Tonia voelt zich thuis in de Warme Kamer van Amersfoort

Tonia van de Groep is dagelijks te vinden in de buurthuiskamer van het Soesterkwartier in Amersfoort, die tegenwoordig ook dienst doet als Warme Kamer. De goedlachse 64-jarige vrouw komt er voor de gezelligheid en het contact met mensen. ‘Door hier te komen, zorg ik ervoor dat ik niet eenzaam word.’

Het is gezellig druk in de buurthuiskamer. Ongeveer vijftien vrouwen zitten in het midden van de ruimte, rond aan elkaar geschoven tafels, en zijn bezig met het maken van een kerststukje. Een man zit koffie te drinken op de bank en enkele vrijwilligers lopen tussen de mensen door. 

Ingrid Sparreboom is coördinator van de buurthuiskamer en kent iedereen. ‘We zijn sinds de Warme Kamers actie langer open. Mensen maken daar gebruik van. Ze staan ’s morgens al voor de deur en sommigen gaan pas weg als we de deur sluiten.’

Ook Tonia is er iedere dag en vaak gaat ze als een van de laatsten weg. ‘Ik kom hier graag. Ruim een jaar geleden stapte ik voor het eerst naar binnen. Dat was natuurlijk even spannend en wennen. Maar nu ken ik de meeste mensen hier wel en heb ik vrienden gemaakt.’ Ook coördinator Ingrid ziet ze als een van haar vriendinnen. ‘Ze is gewoon heel lief.’

Tonia heeft een lastige periode achter de rug. Ze heeft kanker. En hoewel het nu stabiel is, heeft ze er veel last van gehad. ‘Er zat een tumor op mijn been. Die hebben ze gelukkig weg kunnen halen, maar ik loop nu als een pinguïn. Het doet pijn, dus ik moet alles rustig aan doen. Het was een heftige periode voor me, maar juist door onder de mensen te zijn, kon ik er over praten.’

Ondertussen komt de wijkagent, volledig in motoruniform, rustig de buurthuiskamer binnen gewandeld. ‘Dat doet hij altijd. Dan legt hij z’n helm daar in de hoek, en dan komt hij er even bij zitten’, vertelt een van de andere bezoekers. Nadat hij een kop koffie heeft gekregen, schuift hij een stoel bij de vrouwen aan tafel. ‘Zo, en hoe gaat het hier?’ De vrouwen knikken allemaal instemmend, en gaan – geheel niet onder de indruk van het blauw-gele uniform – rustig door met hun kerststukje.

Tekst gaat verder onder de foto.

Tonia is een makkelijke prater. Ze lacht, maakt grapjes en vertelt over haar hobby: ‘punniken’, een combinatie van haken en breien. Ze heeft al verschillende dingen gemaakt en is nu bezig met een sjaal. Toch heeft ze het niet altijd makkelijk. ‘Ik heb last van depressiviteit. Zeker zo in de wintermaanden als het weer donker is. Vroeger heb ik er ook veel last van gehad en ben ik opgenomen geweest in een kliniek. Toen ik daar weg mocht, zeiden ze: ‘zorg dat je in contact blijft met mensen’. Nou, dat doe ik hier!’

Voor Tonia is de buurthuiskamer echt een warme woonkamer, waar ze graag komt. Ingrid ziet dat bij meer mensen die er komen. ‘We hebben hier flink wat bezoekers, iedere dag. Sommigen komen hier al jaren, anderen sinds we langer geopend zijn. Ook is er veel verborgen energie-armoede. Daarover praten kan heel lastig zijn. Het is juist fijn dat daar niet de nadruk op ligt als mensen hier zijn. Ze mogen gewoon komen.’