'Plas tas'

Vandaag ben ik zodanig op tijd –niet altijd gebruikelijk- dat ik eerst koffie kan pakken en mijn waterflesje kan vullen. Mijn naambordje staat klaar. De voorbereidingsopdracht leg ik voor me. Enthousiast neem ik plaats bij deze opleidingsdag. Als ik me tenslotte bedenk dat ik het geluid van mijn telefoons nog uit moet zetten, rits ik mijn rugtas open en graai ik naar de bodem. Blijkbaar naar een verrassing. Geen natte, zwarte banaan deze keer, de klassieker. Maar deze verrassing is minstens net zo heerlijk. Twee buisjes vol…urine.

‘’Oooooh’’, roep ik verbaasd uit, alsof mijn brein nog even moet zoeken naar de verklaring voor deze urine in mijn tas. Het kwartje valt. Die heeft meneer X inderdaad gisteren bij hem thuis ingeleverd als drugs- en alcoholcontrole, waarna ik ’s avonds na kantoortijden rechtstreeks naar huis ben gereden. Totaal niet meer aan gedacht. De poes thuis zit wel vaker te dralen rond mijn tas, dus ook daar keek ik niet raar van op.  

Net na een lange vakantie realiseer ik me maar al te goed hoe prettig het is om rustig te blijven. Om je niet te laten opjagen. Als reclasseringswerker lijkt het soms alsof je in een chronische spoedtoestand verkeert om overal brandjes te blussen, maar ik weiger om dat de norm te laten zijn. Althans, ik oefen al een tijdje met meer structuur en grenzen bewaken, om niet meer als een wilde hyena rond te rennen. Maar als je al zo’n zestien uur urine in je tas hebt liggen, op een bijzonder warme zomerdag, lijkt enige snelle actie toch wel wenselijk.

Anderzijds wil ik ook niet een gedeelte van de opleidingsdag missen. Dus overweeg ik even mijn opties. Hoe lang blijft het goed? Het is vandaag ook warm, wat gebeurt er dan mee? Ik zou het vanaf hier op de reguliere post naar het laboratorium kunnen doen, maar de juiste envelop zit er niet bij. Een stoere collega van de verslavingszorg, met een niet te onderscheiden Drents of Gronings accent, reageert met “Ah joh, als die urine niet getest hoeft te worden op MDMA, maar alleen op cannabis en opiaten, zou ik me niet zo druk maken. Kun je morgen ook nog wel inleveren. En kun je nu hier lekker blijven zitten.” Mm, interessant idee. Maar wíl ik de komende vierentwintig uur dan nog rondlopen met deze ‘plas tas’? Nou, niet echt. Ik vraag aan de trainer van de dag hoe lang de lunchpauze ongeveer zal zijn, omdat ik nog wat urine moet afleveren. Duidelijk verward door deze vraag met gebrekkige context, verandert haar gezicht langzaam van twijfel naar ronduit walging. Met zo’n opgetrokken bovenlip en een fronslijn tussen haar wenkbrauwen. Begrijpelijk.

Voor de rest van de ochtend rits ik de tas meer weer dicht en negeer ik de inhoud. Dan geef ik nog, op verzoek van de groep, een kort lesje ademhalings- en bewegingsoefeningen. Blijkbaar ook een behoefte van collega’s die er van buitenaf misschien niet uitzien als rondrennende hyena’s. Iedereen weer helemaal relaxed. Maar wat moet ik daarna ook al weer doen? Oh ja, tijdens de lunchpauze heen en weer scheuren naar kantoor om iets te lozen. Ik graai nog snel een broodje mee. Ho! Niet in het grote vak van mijn tas stoppen, een extra shot ammoniakaroma is niet per se nodig. Gelukkig heeft de tas nog een zijvakje om het broodje onhandig in te proppen.

Tijdens mijn vakantie heb ik me ook stellig voorgenomen om niet meer te eten op de fiets. Een ultiem symbool voor het begrip ‘haast’. Nu ben ik toch weer als een wilde aan het trappen -met een baguette aan het stuur- en aan het multi tasken , met vreemde dingen op zak. Maar ja, een terugvalletje moet kunnen, toch? Ik ben weer thuis. En overduidelijk weer reclasseringswerker. Met vele verrassingen op onverwachtse momenten.