‘Lilly!’, roept Eefje blij, terwijl we langs de pingpongtafel rijden. In een paar seconden klikt ze de gordel los, opent het portier en springt de auto uit. Enthousiast rent ze op Lilly af. Een jaar geleden hebben ze elkaar ontmoet en sindsdien is ze altijd in haar gedachten gebleven en ik moet bekennen, ook regelmatig in die van mij.
Vanaf de eerste haring die in de grond werd geslagen had ik iets met Lilly. Het contact met onze campingburen was leuk en naar mate de gesprekken vorderden, kwam ik er al snel achter waarom ik vanaf het eerste moment een klik had met dit meisje. Na het dodelijke ongeval van haar moeder groeit Lilly op bij haar oom en tante, die haar liefdevol opnemen in hun gezin. Ook voor het ongeval maakte Lilly al veel mee in haar jonge leventje.
Eenzaam
Voor het tweede jaar op rij zijn de meisjes onafscheidelijk. Ze doen alles samen. Omdat Lily en haar gezin dit jaar aan de rand van de camping staan, worden er heel wat meters over en weer afgelegd. De laatste dag loop ik de camping over om even bij Eefje te kijken, die ik al een tijdje niet meer gehoord en gezien heb. Ik tref haar kleurend aan de picknicktafel aan en blijf even hangen voor een praatje.
Het gesprek gaat al snel over de jongste telg, die met haar 8 maanden gretig sabbelt aan een ijsje. Ons gesprek wekt de aandacht van de kinderen die zich afvragen of zij als baby ook al ijsjes mochten eten. Lilly luistert aandachtig mee, maar houdt zich afzijdig. Ik observeer haar en vraag me af wat er in haar omgaat. Want plotseling komt het besef hard bij mij binnen. Er is niemand die háár verhaal kan vertellen. En opeens kan ik me inbeelden hoe eenzaam dat voor kinderen moet voelen. Mijn hart huilt een beetje voor al die kinderen die elders moeten opgroeien.
Knip zetten
De daarop volgende dagen blijft het voorval in mijn gedachten. En ik weet wel waarom. Want binnen ons werk zijn we helaas soms genoodzaakt een knip te zetten in het leven van kinderen. Het maakt me verdrietig te beseffen hoe ingrijpend dit is voor kinderen, zelfs in de kleine dingen die soms zo vanzelfsprekend zijn. Zoals je eerste hapjes als baby.
Zo thuis mogelijk
Maar daarbij is ook het besef dat wij helaas geen invloed hebben op de plek waar een wieg staat. Wij zijn ook niet bij machte om de (thuis)situatie te veranderen. Maar we kunnen deze wel beïnvloeden, vanuit het geloof dat er voor ieder kind een hoopvolle toekomst is. Door Lilly besef ik opnieuw hoe belangrijk voor kinderen is om zo veel als mogelijk thuis op te groeien. Mits er iemand beschikbaar is om een veilig thuis te kúnnen bieden natuurlijk. Lily’s verhaal maakt tegelijkertijd pijnlijk duidelijk dat er altijd kinderen zijn die een veilige haven elders nodig hebben. Het doel blijft: zo thuis als mogelijk.
Over Sara de Jong
Al ver voor de transitie ben ik gestart als jeugdbeschermer. In die tijd was de jeugdbescherming nog een gewaardeerd beroep. Op vacatures kwamen tientallen reacties binnen, dus je had geluk als je werd uitgekozen. Als startend jeugdbeschermer werd je geplaatst in een team met overwegend senioren die een goed vangnet vormden voor nieuwe collega’s. Inmiddels ziet de jeugdbescherming er anders uit. Het is een veel bekritiseerd beroep en de leegloop is fors. Dat maakt dat ik ongekende waardering heb voor de jeugdbeschermers die blijven. Om ons heen zien we de maatschappij steeds ingewikkelder worden. De complexiteit van problematieken neemt toe, ook in gezinnen. Dit maakt dat, hoe de jeugdbescherming er in de toekomst ook uit zal komen te zien, er altijd een vorm van regie en hulpverlening in het gedwongen kader nodig blijft om de meest kwetsbare kinderen te beschermen. Inmiddels sta ik verder van de uitvoering af, maar hoop ik door mijn schrijven de mooie en minder mooie kanten van het vak te laten zien door de ogen van de jeugdbeschermers.
Iedere maand deelt een van onze twee columnisten uit de jeugdbescherming wat zij meemaakt in een zelfgeschreven column. Ze licht haar visie toe op het wel en wee in haar werkveld. Op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Volg ons dan op LinkedIn!
