Patrick maakte drie psychoses mee, en de gedwongen opnames die daarop volgden. Hij was een periode dakloos en dronk op een zeker moment zestien halve liters bier per dag. Zijn nieren gingen moeilijk doen, een paar keer dacht hij zelfs dat het afgelopen was.
Tekenen en schilderen deed hij altijd al, ook in die moeilijke tijden. “Tijdens mijn psychoses kon ik eigenlijk niks. Je bent zo in de war dat je niet meer weet wat je doet. Maar ik kon wel schilderen.” Hij laat een doek uit zo’n periode zien: een strak, zwart raster ligt als een hellend vlak over een gekleurde achtergrond. Een donker doek, dat op een subtiele manier toch is opgebouwd uit heel veel kleur.
‘Ik kijk dagelijks naar mijn werk en dan krijg ik inspiratie. Ik geniet van wat ik gemaakt heb’
Patrick hoort vaker dat hij zo mooi met kleur werkt. “Dat is hoe ik werk. Constant denken: welke kleuren zal ik daar gebruiken? En dan ben ik bezig... Nee, die kleur is het niet! Tot het wel goed is. En het komt toch steeds weer goed.”
Het Leger des Heils zag zijn talent. Hij werd gestimuleerd om een cursus Kunst & Cultuur aan de Vrije Universiteit te volgen. Sindsdien is hij serieus gaan schilderen en maakte hij een ontwikkeling door in zijn schilderijen én zelfvertrouwen. Patrick kwam de afgelopen drie jaar steeds sterker in zijn schoenen te staan. Zijn kleurgebruik werd feller en vrolijker. Een tijdje werkte hij veel met tape om strakke lijnen te maken. Maar ook dat durft hij nu los te laten. Lachend: “We gaan nu gewoon uit de losse hand er iets op zetten!”
Hij schildert het liefst in zijn kamer. Omringd door zijn eigen schilderijen en foto’s van Elvis. “Vroeger wilde ik nog wel eens naar bed gaan ’s middags, nu ga ik tekenen of schilderen. Het geeft perspectief. Ik moet het ook blijven doen want anders slib ik dicht. Dan ga ik snoepen of elke dag shoarma eten. Voor mij is het belangrijk dat ik gewoon bezig ben. Het houdt me op de been.”
Binnenkort is er een expositie, geregeld door activiteitenbegeleider Christine. Zo’n expo is een mooie stimulans om nieuw werk te maken. “Mijn werk wordt gezien, ik krijg erkenning. Dat is zo belangrijk voor me. Ik heb het toch maar geflikt, denk ik dan. Zit er toch iets in me!”
