‘’Ik ontmoet hier kleurrijke, leuke figuren’’

Het is niet dat hij als kleine jongen al de wens had om reclasseringswerker te worden. Toch kwam de nu 28-jarige Max drie jaar geleden in dit vak terecht, dat hij nu met trots uitoefent. ‘’Ik sta gewoon graag met mijn voeten in de klei’’. Hoe dat eruitziet? Max vertelt meer.

‘’Van jonge jongens die gezworven hebben, tot doorgewinterde verslaafden en vreemdelingen, maar ook hardwerkende mensen met een eigen autobedrijf. Reclasseringscliënten komen in alle soorten en maten’’, aldus Max. Zijn aanpak met al die verschillende mensen heeft één ding gemeen: eerlijkheid.

''Vorige week nog was ik op huisbezoek bij een cliënt. De geur die in zijn huis hing was niet te harden en meneer zelf rook ook niet al te fris. Ik ben dan gewoon eerlijk en heb gezegd dat hij echt even moest gaan douchen. Weet je hoe hij reageerde? Hij bedankte me en was blij dat ik het eerlijk tegen hem zei.’’

‘’Een van de cliënten die ik nooit zal vergeten is Jonathan*. Door zijn lichtverstandelijke beperking maakten veel mensen misbruik van hem, waardoor hij erg achterdochtig en wantrouwig was. Tijdens ons eerste gesprek viel hij direct met de deur in huis. Hij zei: ‘Als je me één ding beloofd dat je niet waarmaakt, ben ik weg en zie je me nooit meer terug’. Ik wist meteen: dit is menens.’’

‘’Bovenop zijn beperking kwam ook nog eens het trauma van een problematische jeugd, waarbij hij van instelling naar instelling was geslingerd. Kortom: Jonathan had alle reden om achterdochtig en wantrouwig te zijn naar mensen. Ik heb echt in hem geïnvesteerd, maar wilde bovenal het risico op terugval beperken. Dat is een van mijn kerntaken. Daarom heb ik hem iedere week opgezocht’’, vertelt Max. ‘’Al snel kwam ik erachter dat hij gek was op dieren. Inmiddels woont hij op een zorgboerderij en droomt hij van een baan als boerenknecht.’’

‘’In mijn werk krijg ik veel met weerstand te maken en dingen die mislukken. Daarom kan ik enorm genieten van cliënten als Jonathan, die wél andere keuzes willen maken.’’

‘’Zelf ben ik, in tegenstelling tot Jonathan, opgegroeid in een veilige omgeving. Ik heb mijn studie afgerond en heb de boel goed op orde. Soms vergeet je dan dat niet iedereen dezelfde kansen heeft gehad. De mensen die ik ontmoet in mijn reclasseringswerk hebben veel van mijn vooroordelen weggenomen. Ik ontmoet hier kleurrijke, leuke figuren, die mij iedere keer weer verbazen.’’

‘’Zo begeleide ik ooit een hele vrolijke Antilliaanse man, die ook nog eens heel goed kon vertellen. Al liep zijn leven vaak stroef, soms door fouten die organisaties maakten en vast ook weleens door mij, hij bleef altijd lachen. Hij zei dan: ‘Ja man, alles kan een keer fout gaan, toch? Ik vroeg me steeds weer af: hoe kun je zo positief in het leven staan, terwijl je zoveel ellende hebt meegemaakt?’’

‘’Omdat ik hier zoveel bijzondere mensen leer kennen, denk ik weleens: de samenleving aan de onderkant is misschien wel leuker dan die aan de bovenkant.’’

* Dit is een gefingeerde naam