Kracht vinden na verlies: Remco verloor zijn vrouw.

Remco van Vliet is een man die weet wat het is om, dwars door de diepste dalen heen, hoop te voelen. Na een kop koffie en een stuk Limburgse vlaai aan de keukentafel in zijn huis in Rothem, deelt hij zijn bijzondere levensverhaal.

Ik groeide op in een fijn gezin in Putten, een dorp op de Veluwe. We waren niet bijzonder christelijk. Er werd aan tafel wel altijd een stukje uit de kinderbijbel gelezen en gebeden, maar we gingen niet naar de kerk. We praatten er verder ook nooit over. Het geloof speelde geen echte rol in ons leven.” “Suzanne leerde ik kennen toen ik zestien was. Als ik terugkijk, denk ik: ‘Wat waren we nog jong’. Maar we hielden van elkaar en kregen een relatie. In onze relatie speelde het geloof ook geen noemenswaardige rol. Toch hadden we altijd het gevoel dat er iets miste, dat er een soort leegte was. Toen we 27 waren, kwam daar verandering in. We kwamen weer in contact met een oude vriendin die we een tijdje uit het oog waren verloren. Zij vertelde dat ze Jezus had ontmoet en geloofde. Ze was er helemaal vol van. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Nou nou, die blaast wel heel hoog van de toren. Dat mag wel een tandje minder’. Dat veranderde toen ze ons uitnodigde voor de Alpha-cursus [een cursus om het christelijk geloof te ontdekken, red.]. Daar hebben Suzanne en ik allebei God leren kennen.”

“Mijn leven veranderde radicaal. Dit evangelie van Jezus, de goede boodschap, vulde de leegte die ik al die jaren voelde. Ik werd blijer, was helemaal vol van Hem. Ik stond iedere dag een uur eerder op om Bijbel te lezen en te bidden. Dat heb ik echt lang volgehouden, haha. Ik wilde meer van Jezus weten. Ik werkte als vrachtwagenchauffeur en zat vaak op de weg, dus ik had ook veel tijd om christelijke muziek en preken te luisteren. Omdat Suzanne en ik allebei tot geloof kwamen, versterkte het ook onze relatie. We konden het delen. Dat was heel bijzonder.”

“Onze relatie werd nog verder verdiept toen we erachter kwamen dat Suzanne zwanger was. We waren heel blij en zagen de wens om ouders te worden in vervulling gaan. Tot onze grote verrassing waren we in verwachting van een tweeling. Er volgde een mooie, maar ook een spannende periode. Een zwangerschap van een meerling is altijd risicovoller. Dus we waren voorzichtig enthousiast.” “Het werd, naarmate de zwangerschap vorderde, steeds zwaarder voor Suzanne. Logisch, het hoorde er bij volgens de verloskundigen. Op advies van de gynaecoloog ging ze een week eerder met zwangerschapsverlof, want lichamelijk werd het allemaal te veel. Wat er in die periode opeens nog bijkwam: de vader van Suzanne overleed na een kort ziekbed aan kanker. Geheel onverwachts. Dat was een klap natuurlijk. Hij zou de kinderen van zijn dochter niet meer meemaken.”

“In de week dat Suzanne zwangerschapsverlof kreeg, waren we op familieweekend. Suzanne voelde zich niet lekker. Hoofdpijn, benauwd. We besloten de verloskundige te bellen. We moesten met de ambulance naar het ziekenhuis, maar zonder spoed. Dat stelde ons nog gerust. Het was natuurlijk vervelend, en ook spannend, maar we dachten: met wat hulp komt Suzanne er weer bovenop. In het ziekenhuis bleek het een heel ander verhaal. Suzanne had het HELLP-syndroom, een ernstige zwangerschapsvergiftiging. Ze moest met spoed geopereerd worden.”

