Een bijzonder maatje

Liza leidt een druk leven, zoals twintigjarigen in Amsterdam dat doen. Vrienden bij de vleet, maar één maatje is extra speciaal: Robert. Ze kent hem via het maatjesproject van het Leger des Heils. “Hij helpt me relativeren, bijvoorbeeld als ik weer eens gezakt ben voor mijn rijexamen.”

Zijn uitspraak verraadt dat Robert (78) geen geboren Nederlander is. Z’n wieg staat in Israël, vertelt hij, en z’n ouders komen van de Balkan. In zijn appartement, hartje Amsterdam, zit hij op z’n bed, zoals altijd. Is ‘ie moe, gaat ‘ie liggen. Op de achtergrond staat de tv te roezemoezen. “Mijn hoofd is nog helemaal scherp, daar ben ik blij mee. Alleen: ik kan niet meer zo goed bewegen, met één oog zie ik niks meer en met het andere nog maar tien procent. Daardoor kom ik niet vaak buiten.”

Liza (20), die hem sinds oktober vorig jaar via het maatjesproject bezoekt, is dan ook een extra welkome afleiding. “Liza is erg lief, het is prachtig om met haar te zijn. We praten over van alles. Ik geef haar weleens zakelijk advies.”
Liza: “Robert heeft vroeger van alles gedaan, eigen zaakjes in de horeca gehad. Hij kan me veel leren over onderhandelen, dat zit namelijk niet in mijn aard. Ook heeft hij me een karate-move geleerd.”
Liza doet het na, swoesj-swoesj.
“En hij helpt me relativeren, bijvoorbeeld als ik weer eens gezakt ben voor mijn rijexamen, of bij mijn vriendjesdrama. Omdat Robert uit Israël komt, praat hij daar ook weleens over, of hij vertelt verhalen uit de Bijbel. Zelf ben ik niet gelovig opgevoed, dus daar leer ik van.”

Liza zit in het tweede jaar van de studie Sociaal Juridische Dienstverlening. “Voor die opleiding moest ik vorig jaar een snuffelstage of vrijwilligerswerk doen. Toen ik vorig jaar de vacature voor dit maatjesproject zag, leek me dat meteen iets voor mij.”
Het contact met het Leger des Heils voorafgaand aan dit maatjesproject verliep heel goed, vertelt ze. “Ze vroegen wat ik prettig vond en gingen de eerste keer mee naar Robert. Ik voelde me gelijk op m’n gemak bij hem. Zijn openheid en vertrouwen waardeer ik. Hij zei: ‘Je bent altijd welkom, kom maar langs wanneer je wilt’. Alleen maar positief, toch Robert?”

Robert: “Zeker! Liza woont om de hoek. Soms bel ik haar gewoon op, of ze tijd heeft. Zo niet, helemaal prima.Take it easy, zeg ik altijd. Als ze wel komt, eten we poffertjes, of shoarma.”
Liza: “Of falafel, of we gaan naar de McDonalds voor een bananenmilkshake.”

Het maatje zijn is voor Liza niet alleen een kwestie van geven. “Omdat ik vlakbij woon, heb ik er nu een extra adresje bij waar ik altijd terecht kan. En ik leer van Robert, omdat hij vanwege zijn leeftijd en levenservaring een totaal ander persoon is dan ik. Je voert gesprekken die je anders niet zo snel zou voeren. In mijn drukke leven is een bezoekje aan Robert vaak een kwestie van even uitblazen. Ik ga altijd op mijn plekje zitten, hier op de bank. En Robert is altijd enorm dankbaar dat ik er ben.”