'Het grootste verschil is het gevoel van thuiskomen'

Zo'n 3,5 jaar was Eduardo dakloos, waarvan hij 2,5 jaar in zijn auto heeft doorgebracht. Sinds 1 november heeft de 35-jarige inwoner van Assen zijn eigen plekje. Hij was de eerste bewoner van vijf nieuwe containerwoningen aan de Havenkade in Assen, voor mensen die dak- en thuisloos zijn. Eduardo woont er samen met zijn hond, cane corso Hum. ,,Hij is altijd in zijn hum. En ik ook", verklaart de sympathieke Assenaar met een lach.

Na een aantal dagen van stevige vorst, is het grijs, grauw en druilerig. Het is stil op straat aan de Havenkade. Eduardo, met korte dreadlocks en gestoken in een zandkleurig soort joggingpak, stapt energiek een van de spreekruimtes in de nacht- en dagopvang van het Leger des Heils en dagbesteding van WerkPro binnen. ,,Wil je koffie of thee?", vraagt hij gastvrij. Hij weet niet hoe Hum zal reageren, waardoor hij het niet aandurfde om thuis een gast te ontvangen. ,,Ik heb het gezellig ingericht en geprobeerd het huiselijk te maken", vertelt hij met gepaste trots over zijn eigen stek. En dan wil hij zijn woonruimte toch graag laten zien, wat lukt met behulp van een kameraad die Hum op afstand houdt. Het ziet er binnen opvallend netjes en inderdaad best gezellig uit. Op de salontafel staan waxinelichtjes en her en der kleine kerstboompjes. Eduardo bekent: ,,Ik heb verder niet zoveel met kerst."

In samenwerking met woningcorporatie Actium, WerkPro en de gemeente Assen heeft het Leger des Heils, dankzij financiële middelen die de overheid heeft vrijgemaakt voor de aanpak van dakloosheid, de vijf containerwoningen kunnen plaatsen op het terrein pal achter de nacht- en dagopvang van het Leger des Heils en de dagbesteding van WerkPro. Ze zijn bedoeld voor mensen die door persoonlijke problemen niet in een gewone wijk kunnen wonen. Eduardo was de eerste bewoner, maar inmiddels zijn ze allemaal bewoond. ,,Rust, privacy, warmte, zelf je eten kunnen koken." Zonder lang nadenken somt Eduardo de voordelen op van deze stek. ,,Maar het grootste verschil is het gevoel van thuiskomen.

(Tekst loopt door onder de foto)

De woningen bestaan uit een kleine slaapkamer, een toiletruimte met douche en een woonkamertje met klein keukenblok. Het heeft alles wat je nodig hebt, maar ruim is het niet. Eduardo klaagt niet. Het is heel wat comfortabeler dan zijn auto. Hij had de wagen, die was afgedekt met oude doeken (,,daar schaamde ik mij diep van binnen best voor"), pal voor de opvang aan de Havenkade geparkeerd. Zo kon hij met toestemming stroom gebruiken, met name voor een kacheltje en het opladen van zijn telefoon. ,,Er hingen vaak mensen rond mijn auto en er waren nogal eens opstootjes in de omgeving. Ik hield mij er bewust afzijdig van. Ik houd mij niet bezig met anderen. Ik heb al die tijd ook geprobeerd zo normaal mogelijk te leven. Mijn kinderen, die 6 en 3 jaar zijn en bij mijn ex wonen, en mijn hond zijn het belangrijkste in mijn leven. Voor hen wil ik vechten."

