Lucas wil weer vérder

Lucas Luigjes (37): “Halverwege 2017 ben ik na een ruzie met m’n vriendin dakloos geraakt en werd ik spookburger. Ik verbleef weleens bij familie en vrienden, maar dat voelde alsof ik hen lastigviel. Daardoor sliep ik geregeld op straat. Ik had geen recht op bijstand en was een map met alle belangrijke pasjes kwijtgeraakt, waaronder mijn ID-kaart. Daardoor mocht ik niet meer werken via het uitzendbureau, en had ik geen geld om nieuwe pasjes aan te vragen.”

Op z’n twaalfde gingen Lucas’ ouders uit elkaar. Omdat Lucas weinig vaderliefde had gekregen, bleef hij na de scheiding bij zijn moeder wonen. Als dakloze terugkeren naar zijn moeder was geen optie. Zij vond het tijd dat haar zoon z’n eigen boontjes dopte. Zelf zat ze, afgekeurd, in de bijstand.“Als dakloze voelde ik me een ‘niemand’, technisch gezien bestond ik niet. Ik wist niet wie ik kon benaderen voor hulp, waardoor ik me eenzaam voelde en m’n kop liet hangen. Ik moest in het stadscentrum bedelen om te overleven. Als ik genoeg had, kon er nog een sjekkie of blowtje vanaf. Steeds vaker kwamen dezelfde mensen naar me toe, wat me toch nog het gevoel gaf: ik sta er niet alleen voor.”

Na een paar jaar zwerven kon Lucas een week in een noodkamer van het Leger des Heils terecht. “Doodeng, ik had nooit verwacht dat ik ooit in zo’n situatie terecht zou komen. Gelukkig werd ik erg goed opgevangen, het personeel stelde me helemaal gerust en ik kon bij hen m’n ei kwijt.” Daarna kwam Lucas via de gemeente bij de daklozenopvang van het Leger des Heils terecht, nog steeds zonder inkomen en ID-kaart. Uiteindelijk kreeg hij een kasvoorschot van de gemeente om z’n zaakjes te regelen. Er staan nog wel wat schulden open. “Doordat ik m’n verzekeringen niet meer kon betalen, en hier en daar heb ik weleens een boete gekregen. De gemeente gaat onderzoeken hoe we die schulden kunnen aanpakken. Ik hoop dat ik niet de schuldsanering in hoef.”  

“Door het daklozenbestaan ben ik onzekerder geworden en denk ik al gauw: wat zit je me raar aan te kijken, hangt er een snotje uit m’n neus ofzo? Dat gevoel houd ik nog wel even.” Ondanks het dak boven zijn hoofd is Lucas niet gelukkig in de opvang. “Qua drugs geldt op mijn locatie een gedoogbeleid, dus ik zie weleens gasten voorbijlopen van wie ik denk: doe effe rustig. Aanvankelijk was ik dus alsnog vaak op straat te vinden. Daarom ben ik superblij dat ik inmiddels dagbesteding heb, in het 50|50 Workcenter Zonneoord. Dat zie ik zelfs als m’n hobby.” Niettemin kijkt Lucas reikhalzend uit naar een eigen plekje. “Als ik op mezelf woon, krijg ik de kans om te groeien, volwassener te worden; dan moet ik m’n eigen rekeningen betalen, m’n eigen eten maken. Daar zal ik eerst nog wel wat begeleiding bij nodig hebben, maar dat geeft niet. Hier in de opvang wórd ik geleefd, alles wordt voor me gedaan. Kijk: ik wil doorgroeien, maar m’n leven staat nu op pauze.”