Hamid woont in een Domus. ‘Die stemmen in mijn hoofd, daar word ik moe van. Als ze er een tijdje niet zijn, dan vind ik het fijn om mensen om mij heen te hebben, om cadeautjes te geven. Dat doe ik ook als ik naar mijn moeder in Marokko ga. Dan zien mensen dat ik het kan, dat ik iemand ben, dan ben ik trots op mijzelf.
Maar er is van alles met mij aan de hand. Soms kan ik niet slapen omdat ik bang ben dat de stemmen terugkomen. Ik moet echt rustig blijven in mijn hoofd. Daar heb ik pilletjes voor en methadon, maar soms moet ik echt cocaïne gebruiken om rustig te worden. Achteraf voel ik mij verschrikkelijk, het maakt mij kapot.
Ik heb twee huwelijken en het contact met twee zoons verloren, ben vijftien jaar dakloos geweest. Zoveel mensen heb ik teleurgesteld, mijn moeder in Marokko nog wel het meest. Of mijn vrienden daar. Soms denk ik erover met ze te gaan skypen, maar ik heb niet veel te vertellen waar ik trots op ben. Ik kan vertellen over mijn ervaringen met justitie, of vertellen over alle boetes en schulden die ik heb, maar ja…
Er zitten gaten in mijn hoofd, mijn geheugen werkt niet goed meer. Gelukkig heb ik nu wel een kamer waar ik kan wonen en kan ik een paar halve dagen per week productiewerk doen. Dat geeft mij wat afleiding. Als mensen vragen hoe het met mij gaat, zeg ik altijd maar dat het goed gaat. Want dan geloof ik er zelf ook in.’
