‘Begrijp ik het goed dat jullie een uithuisplaatsing willen voorkomen door Jack voor 8 maanden een traject te bieden in het buitenland?’, vraagt hij mij vol onbegrip. Ik kan er niets aan doen, maar ik moet hierom glimlachen. Mijn argument lijkt niet heel erg steekhoudend om het dure traject te financieren. En ik besef maar al te goed dat ik iets uit te leggen heb om de gemeente mee te nemen in de keuze die wij gemaakt hebben.
Doorbraak nodig
Jack groeit op bij zijn vader in de omgeving van Rotterdam. In zijn boosheid doet hij soms dingen, waardoor hij zichzelf of anderen in gevaar kan brengen. Zo kan hij weglopen van huis, waarna voor zijn vader urenlang onbekend is waar Jack is. Recent heeft Jack tijdens het weglopen op straat met een mes staan zwaaien. Er is al veel intensieve hulp aan huis ingezet om vader te ondersteunen in de opvoeding van Jack. Hoewel de inzet er is, is het resultaat helaas onvoldoende gebleken. Inmiddels spijbelt Jack op school en als hij er is vertoont hij dusdanig fors gedrag dat het moeilijk is om hem in de klas te houden. Hierdoor is er nog minder zicht op Jack en lijkt Jack steeds verder weg te glijden. In gesprek met de jeugdbeschermer heeft Jack laten weten dat hij zelf ook wel weet dat het niet goed met hem gaat. Samen zijn ze de optie van een traject in het buitenland gaan uitzoeken. Jack bleek hier erg gemotiveerd voor te zijn en volgens de jeugdbeschermer en haar team lijkt dit de enige optie nog om een doorbraak voor Jack te creëren.
Procedure
Echter, de jeugdbeschermer was vergeten de gemeente hier goed in mee te nemen. Doordat er stappen in procedure waren overgeslagen, kon de gemeente geen toezegging doen over de financiering. Dit betekende concreet dat er opeens sprake was van een ‘no go’, terwijl Jack zijn koffers al klaar stonden en vader met zijn bewindvoerder financiële middelen had geregeld om Jack zelf weg te kunnen brengen. Dat was het moment waarop de jeugdbeschermer mij belde om hulp te vragen.
Onderbouwing
Aan mij dus de schone taak om met Bas, de contractmanager van de gemeente, contact te leggen om te kijken of het toch mogelijk zou zijn om Jack over een paar dagen te laten afreizen. De contractmanager had zo zijn bedenken ten aanzien van dit traject. De huidige hulpaanbieder zou namelijk nog mogelijkheden zien om met Jack en vader verder aan de slag te gaan. Daarnaast is het betreffende traject erg duur, naast alle andere hulp die al voor Jack is ingezet in het verleden. ‘Ik heb een goede onderbouwing nodig om hier uiteindelijk een akkoord op te kunnen geven’, geeft Bas aan. Ik begrijp dat het voorkomen van een uithuisplaatsing door Jack elders te plaatsen onvoldoende onderbouwing en zelfs onbegrijpelijk is voor Bas. Ik geef aan dat ik zal overleggen met de gedragswetenschapper, waarna we afspreken elkaar na 2 uur opnieuw online te treffen.
Hoopvolle toekomst
Uit het gesprek met de gedragswetenschapper maak ik al snel op dat dit traject de enige kans is voor Jack. Die middag geef ik Bas een kort inkijkje in het leven van Jack. Ik geef aan dat zowel de gedragswetenschapper als ik denken dat dit traject de doorbraak kan creëren die hij nodig heeft om een hoopvolle toekomst op te kunnen bouwen. Natuurlijk is deze time out in het buitenland ook een vorm van uithuisplaatsing, ook al zijn Jack en zijn vader hiervoor gemotiveerd. Echter voorkomt dit traject dat we Jack langdurig uit huis moeten plaatsen, waardoor zijn gedrag mogelijk zo ernstig wordt dat gesloten plaatsing in de toekomst niet meer voorkomen zal kunnen worden. Ter volledigheid zet ik de onderbouwing nog kort op papier, waarna het wachten is op het besluit van de gemeente. De volgende dag stuurt Bas mij een mail, waarin hij de financiering van het traject voor Jack toezegt. Precies twee dagen voor vertrek van Jack naar het buitenland.
Gezamenlijke opdracht
Als GI zijn wij samen met gemeenten verantwoordelijk voor de meest kwetsbare kinderen in de samenleving. Naast het gedwongen kader is de gemeente ook nog verantwoordelijk voor kinderen die in het vrijwillig kader hulpverlening ontvangen. Voor gemeenten is het van belang om hier goede afwegingen in te maken, zodat zo veel mogelijk kinderen hulp kunnen ontvangen. De samenwerking verloopt zeker niet altijd gemakkelijk. Het lijkt soms alsof de werelden ver uit elkaar liggen, terwijl we een gezamenlijk doel dienen. Als opdrachtnemer vind ik het belangrijk om de gemeenten waar nodig zo veel als mogelijk mee te nemen in de onderbouwing van onze besluiten, zodat we uiteindelijk tot de meest passende zorg kunnen komen voor kwetsbare kinderen. Voor Jack is dit gelukt. Beste gemeente, beste opdrachtgever, laten we elkaar blijven opzoeken. Laten we de handen ineenslaan en met maatwerk kinderen perspectief bieden.
Over Jeugdbeschermer 2.0
Al ver voor de transitie ben ik gestart als jeugdbeschermer. In die tijd was de jeugdbescherming nog een gewaardeerd beroep. Op vacatures kwamen tientallen reacties binnen, dus je had geluk als je werd uitgekozen. Als startend jeugdbeschermer werd je geplaatst in een team met overwegend senioren die een goed vangnet vormden voor nieuwe collega’s. Inmiddels ziet de jeugdbescherming er anders uit. Het is een veel bekritiseerd beroep en de leegloop is fors. Dat maakt dat ik ongekende waardering heb voor de jeugdbeschermers die blijven. Om ons heen zien we de maatschappij steeds ingewikkelder worden. De complexiteit van problematieken neemt toe, ook in gezinnen. Dit maakt dat, hoe de jeugdbescherming er in de toekomst ook uit zal komen te zien, er altijd een vorm van regie en hulpverlening in het gedwongen kader nodig blijft om de meest kwetsbare kinderen te beschermen. Inmiddels sta ik verder van de uitvoering af, maar hoop ik door mijn schrijven de mooie en minder mooie kanten van het vak te laten zien door de ogen van de jeugdbeschermers.
