Jolande was heks en kwam tot geloof in de buurthuiskamer

Jolande Delahaye heeft een bijzonder leven achter de rug. Ze groeide op in internaten, was vaak eenzaam, werd jong moeder – “Ook als meisje van 17 wist ik heus wel waar kinderen vandaan komen” – en uiteindelijk werd ze heks. Nu werkt ze als vrijwilliger in een buurthuiskamer van het Leger des Heils. “Het kan vreemd lopen. Gelukkig zit ik nu op de goede plek en heb ik Jezus leren kennen.”

Jolande vertelt haar bijzondere verhaal aan tafel in de buurthuiskamer van Geleen, een dorpje in Limburg. Ze praat makkelijk, heeft een hartelijke lach en mensen die binnenkomen kunnen allemaal rekenen op een warm welkom en een uitgestoken hand of knuffel. Ze is al een aantal jaar vrijwilliger bij het Leger des Heils en kent de mensen die in de buurthuiskamer komen ondertussen goed. Het is ook de buurthuiskamer waar ze zelf tot geloof is gekomen. 

Een fijne, warme jeugd heeft ze niet gehad, vertelt Jolande. Haar moeder had borderline, waardoor de situatie thuis vaak niet fijn was. “Een groot deel van mijn jeugd heb ik doorgebracht op internaten. Omdat veel mensen uit mijn familie bang waren voor m’n moeder, trok iedereen zijn handen ervan af. Dat was heel eenzaam.”

Als Jolande 18 jaar is wordt ze moeder. Dat was misschien wat jong, vindt ze zelf, maar spijt heeft ze nooit gehad. “Ook als meisje van 17 wist ik heus wel waar kinderen vandaan komen. Het was misschien niet zo slim, maar vanaf het moment dat ik zwanger was voelde het als mijn kind.” Ze voedt het kind alleen op, wat ze nog best ingewikkeld vindt. “Ik wist wel hoe het niet moest, maar niet hoe het wel moest. Dat was ook best een eenzame tijd.”

Jolande trouwt en krijgt nog een aantal kinderen. Toch voelt ze zich nog steeds eenzaam en is ze op zoek naar iets dat haar rust en zekerheid kan geven. “Omdat mensen in mijn omgeving zich bezighielden met de spirituele wereld, ben ik me daarin gaan verdiepen. Ik dacht toen dat ik het antwoord op mijn levensvragen gevonden had.”

Ze houdt zich bezig met reiki, een vorm van spiritualiteit waarbij de kracht van energie wordt gebruikt om mensen te genezen en het leven naar je hand te zetten. “Ik dacht dat ik had gevonden wat ik al die tijd zocht. Het was fijn, het voelde goed. Ik heb ook mijn eerste reikigraad gehaald. Vervolgens kom je in een bepaald wereldje, waar alle mensen bezig zijn met spiritualiteit. Dan ga je ook steeds verder.”

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Een overbuurvrouw van Jolande gaat naar een heksenschool en ze vraagt Jolande mee. “In eerste instantie vond ik het maar vreemd. Toch was ik wel geïnteresseerd in wat er daar gebeurde. Je leerde er tarotkaarten leggen en de maanfeesten begrijpen.” Jolande besluit de heksenschool te volgen. “Na een jaar werd ik ingewijd en was ik officieel heks. De inwijding vond plaats ergens in de grotten, want dat is de buik van moeder aarde.”

Na nog een aantal spirituele opleidingen begint Jolande haar eigen praktijk. Ze doet aan healing arts en klanktherapie waarmee ze probeert mensen te genezen. “Ik dacht echt dat ik mensen kon helpen. Ik heb ontelbare rituelen gedaan om het leven beter te maken, maar als ik nu terugkijk zie ik dat er weinig van terecht is gekomen. Achteraf blijkt het een grote leugen te zijn.” 

“Op een dag reed ik langs deze buurthuiskamer in Geleen. Omdat ik op 16-jarige leeftijd tijdens een opleiding stage had gelopen bij het Leger des Heils, in Maastricht aan de Boschstraat, leek het me mooi om daar vrijwilligerswerk te doen.” Jolanda dacht zich alleen even aan te melden, maar ze raakte in gesprek met de officier van het plaatselijke korps. “Ik mocht aan de slag als vrijwilliger. Ze wisten dat ik een heks was, al was ik niet meer zo actief. Toch kon ik komen. Dat is bijzonder.”

Er wordt weleens over het geloof gepraat in de buurthuiskamer, maar Jolande is ervan overtuigd dat ze het niet nodig heeft. “Ik zei altijd dat we hetzelfde geloofden, maar het een andere naam gaven.” Na een viering van het korps, waar Jolande bij is, vraagt een christelijke collega of hij voor haar mag bidden. “Ik dacht: ‘Baat het niet, dan schaadt het niet’. Maar gek genoeg begon ik na dat gebed te veranderen.” Jolande merkt dat ze niet meer kan vloeken en dat ze zich niet meer eenzaam voelt.

Jolande: “Ik voelde dat er iets bijzonders aan het gebeuren was. Ik heb contact opgenomen met een bevriende pastor, die ik kende omdat ze ook vrijwilliger is in de buurthuiskamer. Zondags ben ik naar de dienst in haar kerk geweest, en sindsdien ben ik er iedere zondag geweest.” In haar hart was Jolande overtuigd dat ze nu op de goede weg zat, maar in haar leven moest nog veel gebeuren, zo vertelt ze. “Mijn hele huis hing nog vol heksenspullen. Beelden van godinnen, pentagrammen, boeken, alles. Dat moest weg.”

Jolande vindt het ondanks haar bekering lastig om afstand te doen van al haar spullen. Ze begint wel wat boeken te verkopen, maar daar voelt ze zich niet prettig bij. “Die boeken staan vol leugens. Die moet je niet verkopen, maar weggooien.” Als Jolande tijdens het luisteren van een preek geraakt wordt, kan ze de knop toch in een keer omzetten. “In een blinde razernij heb ik alles in tassen gesmeten en uit huis gedaan. Ik heb alle planken leeg geveegd en schilderijen kapotgesneden. Mijn hele huis was leeg, ik kon schoon beginnen.”

Het leven van Jolande is radicaal verandert. “Dat was heftig. Mijn wereldbeeld ging volledig op de schop. Ik kwam vanuit de wereld van duisternis, opeens terecht bij de God van het licht. Dat heeft ook mijn sociale leven enorm veranderd. Ik ben veel vrienden verloren. Dat is pijnlijk. Toch voel ik me zo vrij! Ik houd van Jezus en heb het ervoor over om achter Hem aan te gaan.”