Gerda ruimt haar huis én haar hoofd op

Gerda heeft 'een vol huis' – zo noemen zijzelf en haar ambulant ondersteuner Marieke het. Anderen noemen het hoarding, verzamelwoede of verzameldwang. Om Gerda’s huis en hoofd op orde te krijgen, zijn Marieke en zij aan het opruimen. En met succes! 

“Ik verzamel, omdat ik heel veel dingen gratis krijg”, vertelt de Amsterdamse. “Ik vind heel veel, ik geef ook veel door aan anderen. Het verzamelen was voor mij een manier om te hopen op een mooie toekomst. Dat ik mijn huis op kon bouwen en dat ik op alles voorbereid was. Vroeger gunde ik dat mezelf niet, maar nu ga ik een beetje de andere kant op: ik koop allemaal mooie spulletjes voor in m’n huis. Ik leerde dat ik er mocht zijn en dat ging ik meteen uitvoeren: door mooie dingen voor mezelf te kopen.” 

“In mijn hoofd weet ik wel waar ik alles wil hebben”, vertelt Gerda. “Het bureautje mag naar de andere kant van de woonkamer, bij de tuin.” De tuin is gelukkig weer te bereiken, nu Gerda met hulp van Marieke de spullen heeft opgeruimd in de paar vierkante meters die naar de tuindeur leiden. Gerda is een gestructureerd mens, vertelt haar ondersteuner Marieke. Maar lange tijd had ze geen ruimte om haar plannen uit te voeren. Die ruimte werd ingenomen door trauma’s van vroeger. En in zware periodes is het voor Gerda moeilijk om niet naar de fles te grijpen. Eerder in haar leven zat ze in therapie voor een meervoudige persoonlijkheidsstoornis, vertelt ze: “Er leefden zestien personen in mijn hoofd. Ik heb jaren therapie gehad om er weer een geheel van te maken, een Gerda. En dat is gelukt, maar ik had niet door dat de pijn eronder, het trauma, er nog zat. Ik dacht dat ik mijn problemen had opgelost, maar dat trauma was nog niet verwerkt.”

In een slechte periode ging er iedere 24 uur een liter jenever doorheen, soms anderhalve liter, vertelt Gerda. Op een keer gleed ze uit in huis en viel ze lelijk op haar arm. “Ik schrok daarvan”, vertelt ze. “Dat het zo ver was gekomen. Door die val ben ik eigenlijk wakker geschrokken: zo kan het niet langer. Ik moest ook geopereerd worden aan mijn arm en voor een narcose moet je nuchter zijn. Dus ik moest detoxen. Dat heb ik thuis gedaan, onder begeleiding van Jellinek [een grote instelling voor verslavingszorg, red]. Na de detox en de operatie zijn Marieke en ik begonnen met opruimen.”

“De laatste paar weken gaat het echt hard”, vertelt Gerda. Er is een gangpad naar de tuindeur. Haar slaapkamer is netjes, er is genoeg ruimte zodat je om het bed heen kunt lopen. De badkamer is aangepakt, die is nu helemaal zoals Gerda het voor zich zag. “Dat vind ik zo knap aan Gerda”, zegt Marieke. Gerda lacht een beetje en kijkt opzij. “Ja, ik meen het!”, zegt Marieke. “Dat vond ik zo bijzonder! Ook in de tijd dat het hier nog heel vol was, kon ik aan alles in huis zien wat het plan was. Want Gerda is supergeorganiseerd en gestructureerd. Alleen zat er steeds een soort muur van de PTSS en de alcohol voor. Daarom konden we er nog niet aan beginnen. Maar nu komt dat er allemaal uit. Het is echt te gek om te zien dat er nu voor al die plannen ruimte is.” Gerda: “Ja, nu kom ik tot uitvoering. Ik had ook heel veel spulletjes in huis, die ik had aangeschaft om de plannen ten uitvoer te brengen.”

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

“Ik ben mijn gewone leven weer aan het oppakken. En ik ga weer steeds meer genieten van het leven. Ik probeer elke zondag naar de kerk te gaan bij het Leger des Heils. Ik ga naar de vrouwenmaaltijd, daar zie ik de vaste gezichten. Mijn deadline voor het opruimen is dat ik mijn verjaardag wil vieren, dat is over een week of zes. Dan komen mijn vrienden langs en wat mensen van de organisaties, van de ggz en van het Leger en zo. En daarna gaan we weer verder.” Gerda glundert naar Marieke. “Het bureautje bouwen.”