“Ik kon alleen maar aan haar denken. De kinderen stonden toen nog op de tweede plaats. De vrouw met wie ik al twaalf jaar samen was, met wie ik een toekomst opbouwde, moest beter worden. De laatste woorden die ze tegen me zei, voor ze naar de operatiekamer ging, waren: ‘Wil je voor me bidden?’. Wat ik nog niet wist, was dat dit haar allerlaatste woorden waren.” “De kinderen werden tijdens de operatie ter wereld gebracht, een jongen en een meisje. Even was er de hoop dat door de operatie de zwangerschapsvergiftiging ook voorbij zou gaan. Maar tijdens de operatie bleek dat Suzanne als gevolg van het HELLP-syndroom een ernstige hersenbloeding had gehad. De neuroloog vertelde me dat hij bij zo’n ernstige bloeding normaal niet meer opereert, maar voor Suzanne hebben ze echt alles geprobeerd. Na vijf dagen in coma, is Suzanne overleden.”

“De grond werd volledig onder me weggeslagen. Ik was vader van een tweeling geworden, Daan en Richelle, hoewel ik van de geboorte niets heb meegemaakt. De kinderen moesten direct in de couveuse, want ze waren nog geen 32 weken oud. Tegelijk was ik mijn vrouw verloren. De moeder van mijn kinderen was er niet meer, ik stond er alleen voor. Maar ik heb naar haar geluisterd. Ik heb gebeden, heel veel. Zachtjes alleen, hardop met mijn ouders in het ziekenhuis. Ik heb heel veel kracht gekregen van God.” “Je leven staat compleet op z’n kop. De kinderen moesten nog een tijd in het ziekenhuis blijven. Daan had een darmafwijking, waarvoor hij meerdere keren werd geopereerd. Dat is een aantal keer echt spannend geweest. Daarnaast besloot mijn werkgever om m’n tijdelijke contract niet te verlengen. Dus ik raakte ook mijn baan kwijt. Toch heb ik in alles de hulp van God ervaren. Het UWV heeft ook echt meegedacht. Ik kreeg twee jaar de tijd, zonder druk, om mijn leven weer wat vorm te geven. Dat heb ik ervaren als hulp en leiding van boven.”

“Veel mensen hebben mij geholpen, in het bijzonder mijn ouders. Dat was fijn, maar ook confronterend. Ik kon het ouderschap niet delen met mijn vrouw en de moeder van de kinderen. Eén van de moeilijkste momenten was toen Richelle mee naar huis mocht. Daan bleef nog in het ziekenhuis, dus ik was samen met haar thuis. Toen ze ’s nachts begon te huilen, voelde ik me heel alleen. Daar lig ik dan, dacht ik, alleen in een tweepersoonsbed, met mijn dochtertje in mijn armen voor een fles, mijn zoontje nog in het ziekenhuis en geen vrouw meer aan mijn zij. Op dat moment voelde ik mij enorm machteloos. Zo hoorde het niet te zijn.”

“In alle pijn en verdriet ben ik nooit boos geweest op God. Hij heeft me er doorheen geholpen. Hij gaf troost. Ik hield me vast aan wat in de Bijbel staat: God geeft kracht om
te dragen wat er op je pad komt. Je vraagt je weleens af: ‘Hoe dan?’ Maar die kracht heb ik ervaren. Ik vond ook rust in het feit dat Suzanne God kende. Als je gelooft, weet je dat sterven thuiskomen bij God is. Suzanne mocht er eerder komen dan verwacht.”

“Na een aantal jaar had ik wel steeds meer het verlangen om een ‘gewoon’ gezin te vormen. Ik miste een vrouw in mijn leven. Na drie en een half jaar ontmoette ik Liesbeth, een verhoring van veel gebeden. Zij woonde en werkte in Maastricht. Dat was een grote stap, maar het was ook goed om weg te gaan uit Putten. Daar was ik de man die dit allemaal had meegemaakt. Hier kon ik opnieuw beginnen. Een gezin, zoals ik vroeger had gehoopt dat het zou zijn.” “Door alles heen heb ik Gods nabijheid ervaren. Hij is mijn kracht, troost en hoop. Sommige mensen hadden verwacht dat ik mijn geloof in God zou verliezen. Maar het evangelie van Jezus is zo rijk, ik kan en wil niet zonder Hem.”