Ik zie mezelf als een muzikaal journalist. Mijn songs komen steeds vaker voort uit gesprekken met mensen en ontstaan minder vaak achter de piano. Zo ontmoet ik dagelijks daklozen. In Zuid-Afrika, waar ik ook woon, vormen zij onze security. Als ze problemen hebben, weten ze dat ze bij mij mogen aankloppen.
Ik ben opgegroeid in Veenendaal, vlakbij twee kerken: de gereformeerde gemeente en het Leger des Heils. Als ik op zondag met vriendjes aan het voetballen was, hoorde ik aan één kant van de straat een donderpreek en psalmen op hele noten, en aan de andere kant was men vrolijk aan het zingen. Ik heb daar geen oordeel over, maar als jochie proefde ik toch een verschil. Tijdens het voetballen keken de mensen uit de gereformeerde gemeente naar ons alsof we de duivel zelf waren; voetballen op zondag, dat kón niet. Maar de mensen van het Leger des Heils voetbalden met ons mee! Ik heb altijd een stil respect voor heilssoldaten gehad. Ze belijden niet enkel iets, maar zetten hun woorden om in daden. Te gek!
Wat ik ook zo mooi vind aan het Leger des Heils, is dat ze mensen weer zichtbaar maken. Zeker rond kerst, als eenzaamheid extra voelbaar kan zijn, doet het Leger dat goed. Essentieel, want als niemand je ziet, word je eenzaam. Rond mijn veertigste ben ik rond kerst weleens eenzaam geweest, maar daar koos ik zelf voor. Ik had me drie weken teruggetrokken omdat er in korte tijd meerdere mensen om me heen waren overleden.
Eenzaamheid is volgens mij een gebrek aan connectie, met anderen of jezelf.
Dat zie ik ook in die rare artiestenwereld waarin ik me begeef; dat mensen hun imago worden en de connectie met zichzelf kwijt zijn. Of ze gaan voor instant succes, wat meestal maar van korte duur is. Dan ligt eenzaamheid op de loer en raak je – letterlijk – losgezongen van jezelf.
Als ik vroeger m’n sleutels kwijt was, zei m’n moeder altijd: ‘Ga terug naar waar je ze voor het laatst hebt gezien.’ Dat doe ik nog steeds als het in mijn hoofd even niet zo helder is. Dan ga ik terug naar waar ik mogelijk een afslag heb gemist. Dat geldt ook voor eenzaamheid. Maar die weg terugvinden, is in deze tijd niet makkelijk. Mensen leven langs elkaar heen. Zeker sinds corona ligt eenzaamheid op de loer. Er is geen groter verhaal om op terug te vallen.
Wat dat betreft heb ik geluk: ik heb nog altijd het idee dat ik gedragen word. Misschien maak ik het mezelf wijs, maar er zit een engel op m’n schouder. Als ik alles zelf wil oplossen, loopt het spaak, maar als ik die engel z’n gang laat gaan, komt het goed.
Singer-songwriter Stef Bos schreef speciaal voor het Kunst & Theater Gala het lied ‘Ik wou een soldaat zijn’. Stef noemt dit nummer ‘een subtiele liefdesverklaring aan mensen die de handen uit de mouwen steken’, doelend op heilssoldaten. “Zij laten het niet bij woorden, maar zetten woorden om in daden.”
