‘Waaah aan de kant allemaal!’ Ik loop door de binnenstad en hoor deze kreet. Ik kijk om en zie jou een wheelie trekken op je bezorgscooter. ‘Hahaha, lekker Aron*!’ klinkt het vanuit jouw collega-pizzabezorgers die naar je staan te kijken. Je geeft ze een high five en scheurt weg om de pizza’s achterin te bezorgen.
Ik moet gniffelen. Sowieso is het leuk om oud-pupillen spontaan tegen te komen in hun eigen leefwereld. Maar toen ik je leerde kennen zat je in een enorm verdrietige situatie. Jouw ouders waren zo gewelddadig naar elkaar geweest dat jij en je zusjes tijdelijk niet meer bij hen konden wonen. Jij ontpopte je als oudste zoon tot het vervangende ouderfiguur van je zusjes. Dat werd onhoudbaar in het pleeggezin omdat je constant met je pleegouders in de clinch was over de opvoeding van je zusjes. Ook bleef jouw eigen ontwikkeling stilstaan. Jouw cijfers kelderden, je deed niets meer met vrienden en je voelde je steeds somberder.
Eigen plekje
Jouw zusjes konden na een tijdje gelukkig weer naar huis. Voor jou werd dat een andere beslissing. We zijn er gezamenlijk voor jou uitgekomen dat terug naar je ouders gaan, niet was wat je het liefste wilde en nodig had. Toen je eenmaal een eigen plekje had in een pleeggezin en in de stad waar je je thuis voelde, was dat de plek waar je wilde blijven.
Compenseren
Zo rooskleurig als ik hierboven omschrijf, was het aan het begin niet. Je ging gebukt onder schuldgevoel en je probeerde naar je ouders toe extreem te compenseren omdat je niet meer bij hen wilde wonen, terwijl je ook zo ongelooflijk veel van hen houdt. Na de eerste shock en de periode van de zwaarste rouw, konden jouw beide ouders accepteren dat je niet meer bij hen kwam wonen. Na een tijdje zagen jullie elkaar steeds meer en gingen jullie zelfs met elkaar op vakantie.
Kind zijn
Ondertussen probeerden de pleegzorgwerker, psycholoog en ik jou te leren om kind te zijn. Je mag fouten maken, je mag erop vertrouwen dat er voor je gezorgd wordt, je mag weten dat je hulp zult krijgen als je dat nodig hebt. En ja: je mag je best eens een beetje onverantwoordelijk gedragen.
Wheelies
Het spijt me van de pizza’s die Aron moest bezorgen, ik hoop dat het beleg er niet volledig af is gegleden en de klanten lekker hebben gegeten. Maar ik kon het niet helpen dat ik trots en blij naar jouw wheelie heb gekeken. Ik hoop dat ieders leven, en vooral dat van jou, een mooie balans vindt tussen verantwoordelijkheid en discipline en wheelies.
*Aron is een gefingeerde naam.
Over Jeugdbeschermer 1.0
Kort na de zoveelste documentaire over misstanden in de jeugdzorg, lees ik een nieuwsartikel over een, volgens de schrijver, onterechte uithuisplaatsing. Mijn collega’s en ik werken in het gedwongen kader en zijn per definitie niet welkom, omdat we vaak impopulaire en ingrijpende beslissingen nemen. Ondanks de kritiek, werkdruk en agressie waar we mee te maken krijgen, zijn er weinig dagen waarop ik geen stapje harder loop. Een eenzijdige documentaire die stelt dat de jeugdbescherming haar invloedrijke positie misbruikt en het bij het verkeerde eind heeft, kan mij mijn werkplezier in één klap ontnemen. Aan de andere kant van die documentaires en artikelen werken wij, de jeugdbeschermers. Van hun werk wil ik graag een stukje laten zien.
Iedere maand deelt een van onze twee columnisten uit de jeugdbescherming wat zij meemaakt in een zelfgeschreven column. Ze licht haar visie toe op het wel en wee in haar werkveld. Op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Volg ons dan op LinkedIn!
