Giovanni (of Gio) schopte het tot topcrimineel. Na veertien jaar celstraf bleken al zijn oude maten geliquideerd en koos hij het rechte pad. Nu geeft hij als vrijwilliger bij het Leger kickbokstraining aan deelnemers. "Dat ik er financieel op achteruit ben gegaan door het goede pad op te gaan, maakt me niks uit. Vrij zijn is het belangrijkste."
De boomlange Giovanni (49) ziet er jonger uit dan zijn leeftijd doet vermoeden. Hij lacht om het compliment en neemt plaats op een bankje in het park. “‘Black don’t crack’, zeggen ze. Wij krijgen geen rimpels.” Gio is opgegroeid in de Bijlmer. "Ik was een stoute jongen in de Bijlmer, maar ik had een goede tijd.” Hij gooit er een lachsalvo uit dat tot ver in het park te horen is. “Ik had een strenge moeder, ze was van de pollepel, haha! Als ik een kwartiertje te laat thuis was, had ze die al in de aanslag. M’n ouders waren gescheiden, m’n vader bezocht ik af en toe. Ik heb nooit een goede band met hen gehad, maar wat je niet kent, kun je ook niet missen.”
Criminele carrière: van auto's stelen tot juweliers overvallen
Hij ging niet de straat op om de liefde die hij thuis niet kreeg alsnog te vinden. “Op straat vind je geen liefde. Wel status. Je wilt de beste zijn. Geld binnentrekken. Actie. Dat heeft met echte liefde niks te maken." Ook qua straatcarrière is Giovanni nooit een kleine jongen geweest. Hij begon rond zijn zestiende met het stelen van een auto die al gestolen was. Een zestienklepper, twee liter, kanon van een auto. Bij zijn eerste aanhouding had ‘ie tweehonderd auto’s gestolen. Daarna ging hij auto’s omkatten, andere serienummers erin slaan, tot hij ook daarvoor werd gepakt. Eenmaal vrij volgden overvallen op banken en juweliers – alleen de grotere, met minimaal Rolex en Cartier in de etalage. Toen hij gevaar begon te lopen, stapte hij over op drugstransporten. Gio was een topcrimineel geworden.
Tekst gaat verder onder afbeelding.
"Mijn geweten is slecht ontwikkeld"
“Ik heb een antisociale persoonlijkheidsstoornis, mijn geweten is slecht ontwikkeld. Spijt heb ik niet, nee, dat zou ik hypocriet vinden. Ik heb alles bewust gedaan, met veel plezier, ik heb van m’n geld genoten, dikke auto’s gehad. Waarom zou ik dan spijt hebben zodra ik op het goeie pad ben? Vroeger zei ik altijd: dan moet je maar geen juwelier worden. De kans dat je dan wordt overvallen, is groter dan de kans dat ik spijt krijg. Ik wéét wel dat ik zo’n juwelier een trauma heb bezorgd, maar ik voel het niet.” Weer zo’n lachsalvo. “Ik ben eerlijk, ik houd je niet voor de gek, anders houd ik mezelf voor de gek.”
Op het rechte pad
Giovanni werd ouder - en wijzer. "Ik ben nooit dom geweest, heb altijd goede banen gehad in de olie en gaswinning. Als ik twee weken vrij had, ging ik die boefjesdingen doen. Maar dertien jaar geleden was ik er klaar mee, dat vóel je gewoon. Ik had veertien jaar gezeten, en toen ik op m’n 36e buiten kwam, waren al m’n jongens geliquideerd. Dat ik vastzat, was m’n redding.” Eenmaal vrij man moest Gio op zoek naar een dagbesteding. Hij ontmoette Kees, een sportcoach die onder andere met Leger des Heils-deelnemers sportte. Mensen helpen via sport, dát leek de vriendelijke reus wel wat. Kickboksen deed hij al vanaf z’n veertiende, dus die sport lag voor de hand. Zo gezegd, zo gedaan.
Wil je weten hoe het nu gaat met Gio? Lees hier deel 2 van zijn verhaal: "Ik denk dat deelnemers eerder naar mij luisteren dan naar iemand anders."
