Rouw verwerken in de buurthuiskamer

Na het verlies van haar dochter, die twee jaar geleden overleed aan kanker, leek het voor Esther haast onmogelijk om haar dagelijkse leven weer op te pakken. Toch vond ze onverwachte steun in de buurthuiskamer in Haarlem. Juist in deze donkerste periode van haar leven. De buurthuiskamer werd voor haar een lichtpuntje waardoor ze, stap voor stap, haar weg terug vond. "Als ik een zware dag heb, ga ik hier altijd weer een beetje vrolijker vandaan.” 

Het overlijden van hun dochter sloeg een enorm gat in het leven van Esther en haar man. “Ze was pas 28 jaar en net getrouwd”, blikt ze emotioneel terug. “Ze was ons heel dierbaar. Zij en mijn man hadden dezelfde humor en maakten altijd grapjes samen, dat mist hij zo ontzettend.” Het was een zware en emotionele periode, maar ondanks de pijn vond Esther kracht in de herinneringen aan haar dochter. "Ze was zo sterk, zelfs in haar ziekte," vertelt ze trots. "Ze klaagde nooit. Als ik haar bezocht, ging ik altijd met meer kracht naar huis, omdat ze zo positief bleef. Dat geeft mij nog steeds de kracht om door te gaan, ook als het heel zwaar is."

Op een dag werd ze door een kennis meegenomen naar de buurthuiskamer en daar vond ze een plek waar ze met haar verhaal terecht kon. Een warm bad, zo omschrijft Esther haar eerste kennismaking. “Ik vond het best spannend om hier over de drempel te stappen”, geeft ze eerlijk toe. “Wat zouden ze van me vinden? En zouden ze me wel accepteren? Maar toen ik over het overlijden van mijn dochter vertelde, kreeg ik alleen maar lieve reacties van de mensen hier. Ik wilde mijn eigen familie er niet steeds mee belasten, dus het was heel fijn om met vreemden erover te kunnen praten. Ze staan erbuiten, maar begrijpen me toch op een bepaalde manier.”

De andere bezoekers van de buurthuiskamer zijn al lang geen vreemden meer voor Esther. Zo’n drie of vier keer per week ontmoet ze hen voor een kopje koffie, een goed gesprek of een fanatiek potje kaarten. Zelf steekt ze regelmatig de handen uit de mouwen en doet ze allerlei klusjes of helpt ze met de voorbereidingen van de activiteiten. "Toen ik hier voor het eerst kwam, zag ik op de muur de tekst: 'God dienen is mensen dienen, en mensen dienen is God dienen.' Dat voelde meteen als een waarheid voor mij. Zo ervaar ik het hier ook. Daarom wil ik graag mijn bijdrage leveren. Het geeft me voldoening, en met een tevreden gevoel ga ik dan weer naar huis."

Hoewel het verdriet van haar verlies altijd een deel van haar blijft, heeft Esther in de buurthuiskamer een plek gevonden waar ze kan geven én ontvangen. “Het is hier zo gezellig en ik mag helemaal mezelf zijn. Soms overvalt het verdriet me ineens en heb ik een moeilijke dag. Maar ik weet dat ik hier altijd weer een beetje vrolijker vandaan ga.”

Hoe ze de buurthuiskamer in één woord zou omschrijven? “Het is hier net een gezin”, zegt Esther lachend. “Iedereen kent en respecteert elkaar. Als ik hier huilend binnen zou komen, begrijpen ze wat er met me aan de hand is. Maar ze peppen me ook altijd weer op! Ik hoef mij hier niet te verantwoorden en de mensen hier nemen me zoals ik ben, daar heb ik lange tijd naar gezocht.”