‘Ik was een onzeker, bang vogeltje toen ik hier kwam’

“Het was drie dagen voor mijn eindexamen. Ik stond al ingeschreven voor een studie verpleegkunde aan hogeschool InHolland.” Tijdens het oversteken met haar fiets aan de hand wordt Suleika (28) geschept door een auto. Van het moment zelf weet ze niets meer. “Je lichaam gaat in shutdown.” Het ongeluk zet haar leven volkomen op z’n kop.

Fysiek gaat de revalidatie na het ongeluk goed, maar geestelijk gaat het steeds slechter. Door het trauma raakt Suleika in een psychose. “Ik dacht, ik ga gewoon de Havo halen, herstellen, maar het lukte niet. Iedereen ging vooruit, maar ik kwam niet vooruit. “Dat frustreert enorm. “Ik had dood kunnen zijn, dus ging ik erop los leven. Voor het ongeluk had ik nooit geblowd, maar nu wel. Mijn psychiatrische problemen komen grotendeels door het ongeluk, maar het blowen was wel de nekslag. Een half jaar na het ongeluk ben ik voor het eerst opgenomen in het AMC. Ik dacht dat er via de televisie tot me gesproken werd.” In 2010 krijgt ze de diagnose schizofrenie.

In de jaren daarna volgen nog twee opnames. Ondertussen probeert Suleika een paar keer een studie op te pakken. Ze begint aan de laboratoriumschool, maar maakt die niet af. Daarna haalt ze de losse certificaten voor de Havo. “Ik kwam een tiende punt tekort voor een diploma. Je wordt ook trager door de medicatie. Ik kon gewoon minder onthouden.” Suleika woont een tijdje zelfstandig, maar ook dat loopt spaak. “Bij mijn ouders had ik een veilige haven. Maar ik wilde niet mijn hele leven als een baby bij mijn ouders leven. Toen hoorde ik van het Leger des Heils. Alleen het wonen op een groep, dat leek me niks.” Toch besluit ze deze kans aan te pakken.

Sinds maart 2019 woont Suleika bij Vast en Verder in Zeewolde. “In de eerste week ga je koken voor de groep van vijf andere dames en je schrijft je in bij de gemeente, de tandarts en de huisarts. In fase 2 kijk je welke contacten in je netwerk belangrijk zijn. Je hebt ook corveetaken, bijvoorbeeld stofzuigen op maandag, de vuilniszakken legen, de keuken dweilen. Je wordt hier echt voorbereid op zelfstandig zijn. Er zijn ook best wel heftige momenten op een groep en dan moet je samen naar oplossingen zoeken. Elke donderdag hebben we een bewonersvergadering. Iedereen heeft een eigen verhaal. Dat geeft ook verbondenheid.
Met mijn persoonlijk begeleider heb ik veel gesprekken gehad. Ik was een einzelgänger, maar ik heb geleerd om me bloot te stellen aan ander mensen. En ook om het tegen de begeleiding te zeggen als het wat minder gaat. Het zijn hier heeft mijn zelfvertrouwen echt een boost gegeven. Mijn ouders hoeven niet meer voor me in de bres te springen. Ik kan het wel.”
Suleika heeft inmiddels haar eerste jaar helpende zorg en welzijn achter de rug. “Ik deed al vrijwilligerswerk bij ouderen: helpen met eten, zingen en andere activiteiten. Joyce, mijn persoonlijk begeleider heeft me geholpen bij het zoeken van een stageplaats. Volgende week begin ik in verpleeghuis Buitenhaeghe in Almere. Ik heb echt een passie om dit werk te doen.”

Suleika heeft grote stappen gezet. “Toen ik hier kwam, was ik nog een heel onzeker, bang vogeltje. Ik moet wel blijven letten op de kwetsbaarheid die is ontstaan door het ongeluk. Maar de tijd heeft laten zien dat het wel goed gaat. Ik ben gestopt met roken en ik slik veel minder medicijnen. Ooit hoop ik ze helemaal niet meer nodig te hebben.
Natuurlijk zou het leuk zijn om toch nog verpleegkundige te worden. Maar ik wil nu eerst werken als helpende. Waar ik van droom? Dat is een goeie vraag. Dat ik een baan heb en een eigen woonplek, van getrouwd zijn. Gewoon huisje, boompje, beestje. En reizen als het kan. Eerst dacht ik, gaat dat wel lukken? Maar nu geloof ik dat het mogelijk is. Mijn geloof helpt me ook heel erg. Ik put daar kracht uit. Wat ik heb meegemaakt, dat wens ik geen ander toe. Maar het heeft me wel gevormd tot wie ik ben. Ik ben dankbaar en zou echt niet willen ruilen met iemand.”