Zoveel moeite voor een man?

We hebben een burenborrel en een buurman, die zelf voor een commercieel bedrijf werkt, vraagt of ik mijn werk niet deprimerend vindt. De criminaliteit blijft immers alleen maar toenemen.

Tja, dat zijn cijfers, gebaseerd op registratiesystemen, vinkjes. Dat zegt niet alles. Als ik naar mijn eigen cliënten kijk, dan zie ik toch een aantal mooie ontwikkelingen. “Zoals wat dan?”, vraagt hij. Ik vertel hoe een dakloze man, die negen jaar in een tentje op straat woonde, nu een woonplek heeft in een opvanghuis, waar hij hulp krijgt bij het oplossen van alle opgestapelde problemen van negen jaar op straat leven.

Ik vertel wat ik daar allemaal voor heb moeten doen. Want het kostte nogal wat werk en volharding. Het opvanghuis wilde hem pas plaatsen als hij eerst in een detox ging, om zeker te weten dat hij niet onder invloed binnen zou komen. Maar de vrije plek konden ze niet lang vrij houden. Voor detox zijn er aanmeldprocedures, die een paar weken kunnen duren. Te lang. Dus moest ik de verslavingszorg overtuigen van de urgentie.

Intussen moest ik voorkomen dat zijn werkstraffen terug werden gestuurd, omdat hij niet op de intake was gekomen. Dan zou hij vervangende gevangenisstraf krijgen. Ook schreef ik een adviesrapport voor nog lopende rechtszaken. Waarin ik beschreef dat het patroon van delicten plegen doorbroken zou kunnen worden als hij deze woonplek zou krijgen en dat een gevangenisstraf dit zou kunnen doorkruisen.

Verder was het nog een hele kunst om contact te houden met de man zelf. Want die was aan het overleven op straat. Niet altijd telefonisch bereikbaar. En soms te ziek om te komen. Eénmaal kreeg ik via een onbekende vrouw een handgeschreven briefje dat hij niet kon komen omdat hij ziek was. Toen ik op een ochtend gebeld werd dat ze met spoed een intake voor de detox hadden geregeld, diezelfde middag nog, kon ik hem niet op tijd bereiken en moest de intake toch worden uitgesteld.

Intussen oefende de opvangplek druk uit. Ze gaven mij nog een week om hem in de detox te krijgen, anders zou de plek aan iemand anders worden gegeven. Uiteindelijk is het allemaal gelukt. Ook doordat ik met de verslavingszorg, de afdeling taakstraf, de opvangplek èn met de advocaat een goede samenwerking had, iedereen begreep de urgentie.

De advocaat belde omdat er een rechtszitting bleek te zijn precies toen hij in de detox zat. Waar hij niet uit weg kon. Ook de Officier van Justitie begreep mijn uitleg en de advocaat kon daardoor uitstel aanvragen.

“Waarom doe je al die moeite voor één man? Zoveel tijd en geld. Er zijn miljoenen onschuldige mensen die geen hulp krijgen.” Ja, wat is onschuldig? Ik zag dat deze man echt gemotiveerd was. Ik zag dat hij aan het eind van zijn latijn was. Ik hoorde de wanhoop in zijn stem. Ik zag ook aan zijn strafblad (veertig pagina’s) dat dit niet het strafblad was van een crimineel, maar van een overlever. Het stond vol met winkeldiefstallen, overtreding van verordeningen en overlast door dronkenschap op straat. Hij was gaan drinken om de ellende, de pijn en de vernederingen niet te voelen.

En nu? Hij werkt voor zijn taakstraf bij een schildersbedrijf. Ze zijn blij met hem en hebben al gezegd dat hij betaald werk kan krijgen na zijn taakstraf. Hij heeft na jaren weer contact met zijn ex, alles uitgepraat en hij ziet zijn kinderen weer. Hij heeft ook weer contact met zijn familie in Senegal.

Zijn doelen:
Een eigen woonplek en betaald werk, zodat hij weer een goede vader voor zijn kinderen kan zijn en zodat hij zijn bejaarde ouders en de kinderen van zijn overleden broer financieel kan steunen. De extra moeite voor één man betekent dus een beter leven voor meer mensen.