Eduardo had tijdelijk een baan, bij PostNL. ,,Maar het ging helaas niet meer samen. Ik sliep 's nachts maximaal vier uur, ik had geen energie meer." Hij kreeg een daklozenuitkering, die inmiddels is omgezet in een bijstandsuitkering. ,,Ik hoop in februari weer te kunnen gaan werken, maar ik moet nu eerst op mezelf letten. De afgelopen jaren hebben zo enorm veel energie gekost. Dakloos zijn heeft veel impact, zowel mentaal als lichamelijk. Het is ook een soort van ontlading die ik nu voel. Ik heb veel meegemaakt. Een bezoeker van de Maatschappelijke Opvang die ik goed kende is in het water beland en overleden, ruzies op straat, politie met zwaailicht die regelmatig 's nachts langs kwam. Het maakte dat ik altijd op mijn hoede was. Ik had nooit rust, ik stond constant aan."

Eduardo is geboren in Brazilië. Op 2-jarige leeftijd werd hij geadopteerd door een gezin uit Brabant. Hij groeide op samen met twee biologische kinderen van zijn pleegouders en een pleegzusje eveneens uit Brazilië. Hij volgde een zorgopleiding en vertrok naar Assen om daar te gaan werken. Hij kreeg een relatie, waarna hij besloot zijn huis op te zeggen en bij zijn vriendin in te trekken. Zijn vriendin had al een zoontje, dat Eduardo als zijn eigen kind beschouwt. Daarnaast kregen ze samen nog een zoontje. Nooit had hij gedacht ooit dakloos te zullen zijn, maar alles veranderde op het moment dat zijn relatie op de klippen liep. ,,Om problemen te voorkomen ben ik vertrokken. In eerste instantie woonde ik bij vrienden, maar dat werkte niet." Hij was juist bezig om zzp'er te worden. ,,Ik wilde kozijnenbouwer worden. Alle materialen die ik daarvoor nodig had, lagen bij toenmalige vrienden. Dat liep mis, waarna zij alles hebben verkocht. Mijn eigen zaak opbouwen kon ik daarmee vergeten."

Het werd allemaal nog lastiger op het moment dat zijn ex Hum niet meer wilde. ,,Zonder hond was het veel makkelijker geweest. Dan kon ik eventueel antikraak wonen of terecht in de Maatschappelijke Opvang. Hum was tegelijkertijd mijn steun." Ondertussen heeft Eduardo altijd in zijn achterhoofd gehad dat hij nu moest doorbikkelen en dat het dan een keer goed zou komen. ,,En weet je, de afgelopen jaren zijn ook een avontuur geweest. Ik heb er heel veel van geleerd, veel mensenkennis opgedaan en ik weet nu beter hoe te handelen in bepaalde situaties."

Paula, die sinds 2019 bij WerkPro werkt en kort aanschuift bij het gesprek, knikt. Zij heeft een speciale band met Eduardo, wat alleen al blijkt uit plagerijen over en weer. ,,Hij is mijn persoonlijke bodyguard", grapt ze. Dan serieus: ,,Eduardo is in een situatie beland waarin iedereen terecht zou kunnen komen. Wat ik heel bijzonder aan hem vindt is dat hij altijd positief is gebleven. Indien nodig staat hij zijn mannetje, maar altijd op een correcte manier."

Eduardo beseft dat hij nog een lange weg heeft te gaan. ,,De containerwoningen staan er maximaal 5 jaar, maar ik hoop over zeker 2 jaar een andere plek te hebben. Ik sta hoog op de wachtlijst voor een huurwoning bij Thuiskompas. Mijn doel is om weer een normaal leven op te bouwen: met een normaal huis, een normaal gezinsleven en een baan. Dit is een tussenstap." Hij droomt ervan uiteindelijk weer in de zorg te gaan werken. ,,Het liefst met randgroepjongeren. Ik heb zoveel ervaring opgedaan dat ik graag een opleiding tot ervaringsdeskundige zou willen volgen." Paula ziet dat helemaal voor zich: ,,Alles wat Eduardo is overkomen heeft hem rijk gemaakt. Hij is een krachtig persoon geworden. Hij kan andere mensen bemoedigen en zeggen don't give up."

Meer weten over de containerwoningen in Assen? Lees het hier.