Hoe Luciano weer een lichtpunt vond

Jarenlang zit Luciano in verschillende hulpverleningstrajecten. Niets lijkt te helpen en het leven drukt steeds zwaarder op zijn jonge schouders. Tot hij en zijn ouderlijk gezin via het Leger des Heils een Kort & Krachtig-traject volgen. Luciano: “Ik dacht dat ik altijd vast zou blijven zitten aan een vorm van hulpverlening. Maar zie me nu eens zitten, in m’n eigen huisje. Dit had ik niet verwacht.”

Luciano (19) komt uit een gezin met een vader, moeder en twee jongere broertjes. Thuis gaat alles goed, maar op school loopt het spaak. Van jongs af wordt hij veel gepest. Dit wordt zo erg, dat hij op een gegeven moment niet meer naar school durft. Hij is dan vijftien jaar en zit in de derde klas. “Ik kon gewoon niet meer. Het ging zo slecht, dat ik een vrijstelling kreeg. Ik mocht thuisblijven.” 

Angsten beginnen het leven van Luciano te overheersen. Hij durft amper de straat op en zijn wereld wordt alsmaar kleiner. Hij vindt – steeds tijdelijk – een uitweg in drank en drugs en raakt in een zware depressie. Dit maakt de situatie thuis niet makkelijker. Hij kan agressief worden naar de mensen om hem heen, maar vooral naar zichzelf. Even denkt Luciano na. Dan zegt hij zacht: “Ja, ik heb mijn ouders veel zien huilen. Dat is heel pijnlijk.” In een korte tijd ziet Luciano veel verschillende hulpverleners. Als hij ze opnoemt, is het een indrukwekkend rijtje: “Ik heb op een groep gewoond, twee keer in een crisisopvang gezeten en op twee plekken begeleid gewoond.”

Johanna, de moeder van Luciano, vindt het moeilijk om terug te denken aan die tijd. Ze begint te vertellen: “Het was iedere dag weer spannend. Mijn man Ramon en ik wisten nooit hoe we Luciano zouden aantreffen thuis.” Er springen tranen in haar ogen. Met een brok in haar keel vertelt ze verder: “Ik was ook bang dat de jongste kinderen er veel van mee zouden krijgen. Ze hebben gezien hoe hun vader Luciano vast moest houden, omdat Luciano… ” Even is ze stil. “Hij zag het leven gewoon niet meer zitten.” Gelukkig is het nooit zo ver gekomen. Deels omdat Luciano altijd om hulp heeft gevraagd. Maar vooral omdat op zestienjarige leeftijd zijn leven compleet veranderde. Hij werd vader. Luciano: “Ik had geen doel in mijn leven. Maar mijn mannetje, Austin, werd mijn doel. Ik moest een goede vader zijn.” Voor Ramon en Johanna bracht het nieuws ook vooral opluchting: “Natuurlijk was het geen ideale situatie, maar ik hoopte dat Luciano weer een lichtpuntje zou zien. En dat was zo. Hij is er helemaal voor gegaan.”

Maar het echte herstel kan plaatsvinden als Luciano en het gezin het traject Kort & Krachtig gaan volgen bij het Leger des Heils. Dat is een intensieve behandeling waarbij naast een gezinscoach ook een jeugdcoach wordt betrokken. Luciano: “Ik voelde me echt gehoord door mijn begeleider. Ze heeft me geleerd om over mijn gevoel te praten.” Johanna: “Iedere keer als Luciano met zijn begeleider op pad was geweest, kwam hij rustig terug. Dan konden we er weer even tegenaan.” Het traject is goed bevallen voor Luciano en zijn ouders. Berdijn, de begeleider van Luciano, kijkt ook tevreden terug op het traject. “Het is zo mooi. Als ik terugkijk, zie ik dat Luciano in twee jaar zo is veranderd. Hij zit op zijn plek nu. Dat zien we weleens anders natuurlijk. Maar in dit gezin waren ze er voor elkaar en ze hebben elkaar vastgehouden.” 

Een belangrijk onderdeel van zijn verandering is het geloof van Luciano. “Samen met een vriend ben ik naar de kerk gegaan. Ik herkende mezelf zo in wat ik daar hoorde, daar moest ik iets mee. Ik ben daar gaan geloven. Nu mag ik in die kerk getuigen van wat ik heb meegemaakt.
Het is voor mij heel waardevol.” Luciano kijkt weer vooruit. Hij volgt een opleiding, werkt vijf ochtenden en zorgt ieder weekend voor zijn zoontje. De overige dagen woont Austin bij zijn oma Johanna. Met de moeder van Austin is wel contact, maar ze is momenteel niet actief betrokken bij de opvoeding. Luciano: “Mensen denken weleens dat mijn moeder de moeder van Austin is, haha. Ze is gewoon jong oma.” Luciano: “Zodra school klaar is, wil ik dat mijn zoontje volledig bij mij ingeschreven kan worden. Ik wil een goede vader zijn voor Austin.” Trots kijkt hij naar Austin, die naast hem op de bank zit. “Ik verbaas me er zelf ook nog over dat ik zo ver ben gekomen. Ik mag nu anderen vertellen waar ik vandaan ben gekomen. Ik denk dan wel eens: Praat ik wel over mezelf?”