit binnen drie maanden zou gebeuren.”

“In het begin kreeg ik, niet altijd in vriendelijke bewoordingen, veel te horen dat de wijk niet stond te springen om de bemoeienissen van het Leger des Heils. En ik moest zeker niet denken dat er een bingoavond zou komen zonder biertje of wijntje. ‘Het Leger des Heils? Daar hebben we hier geen behoefte aan’, zeiden ze. Een bingo met limonade, dát was niet bedoeling. Er werden best wel wat heftige uitspraken gedaan en dat was ook wel begrijpelijk, want sommige wijkbewoners zagen mij als indringer. Maar dezelfde wijkbewoners die deze uitspraken deden, komen nu vrolijk binnenwandelen met ‘Hé, heb je koffie?!’, en hun kinderen bezoeken het Kinderkwartier.”

“Ik praat niet veel over het geloof. Ik wil in mijn handelen aan de bewoners laten zien dat wij anders zijn. De bewoners hebben al zo lang niemand meer gesproken die begrip toont voor hun situatie en die zich in hun leefwereld kan verplaatsen, dat sommigen van slag raken als ik ze liefdevol en menselijk benader. Eén-op-één beginnen mensen wel eens over het geloof, bijvoorbeeld als ze me vragen om ergens voor te bidden, maar dit gebeurt zeker niet dagelijks. Veel bewoners zijn teleurgesteld in mensen doordat ze veel hebben meegemaakt in hun leven. Dit maakt dat ze vaak weinig vertrouwen hebben in mensen en wars zijn van loze beloften. Ze zijn verhard door de maatschappij.”

Niettemin lukt het Marjolein om aan te sluiten op hun levens, ze kent de klappen die het leven kan uitdelen. “Ze dachten dat ik een hoogdravend christelijk verhaal zou houden waar zij niets mee hebben, maar door mijn verleden kan ik me juist in hun leefwereld verplaatsen. Ik heb ervaring met de onderwereld, was ooit verslaafd aan alcohol en heb een bewogen leven achter de rug. Aansluiting vinden, dát is het belangrijkst, en zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Geen mooie praatjes maar echt hulp bieden en eerlijk zijn.”

Inmiddels kan Marjolein met iedereen goed overweg. “Ze zwaaien al zodra ik de wijk inrijd en ik mag soms zelfs even binnenkomen voor een praatje of een bakje koffie. Een vrouw uit de wijk die is afgekeurd voor werk vanwege lichamelijke en psychische klachten, was veel alleen thuis en had weinig levensvreugde meer. Ze besloot op een dag toch maar eens te kijken bij het Ketelhuis en is een aantal maanden later vrijwilliger geworden. Nu opent ze de buurthuiskamer en zet ze koffie – ze heeft weer een doel! Ik merk zelfs dat haar klachten wat verminderen en ze nu positiever in het leven staat. Als ik haar een compliment geef, groeit haar zelfvertrouwen en eigenwaarde zienderogen. Weet je: wij zien mensen zoals ze zijn. Ik ben niet op aarde om mezelf te verrijken, maar om mensen te helpen waar ik kan. Want iedereen verdient een betekenisvol en gelukkig leven ongeacht zijn achtergrond, verleden, religie of wat dan ook! Ieder mens is waardevol en er is een hoopvolle toekomst voor iedereen.”