Sheldon is de buurtbroer van de Beverwaard

“Ik heb niet door dat ik een voorbeeldfunctie heb. Ik ben gewoon mezelf", vertelt Sheldon. "Tuurlijk weet je dat bepaalde mensen naar je opkijken. Het enige wat je dan probeert is met hen praten, vragen aan hen wat zij later willen. Als je ze tips wilt geven, geef je ze tips. En anders moet je gewoon lekker je ding doen, lekker met ze lachen en laten zien dat je met positiviteit ver komt. Dat is wat ik probeer, als ik het doorheb dan.”

"Ik kwam bij het Buurtsteunpunt in de Beverwaard binnen als bezoeker. Ik was een jaar of zestien. Ik deed mee aan sportactiviteiten. De derde keer zei ik: ik wil vrijwilliger worden. Dat kwam toen ik besefte: zij bidden voordat ze gaan beginnen met de sportdag. Ik ben niet gelovig opgevoed, dus toen ik dat zag, zat ik te kijken van: huh, wat zijn deze mensen aan het doen? En ik vond het mooi. Ik zat nog op de middelbare school. Op dat moment ben je zoekend naar wat je wilt doen, werken, dit dat. Nu help ik mee met het organiseren van de jongerenavond op dinsdag en de sportactiviteiten op donderdagavond. En nog steeds doe ik het met alle liefde. Ze komen niet van me af.”

“Wat mijn talenten zijn? Ik ben heel sociaal, maar ik heb ook mijn mentaliteit. Daar ben ik persoonlijk trots op. Gewoon het doorzetten en het blijven zoeken naar, hoe noem je dat eigenlijk, verbeterpunten voor jezelf. Elke dag kun je wel leren. Dat is mijn motto. Ik sta elke dag op en denk: of ik me nou slecht voel of niet, ik ga er toch met een goed gevoel doorheen. Tuurlijk maak je weleens dingen mee, maar dat moet de pret niet bederven. Ik heb geen tijd voor negatieve dingen. En elke dag weer mensen zien lachen of zo, dat is meer een talent denk ik. Er zal vast wel meer zijn. Bescheiden zijn, haha.” 

“Ik deed eerst de opleiding Zorg en Welzijn, heb hier toen stagegelopen, en ben daarna gestart met MaatschappelijkeZorg. Maar daar kwam heel veel papierwerk bij kijken. Het was net te weinig actie voor mij persoonlijk. Alleen maar onzin: twee uurtjes luisteren naar hoe je een kamer indeelt. De helft van de klas is achttien, en dan ga je ons uitleggen hoe je moet stofzuigen?! Toen ben ik uitgekomen bij de opleiding Beveiliger. Ik ben drie weken geleden gestart, en heb nu al veel veel dingen geleerd waar ik echt iets aan heb, wat ik gewoon echt tof vind. Als ik dit twee jaar heb gedaan, wil ik uiteindelijk nog naar privébeveiliging en misschien het leger, maar dat is nog ver weg. Eerst deze opleiding afronden, daar ga ik nu voor. Niet stilzitten toch.” 

Tekst gaat verder onder de foto. 

“Voorbeelden geven van wat hier tof is, is wel moeilijk man. Alles is hier onbeschrijfelijk in mijn ogen. Je hebt soms rustige dagen, maar zelfs dan is het nog supergezellig, dan is er meer ruimte voor diepe gesprekken. Dat is wel een hoogtepunt: mensen die heel gesloten zijn toch zien bloeien, zien opknappen. En de groei van jongens die hier eerst elke dag kwamen en nu vaak aan het werk zijn. Ik ben trots op hen, dat ze dat bereikt hebben, dankbaar dat ze niet nog op straat aan het hangen zijn. Je hebt één bron nodig die hun laat zien dat ze niet slecht zijn. Als je als kleine jongen hoort ‘je bent slecht’, kan ik wel snappen dat je dan bij jezelf denkt: ben ik slecht? Als je dan iemand krijgt die positiever is, dan verandert er wel veel, denk ik.”

“Wat deze plek me vooral heeft gebracht, is mijn geloof. Het is mijn zetje in de rug geweest om met God in aanraking te komen. Ik heb de Alphacursus gevolgd, elke week een uurtje praten over geloof. Filmpje kijken, vragen beantwoorden en, wat nooit ontbrak, armpje drukken. Dat was ons ritme. Zo ben ik uiteindelijk doorgestroomd naar de doping. Als je je doopt, kom je een soort van onzichtbaar contract tekenen met God, je bent officieel in zijn leger. Heel veel van wat ik doe is omdat God heeft laten zien dat je je liefde moet uitdelen. In mijn ogen is dat jezelf op de tweede plek zetten, zodat je anderen eerst kunt helpen. Want ja, God deed hetzelfde. Zo probeer ik zijn dingetjes een beetje na te doen.”