'Ze vertelde het met droge ogen, maar het was een shitverhaal'

Ze werkte jarenlang met plezier in de psychiatrie maar zag het werkveld veranderen. ‘Steeds zakelijker, veel pillen erin, weinig tijd voor mensen; ik vond het teveel verharden. Het was een toffe baan, maar ik houd ervan mijn professionele kant te combineren met werken met mijn hart. En dat vind ik bij de wijkverpleging van het Leger des Heils. Ik ben er heel trots op dat ik hier nu werk!’

Dat je als OGGZ wijkverpleegkundige echt de zwakste mensen mag helpen, vindt Déderike het mooiste aan dit werk. ‘Mensen met een grote bek vragen wel om hulp, maar er zijn heel veel mensen die we als maatschappij niet zien. Die zien wij hier.’ Meestal na wat geduldig aandringen, of door eerst contact te maken via de brievenbus, lukt binnenkomen uiteindelijk wel. Mensen hebben toch behoefte aan een praatje, hoewel zorg toelaten nog weer een ander verhaal is. Begrijpelijk, vindt Déderike, zeker als je hoort wat deze mensen hebben meegemaakt. ‘Vorige week was ik bij iemand die een heel vieze asbak had staan. Zo’n blik vol met peuken, weet je wel. Ik vroeg of ik een foto mocht maken voor Insta en zij begon haar verhaal te vertellen. Hoe ze op haar zevende al was gaan drinken, op haar tiende ging roken en tot haar zestiende was misbruikt. Echt vreselijk! Ze vertelde het met droge ogen, maar het was een shitverhaal. En dat ze ondanks alles altijd was blijven geloven. Het raakte me heel erg.’

Het is heftig om mensen met zo’n levensverhaal, die als vuilnis zijn behandeld en er soms ook letterlijk in zitten, te verzorgen. Toch is er ook een andere kant. Déderike: ‘Ik zie ook iets heel puurs en ik vind het een voorrecht een stukje in iemands leven mee te mogen lopen en iemands waardigheid naar boven te halen. Natuurlijk kunnen mijn cliënten ook heel bokkig zijn en eigengereid, van die ezeltjes. Maar daar houd ik juist heel erg van. Het werk is heel afwisselend: je doet adl, verzorgt een wond, injecteert, gaat even langs de apotheek, pleegt telefoontjes of je begeleidt iemand bij het sterven. Laatst was er een dame die had aangegeven te willen sterven in haar eigen huis. En dat we dan alles op alles zetten om haar dat te geven. Geregeld doe ik ook een intake van nieuwe cliënten wat ook uitdagend is om te doen. Dat je vanaf het begin alles moet regelen. En dat is vaak heel veel.’

Het werk is niet te vergelijken met de ‘gewone’ wijkverpleging, vindt Déderike. Omdat het echt maatwerk is, heb je meer tijd nodig per cliënt. Want deze mensen willen uit zichzelf meestal geen zorg ontvangen, je moet ze er echt naartoe leiden.  In ons team zitten verschillende collega’s met ervaring in de psychiatrie en dat helpt enorm. Ik ben niet veroordelend, geïnteresseerd, aanwezig en rustig en zo heeft iedereen zijn eigen kwaliteit. Als het soms zo moeilijk wordt, dat je iemand wel achter het behang kunt plakken, overleggen we met elkaar. Laatst hadden we een dame met een persoonlijkheidsstoornis die ons als team tegen elkaar uit speelde. Dan moet je heel goed sparren, en soms een stapje achteruit doen als je het niet trekt. Want wij zijn natuurlijk niet immuun, gedrag kan je ook raken.’

Qua ontwikkeling zijn er binnen het Leger des Heils diverse mogelijkheden, maar voor nu kijkt Déderike nog niet verder. Ze geniet van haar werk en vindt het fijn dat er een goede balans is met thuis. Ze zet zich voor de organisatie in door over haar werk te schrijven op Instagram onder de naam zusterdeetje_hartekreetje. ‘Daarmee wil ik het werk een beetje promoten, want het is best moeilijk om er écht een idee van te krijgen. Maar als je van afwisseling houdt, van investeren in mensen en met je poten in de klei wilt staan, dan moet je hier zijn.’