Op zoek naar buitenslapers

Deborah: “Onlangs sprak ik een deelnemer die een slecht gesprek had gehad met een instantie. Ik vroeg toen: wat zou je nu het liefste doen? Vissen, zei hij. Ik ben toen met hem gaan vissen. Een andere deelnemer bleef maar praten over schaken. We hebben een schaakbord voor hem gekocht en Maurice is met hem gaan schaken om in contact te kunnen blijven. Dat was precies wat hij nodig had om zich voor ons open te stellen. Hij heeft nu een baan. Naast al het regelen en onderhandelen met instanties, moet onze focus dáárop blijven: dat deelnemers ervaren dat ze de moeite waard zijn.”

“Maar je weet het nooit, hoor. Mensen kunnen ook zo verdwijnen. We staan vaak voor een dichte deur, of we moeten de hele stad afzoeken om iemand te vinden. Soms hebben we een briefadres of ID-kaart voor iemand geregeld, en verdwijnt diegene weer van de radar. Of een ID-kaart wordt direct weer als onderpand weggegeven. Daar spreken we mensen ook streng op aan. Op de manier van: jouw keuze heeft een gevolg. Dat is de balans in ons werk: we zijn altijd zonder oordeel, maar wel duidelijk.”

Ondertussen lopen ze door het struikgewas langs een spoorbrug. Tussen de zuilen ligt een man te slapen. Ze zien hem voor het eerst. Zijn handen zijn zo zwart, dat het duidelijk is dat hij al lang buiten slaapt. “Goedemorgen”, begint Deborah. Als hij eindelijk slaapdronken reageert, vertelt hij dat hij nu drie nachten buiten slaapt. Zijn naam wil hij niet zeggen, maar een sigaret en koffie - dat wil hij wel. “Wel een rustig plekje zo”, zegt Maurice. Direct erna dendert er een trein over de brug. “Af en toe dan.” Op de vraag of hij een slaapzak wil, reageert de man niet. Deborah en Maurice kijken elkaar aan, en begrijpen de boodschap. Als ze terug zijn bij de bus legt Deborah uit: “Bij deze man moeten we eerst een paar keer langskomen met koffie, en dan langzaam vertrouwen opbouwen. Je merkt het vanzelf als je te snel gaat.”

Bij de volgende stop, vlakbij het stadion, staat in de dichte struiken een tentje. Maurice klopt aan. Vraagt of hij de rits wat open mag doen. Ze wisselen wat woorden, maar de bewoner van de tent blijkt te ver heen. “Zou je wel graag geholpen willen worden?”, vraagt Deborah. Geen duidelijke reactie. “Nou, slaap lekker nog, dan gaan wij weer even verder.” Maurice loopt het struikgewas weer uit en fluistert: “Oei, wat een poepgeur. We komen later wel een keertje terug.”

Achter het stadion is een groot verlaten parkeerterrein. Het is nog vroeg, maar de parkeerwachter staat al op z’n post. Hij wenkt als hij de veldwerkers aan ziet komen. “Er liggen er weer een paar hoor. De politie komt het terrein straks checken voordat we opengaan, dus je moet ze maar tippen dat ze op tijd vertrekken.”

Bij het viaduct liggen inderdaad een man en vrouw, dicht tegen elkaar aan op een matras. Hun schoenen van Nike staan netjes naast elkaar bij het matras opgesteld. Debora vraagt hen of ze het goed vinden als ze een andere organisatie over hen informeert, zodat deze hen hulp kan aanbieden. Ze knikken. En dat de politie zo dadelijk zal komen? Ook dat begrijpen ze.

Inmiddels is het half acht ’s morgens, en de bus koerst weer naar kantoor. Van daaruit zullen Maurice en Debora nog verschillende bezoeken afleggen, en het nodige kantoorwerk doen. Vanmorgen staan in elk geval nog een bezoekje aan Cindy op de planning, en een gesprek met meneer Pletting.