Het is donderdagochtend en ik doe een bakkie met mijn manager. Ze heeft mij eindelijke zover dat ik drie weken vakantie neem. Dit keer heb ik het goed voor elkaar. Cliëntsysteem bijgewerkt, collega’s ingepraat, gaat helemaal lukken.
Ik ga nu eens niet op de laatste dag tot diep in de nacht doorwerken om alles af te krijgen. Zelfs meneer B., waar ik twee jaar zoveel tijd aan heb besteed, omdat geen instelling hem wilde accepteren, is onder dak, bij een gespecialiseerde woongroep ergens in Friesland. Na mijn vakantie ga ik hem overdragen aan de reclassering in die regio. Ik ga zó lekker met vakantie!
Het is zondagochtend en ik zit in mijn pyjama op de bank met koffie. Ik hoor mijn werktelefoon in mijn werktas, maar neem niet op. Het is weekend, ik ben vrij, dus neem nog een slok. Maar hij blijft gaan en nieuwsgierig als ik ben neem ik toch op. Het is de woongroep waar meneer B. verblijft. Ze zijn gebeld door de politie dat ze hem straks om 11 uur komen halen omdat hij nog een straf moet uitzitten.
Neeeeee!
Deze zeer zwakbegaafde man gaat dit niet begrijpen. Eindelijk mag hij ergens wonen na twee jaar in gesloten klinieken, eindelijk lijkt hij zich thuis te voelen en nu dit. En ik heb nog drie dagen voor mijn vakantie. Ik bel de politie en weet de agent die hem moet halen aan de lijn te krijgen. Zinloos natuurlijk. Ze hebben de opdracht en gaan die ook uitvoeren.
Piketofficier dan. Blijkt niet bereikbaar, wel mailbaar. Ik stuur een mail met uitgebreide uitleg waarom deze man nu echt niet de gevangenis in mag. Er komt een mail terug dat hij daar ook niets aan kan veranderen, maar dat de executieofficier, die over de uitvoering van vonnissen gaat, misschien iets kan doen. De woongroep belt opnieuw om te overleggen hoe ze hem kunnen voorbereiden. En later nog een keer om te zeggen dat hij rustig met de politie is meegegaan.
Het is maandagochtend en het lukt mij de executieofficier te spreken te krijgen. Een vriendelijke man, die mij uitlegt dat hij vroeger inderdaad invloed had kunnen uitoefenen, maar dat officieren die bevoegdheid niet meer hebben. Hij verwijst mij naar het CJIB (Centraal Justitieel Incassobureau). Daar krijg ik een mevrouw te spreken die tijdens het gesprek vier keer een collega moet raadplegen, maar uiteindelijk alleen kan vertellen dat het om zes openstaande straffen gaat (allemaal zwartrijden, jaren geleden) en dat hij daarvoor ruim twee maanden moet zitten. En dat dit in deze fase niet meer ongedaan gemaakt kan worden.
Terug op straat
Maar ik kan me daar niet bij neerleggen. Want een verblijfsplek wordt tijdens detentie maximaal twee weken doorbetaald en komt dan te vervallen. Dan komt meneer B. op straat te staan en zijn we terug bij af. Onacceptabel, want hij is zo laag begaafd dat hij zich niet kan redden in de maatschappij en ook zeker weer zal gaan zwartrijden of erger. Ik stuur een lange email aan DIZ (Divisie Individuele Zaken), die over de financiering gaat, met het verzoek om zijn plek in de woongroep twee maanden door te betalen, zodat hij daar terug kan komen.
Het is woensdagochtend en mijn mail blijkt doorgestuurd te zijn naar het CJIB. Maar niet naar het niveau waar ik mee gebeld heb. Ik word nu gebeld door een mevrouw van “Overleg complexe zaken”. Ze heeft heel veel vragen en ik vertel haar alles wat ze wil weten. Ze gaat overleggen en zal mij terugbellen. En zowaar, dat doet ze ook. Meneer B. moet nu één straf uitzitten, precies twee weken. Dan mag hij terug naar de woongroep en voor de overige vijf straffen moet ik een gratieverzoek indienen.
Wow!!! Dat moet mij lukken. Zijn begeleidster van de woongroep is net zo blij als ik. Ze belooft hem zelfs persoonlijk te gaan ophalen uit de gevangenis.
Weer wordt het later dan gepland op de laatste dag voor mijn vakantie, maar ach wat geeft dat.
Iedere maand delen onze columnisten uit de reclassering wat zij meemaken in een zelfgeschreven column. Ze nemen je mee in hun dagelijkse werkzaamheden en schrijven op een eerlijke en creatieve manier over wat hen bezighoudt. Op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Volg ons dan op LinkedIn!
