Wat hebben we dit jaar lang moeten wachten op die eerste zomerse dagen. Het eerste warme weekend staat in ieder geval goed in mijn geheugen gegrift. Dit was namelijk het weekend van de eerste dansshow van mijn dochter, die plaatsvond in een oude, kleine theaterzaal zonder airco. En ik bemachtigde, niet uit vrije wil, een plek op de laatste rij, helemaal bovenin.
Al bij binnenkomst leek de warmte in de uitverkochte zaal op me te vallen. Eenmaal de trap naar de bovenste tribune beklommen, voelde de temperatuur in de zaal nog een paar graden warmer aan. De gedachte dat de warmte naar boven stijgt, stelde me niet gerust voor de tweeënhalf uur durende show.
Metafoor
Kijkend naar de eerste dansoptredens, kwam het beeld van een snelkookpan in mij op. Een snelkookpan wordt ook wel hogedrukpan genoemd. Een mooie metafoor die me deed denken aan mijn werk binnen de jeugdbescherming. De afgelopen weken is dit beeld met regelmaat bij mij teruggekomen. Zo ook tijdens een gesprek dat ik met een moeder mocht voeren.
Hoge druk
Dat gesprek was niet zonder reden. Deze moeder had namelijk een doodsbedreiging uitgesproken naar de betrokken jeugdbeschermer, wat wij als organisatie absoluut niet accepteren. Hier is wat mij betreft geen enkel excuus voor, al heb ik wel begrip voor de heftige emoties van ouders die sommige beslissingen kunnen oproepen. Onder hoge druk van boosheid, verdriet, frustratie en het onvermogen om dit op een andere wijze te reguleren, doen ouders soms uitspraken die echt niet voor herhaling vatbaar zijn en jeugdbeschermers ernstig kunnen schaden in hun gevoel van veiligheid.
Roep om hulp
In het gesprek gaf moeder vrij snel zelf al aan dat de hoge druk die op dat moment bij haar ontstond, er uiteindelijk toe geleid heeft dat ze ernstige bedreigingen geuit heeft aan het adres van de jeugdbeschermer. Duidelijk was dat ze dit zelf ook niet heeft gewild. Maar daarnaast deed ze ook de oproep aan ons om haar hierin te helpen. Eigenlijk stelde ze ons de vraag om in de bejegening rekening te houden met de druk die zo hoog bij haar kan oplopen.
Compassie
Ondanks dat ik haar uitspraken afkeur, voelde ik in het gesprek ook compassie voor deze moeder. Ik zag hoe het gesprek haar duidelijk veel moeite kostte en dat ze erg gespannen was. Maar toch was ze gekomen. Eerlijk gezegd weet ik ook dat ze hierin met haar rug tegen de muur staat. Ze weet dat ze niet anders kan dan meewerken. En weer dacht ik terug aan het beeld van de snelkookpan met deksel. Hoe is het als ouder om (voortdurend) onder druk te staan en geen escape te hebben?
De andere kant
Maar juist deze situaties vergroten de kans op uitval bij medewerkers. Mensen die instappen in opdracht van de kinderrechter, om na een reeks van pogingen in het vrijwillig kader de gewenste doorbraak te creëren. En de laatste in de rij zijn valt niet mee. De verantwoording drukt vaak zwaar en de tijd is beperkt. Ook een situatie die lijkt op een snelkookpan. Er hoeft daarnaast nog maar iets te gebeuren en de rek is er uit.
Oplossing
Hoe en of we hier met elkaar uit gaan komen, weet ik niet. Of we ooit een scenario kunnen gaan schetsen, waardoor de hoge druk er aan beide kanten af gaat? Ik hoop het, maar vraag het me soms ook wel eens af. Tot die tijd weet ik wat ik kan verwachten, heb ik begrip voor de hoge druk, maar ik weiger het normaal te vinden.
Over Jeugdbeschermer 2.0
Al ver voor de transitie ben ik gestart als jeugdbeschermer. In die tijd was de jeugdbescherming nog een gewaardeerd beroep. Op vacatures kwamen tientallen reacties binnen, dus je had geluk als je werd uitgekozen. Als startend jeugdbeschermer werd je geplaatst in een team met overwegend senioren die een goed vangnet vormden voor nieuwe collega’s. Inmiddels ziet de jeugdbescherming er anders uit. Het is een veel bekritiseerd beroep en de leegloop is fors. Dat maakt dat ik ongekende waardering heb voor de jeugdbeschermers die blijven. Om ons heen zien we de maatschappij steeds ingewikkelder worden. De complexiteit van problematieken neemt toe, ook in gezinnen. Dit maakt dat, hoe de jeugdbescherming er in de toekomst ook uit zal komen te zien, er altijd een vorm van regie en hulpverlening in het gedwongen kader nodig blijft om de meest kwetsbare kinderen te beschermen. Inmiddels sta ik verder van de uitvoering af, maar hoop ik door mijn schrijven de mooie en minder mooie kanten van het vak te laten zien door de ogen van de jeugdbeschermers.
Iedere maand deelt een van onze twee columnisten uit de jeugdbescherming wat zij meemaakt in een zelfgeschreven column. Ze licht haar visie toe op het wel en wee in haar werkveld. Op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Volg ons dan op LinkedIn!
