Veteraan Anton komt naar Veteranendag: 'Wij bieden een herstelplek aan veteranen die dat nodig hebben'

Veteraan en medewerker van het Leger des Heils Anton Henning is er op Veteranendag, zaterdag 29 juni, zeker bij: “Als Leger des Heils bieden wij een herstelplek aan veteranen die dat nodig hebben.”

Wat heb je bij Defensie gedaan?
“Ik was dienstplichtig militair. Vlak voor ik zou afzwaaien, heb ik bijgetekend als vrijwillig ‘nadiener’. Toen ben ik nog 7 maanden in Libanon geweest. Ik had een bijzonder leuke functie: ik was chauffeur en was gelegerd op het hoofdkwartier. Ik reed vaak op en neer naar het vliegveld om mensen te halen en te brengen, en ik begeleidde voedseltransporten. Elke dag was anders. Daarbij heb ik veel gezien van het land, dat was erg mooi.”

Bracht de uitzending ook gevaren met zich mee?
“Je bent als militair in het buitenland op missie, dus er waren zeker wel dingen gevaarlijk. Zo werd er een paar dagen na onze aankomst een rotsblok naar beneden geblazen door explosieven. Dat was een manier om aan ons te laten merken dat niet wij maar zij hier de dienst uitmaakten in dit gebied. Ook vlogen er weleens granaten door de lucht. Als je de kraters van die inslagen ziet, besef je wel: als ik hier had gestaan, dan had ik er niet meer geweest.

De gevaarlijkste situatie ontstond nadat er een inwoner van het land was doodgeschoten, en wij daar de schuld van kregen. Ik was op dat moment in het hoofdkwartier van de VN in Naqoura, dat was omsingeld. We werden onder vuur genomen en we konden eigenlijk alleen maar schuilen. Tot het dan opeens weer stil wordt. Mensen gingen voorzichtig weer buiten kijken. Op dat moment merk je ook dat iemands rang er niet echt meer toe doet. Het gaat om je eigen veiligheid en niemand kan jou garanderen dat je veilig thuiskomt als je in zo’n situatie terecht komt.”

Wat heeft het met jou gedaan?
“Het maakt je heel bewust van de wereld. Je weet dat er gevaarlijke gebieden zijn, maar als je er nooit bent geweest, kun je je er amper iets bij voorstellen. We hebben een stukje veiligheid en perspectief kunnen bieden aan de mensen die daar wonen, hoewel dat natuurlijk altijd zeer relatief is. Daarnaast heb ik nooit meer een situatie meegemaakt waarin ik zo hecht was met mijn collega’s. Of je elkaar graag mocht of wat minder: ik kon slapen omdat ik wist dat er iemand waakte. Dat heb ik in Nederland nooit meer meegemaakt."

Hoe was de terugkomst in Nederland?
“Mensen hopen dat je een paar spannende verhalen kunt vertellen. Ze willen weten wat je hebt meegemaakt, of je hebt geschoten. Zo’n verhaal vertel je dan een paar keer, en dan merk je dat het alleen om de sensatie gaat, niet om jou. Dan stop je met vertellen. Eerlijk gezegd vond ik dat wel lastig. Er was verder ook geen begeleiding na de diensttijd. Dus opeens is het over, en ga je weer verder. Maar je bent wel echt veranderd.”

Dat lijkt me best eenzaam.
“Dat is best eenzaam ja. Nu ik in de veteranenopvang werk, merk ik hoe weinig woorden je nodig hebt om elkaar te begrijpen. Dan besef je pas hoe erg je dat hebt gemist na je diensttijd. Het leven ging gewoon weer door. En eerlijk gezegd voelde ik me daar toen ook het beste bij.”

En nu werk je bij het Leger des Heils...?
“Na mijn diensttijd heb ik verschillende banen gehad. Ik besloot met vroeg pensioen te gaan, en ben vrijwilliger geworden bij een inloophuis van het Leger des Heils in Utrecht. Dat beviel zo goed, dat ik officieel weer ben gaan werken, als buurtwerker. Toen ik wat meer uren wilde gaan werken, ben ik in de flexpool gaan werken. Dan word je ingezet op allerlei verschillende afdelingen. En toen kon ik aan de slag bij Sparrenheuvel, de herstelplek voor veteranen.”

Van het pensioen is nog weinig terecht gekomen, dus. 
“Het werken binnen het Leger des Heils beviel me zo goed, dat ik dacht: nu kan ik nog een keer zo’n wending maken in mijn leven. Ik besef dat ik heel goed uit mijn diensttijd ben gekomen. Om me heen heb ik dat wel anders gezien. Bij andere veteranen werd het leven soms echt lijden. Nu mag ik in dit werk mensen wat hoop bieden. Hoop op herstel. Je wordt nooit meer dezelfde persoon als dat je was voor de uitzending, maar we kunnen er wel nog het maximale uithalen.”

Hoe zou jij Sparrenheuvel omschrijven?
“Het is een locatie speciaal voor veteranen. Zelfs zonder woorden kun je elkaar hier begrijpen. Dat is kenmerkend. Je hoeft niets uit te leggen, we snappen je. Een groot deel van het team dat hier werkt is zelf veteraan. Dat we niet allemaal veteraan zijn, zie ik als een voordeel. Juist degene die geen veteraan zijn, kunnen de vragen stellen die ik door mijn ervaring mogelijk over het hoofd zie. Het team heeft een mooie en sterke mix aan kwaliteiten.

En we werken hier echt aan het herstel. We lopen met elkaar op, leren van elkaar. Dat zorgt voor een bepaalde chemie die je anders niet zomaar krijgt. Maar door de juiste randvoorwaarden, die we hier hebben, lukt dat wel.”

Je bent er bij op Veteranendag, waarom vind je dat zo belangrijk?
“Ik vind het ontzettend belangrijk dat het zichtbaar is wat wij als Leger des Heils doen, en dat we er voor mensen zijn. Wij staan ergens voor, hebben een missie. We bieden hier een herstelplek aan veteranen die dat nodig hebben. Dat mag zoveel mogelijk bekendheid krijgen. En we gaan er als team naartoe, dat maakt het ook nog eens gezellig!”