‘Ik sloeg met kracht op tafel, brak mijn hand op twee plaatsen. Toen drong tot me door waar ik mee bezig was, als dakloze verslaafde. Dit moest anders.’ Via het Leger des Heils 50|50 kan Lucas aan de slag, werken in een tuin. Er komt weer licht in zijn leven.
‘Waar begon het? Bij mijn geboorte, vrees ik.’ Lucas praat vlot, met zijn Purmers accent. Zijn vloeiende taal kan helaas het verdriet van vroeger niet verbergen. Op school is Lucas een buitenbeentje, hij is eigenzinnig, doet niet mee met de mode. ‘Ik was anders dan anderen, een reden om me te pesten kennelijk.’ Al jong, hij is 14, komen alcohol en drugs in Lucas’ leven. ‘We waren straatratten, mijn zus en ik, we gingen blowen en drinken. Ons ritme? Vóór schooltijd, eerst tappen: een paar Breezers en een jointje of twee, drie. In het begin kon ik dat stilhouden voor mijn ouders, later boeide het me niet meer. Zoals niets me kon schelen.’ Lucas trekt zich terug op zijn kamer, gaat gamen tot diep in de nacht.
''Ik voelde me echt eenzaam.''
Op straat
Na de scheiding van zijn ouders woont hij lang bij zijn moeder, tot hij zijn huidige vriendin leert kennen. ‘Mijn vriendin studeerde in Wageningen, ik was veel bij haar in haar studentenkamer. Zo vaak dat mijn moeder me uitschreef van ons huisadres.’ Zo gebeurt het dat Lucas na een fikse ruzie met zijn vriendin op straat komt te staan. Hij belandt in de daklozenopvang van het Leger des Heils. Was het je redding, een dak boven je hoofd? ‘Nee, het was een verschrikking! Het is fijn dat je een bed krijgt, niet buiten in de kou staat. Maar zo dicht op elkaar leven, tussen mensen van wie negen op de tien zwaar aan de drugs zit? Die ’s nachts om drie uur aan je deur staan? Ik voelde me echt eenzaam.’ Op een avond wordt het hem te veel. Waar ben je nou mee bezig, zei ik tegen mezelf. Of je gaat door met steeds meer gebruiken en komt hier nooit meer weg. Of je gaat iets doen.’ De knop gaat om. Zijn begeleider vindt een werkplek voor Lucas. Hij maakt het goed met zijn vriendin, en ze gaan samenwonen.
''Kijk me hier nou zitten, bij mijn vrouw en kind.''
Kracht
Lucas is trots. ‘De weg die ik aflegde van het onderste putje tot waar ik nu ben heb ik mooi zelf gefikst. Langzaam kwam er licht in mijn leven. En kijk me hier nou zitten, bij mijn vrouw en kind. Ik ben vader!’ Sinds baby Damian in zijn leven is, heeft hij het blowen en drinken afgezworen. ‘Zij geven mij kracht. Als ik die mooie ogen van die kleine zie, smelt ik.’
Lees meer over het verhaal van Lucas
Lucas staat op de cover van het blad Kans uitgave 1 van 2023. Kans is een uitgave van Stichting Leger des Heils Fondsenwerving, bestemd voor donateurs en andere betrokken gevers.
