Hier moet ik zijn!

Als Claudia (54) drie jaar geleden dakloos raakt, geeft iemand uit de kerk haar het advies om naar het Leger des Heils te gaan. De dag dat ze hier voor het eerst binnenstapte, bestempelt ze zelf als levensveranderend. "Ik zag het schilderij met: God dienen is mensen dienen. 'Hier moet ik zijn!' dacht ik toen. Hier kan ik mijn problemen kwijtraken." Drie jaar later werkt Claudia meer dan fulltime als vrijwilliger in de buurthuiskamer. Iedereen is welkom en samen met stagiaires start ze nieuwe projecten, kookt ze dagelijks heerlijke gerechten en wat haar betreft is er nog ruimte voor veel meer mensen en activiteiten. 

Als Claudia haar levensverhaal begint te delen, vraag ik mij telkens af hoe het mogelijk is dat ze zo positief in het leven staat. "Ik heb mijn worstelingen, maar ik wil niemand opschepen met mijn ‘down’-momenten. Ik ga dan koken, schoonmaken of bezoek mijn kleinkinderen, dat helpt mij!" Op haar achtste verhuist ze met haar vader en stiefmoeder vanuit Suriname naar Nederland. Haar ouders zijn dan al vijf jaar gescheiden en hebben beide een nieuwe partner gevonden. Maar vanwege mishandeling en misbruik ervaart ze trauma op trauma. "We werden christelijk opgevoed, maar altijd met een waarschuwende vinger en de opmerking: ‘Als je dat doet gaat God je straffen’. Al vanaf haar twaalfde bezoekt Claudia een psychiater en op haar 16e belandt ze met een hevige buikvliesontsteking, als gevolg van misbruik, voor maanden in het ziekenhuis. "Ik heb zo geworsteld met God. Ik was zo boos. Waarom laat u dit gebeuren? Waar bent u eigenlijk?!"

Niet alleen de buurthuiskamer, maar ook haar kerk bracht de hoop in haar leven terug. "De eerste keer zat ik helemaal achterin de kerk. Maar het leek wel alsof de dominee alleen tegen mij sprak. Na de dienst zei ik tegen hem: ‘Je had het tegen mij, je sprak net gewone straattaal, zo helder!’ Ondanks mijn worstelingen heeft God mij zoveel levensvreugde gegeven. Waarom hij alle pijn in mijn leven heeft laten gebeuren weet ik niet, maar ook Jezus heeft heel veel stenen moeten opvangen. Nu weet ik dat het misbruik en de mishandeling, niet mijn schuld zijn. Het is mij overkomen. Nu zit ik elke ochtend op de fiets richting de huiskamer en kan ik uit uit volle borst zingen: ‘I’m no longer a slave of fear, I am a child of God’." (Ik ben niet langer een slaaf van angst, ik ben een kind van God).

Een huis heeft Claudia nog niet gevonden, ze heeft nu een kamertje bij iemand uit haar kerk. Maar de buurthuiskamer is haar huiskamer. Dat veel bezoekers niet zijn weg te slaan en dat Claudia dagelijks bijna 12 uur in het pand aanwezig is, laat de liefde tussen de gasten en de gastvrouw zien. Jan is zo’n dagelijkse gast en hij houdt ervan om grappen uit te halen met Claudia. "Hij is echt een doerak," zegt ze, terwijl ze stiekem zijn koffiekopje verstopt. "Sommige mensen vinden mij te amicaal en zeggen dat ik te veel geef. Zelfs de grootste crimineel geef ik te eten, want hij is ook een mens. Ik geef niet te veel, ik word gevoed door de liefde van God!"

Van al haar werkzaamheden geniet Claudia misschien wel het meest van het begeleiden van de jonge stagiaires. "Er kwam hier een meisje stage lopen dat door het UWV arbeidsongeschikt was verklaard. Ik begreep dat niet, want ze zag er zo mooi en jong uit. Totdat ik op haar polsen allemaal sneetjes zag. Ik heb haar toen gezegd: ‘Als je wilt praten, ik ben er voor je.’ Op een dag belde ze mij opeens en wilde ze die dag nog met mij praten. Ze had voor de trein willen springen en dacht opeens: ‘Ik moet Claudia bellen!’ Samen met Yvonne hebben we toen hulp ingeschakeld. Ze heeft nu een woning, een vriend en het gaat super goed. Dat maakt mij gelukkig!"

Kerst is voor Claudia een tijd van bezinning. "Ik heb Kerst nooit echt uitgebreid gevierd. Hoe kan je Kerst vieren als je aan tafel zit met de mensen die je misbruiken?" Nu is ze een stuk positiever en ziet ze Kerst al een nieuw begin. "Jezus is geboren, onze zonden zijn vergeven en we mogen weer een nieuw jaar in. Maar het voelt ook dubbel, want in januari is niet opeens alles anders en beter. Waarom alleen met Kerst kalkoen op tafel? Waarom vandaag niet? We moeten elke dag met elkaar aan tafel zitten. Elkaar vergeven en dingen uitpraten. In de buurthuiskamer word ik blij van de voorbereidingen voor Kerst. Ik ben dan voor mensen bezig en kan hen verwennen."