Robert en Lin wonen nu tijdelijk met hun baby van zes maanden in een keurig rijtjeshuis. Maar tijdens de zwangerschap en zelfs tijdens de bevalling waren ze dakloos. Met harde buiken van de stress slapen op een lek luchtbed in een tent, hoe is dat?
Lin zit op de bank, kleine Aimee stralend op haar schoot. “We hebben de makkelijkste baby die er is. Maar dat verdienen we ook wel een beetje, vind ik. Na alle stress die we tijdens de zwangerschap hebben gehad.” Robert was bezig in de tuin van de woning die ze toegewezen hebben gekregen van Zorggroep Achterhoek. Hij hoort de twee collega’s van het Veldwerk van het Leger des Heils binnenkomen, dus komt ook de tuin uit. “Zij hebben ons uit ons tentje naar een kamer verhuisd. Al onze spullen zo hup die Streetlevel bus in.”
Logeren
De veldwerkers hebben kannen met koffie en chocolademelk bij zich, en een paar pakken koek. Als dat is ingeschonken, begint Lin te vertellen. “Een paar jaar geleden zou ik mijn kamertje in Apeldoorn kwijtraken. Ik wilde echt Het Slaaphuis (opvanglocatie, red.) niet in. Via-via hoorde ik dat ik wel een paar nachten bij Robert mocht logeren. Dus zo heb ik hem leren kennen.” Robert: “Ik woonde toen met mijn zoontje in een huurhuis. Ik hoorde dat er een meisje was die op straat zou belanden. Ja, dan twijfel ik geen moment. Een vrouw hoort niet op straat te slapen. Ze hadden gezegd dat Lin wel af en toe een beetje GHB nam. Die verslaving bleek in het echt wel wat groter dan dat. Dus ik zei na een paar dagen: je mag hier blijven, als je van die troep afblijft.”
Leuker nuchter
Lin lacht. “Ja, hij heeft me helemaal helpen afkicken. Ik zei toen nog: oké, maar ik blijf wel blowen. Ik was vaker afgekickt, van nog wel heftiger spul ook, dus ik wist dat ik dat wel kon. Met hulp van medicatie wel hoor, ik lag twee weken plat. Maar sindsdien ben ik er helemaal vanaf.” Hoe haar dat lukte? “Ik leefde daarvoor in een omgeving met alleen maar gebruikers. Robert was de eerste die heel nuchter tegen me zei: ‘joh, je bent veel leuker als je niet gebruikt.’ Dat maakt een groot verschil, als iemand echt iets in je ziet.”
'Als je samen in een tent slaapt, ziet de gemeente je als één huishouden en word je gekort op je daklozen-uitkering. Dus ik zette er een tentje naast en zo werden we buren.'
In een tent
Helaas raakten ze het huurhuis kwijt vanwege verboden plantjes in de tuin. Inmiddels een verliefd stel, besloten ze samen een andere woonplek te zoeken. Dat was niet gemakkelijk. Ze woonden een tijdje in de schuren van kennissen, maar dat werd algauw ruzie. Robert: “Die mannen zagen elke keer wel wat in Lin. Dat trok ik niet, joh. Dus Lin zei: kom, we gaan de straat op. Ik had nog nooit op straat geleefd, ik durfde dat niet meteen. Maar toen Lin een tentje kocht en erin ging slapen, stond ik de hele nacht om de hoek te waken. Ik wilde haar niet kwijt. Toen ben ik er uiteindelijk maar bij gekropen. Ik sliep als een roos, want alle stress van die vent van de schuur was weg. Maar als je samen in een tent slaapt, ziet de gemeente je als één huishouden en word je gekort op je daklozen-uitkering. Dus ik zette er een tentje naast en zo werden we buren.”
'Lag ik daar met harde buiken op een stapel lekke luchtbedden van de Action.'
Geen urgentie
Terwijl ze van de tenten hun huis maakte, werd Lin zwanger. Lin: “Van op straat leven word je heel hard. Voor jezelf en voor anderen. Ik vond het niet zo’n probleem om zwanger te zijn en buiten te slapen. Ik kon wel naar een moeder-kindhuis, maar ik wilde niet zonder Robert. Omdat we niet verslaafd waren, pasten we net niet in de indicatie die nodig is om ander soort opvang te krijgen. En zwanger zijn geeft je geen urgentie voor een huis. We hadden alleen urgentie gekregen als ik had gezegd dat ik psychische klachten had, of mezelf wat zou willen aandoen. Nouja, dan maar kamperen. Het was wel stressvol, hoor. Lag ik daar met harde buiken op een stapel lekke luchtbedden van de Action.”
Het WMO-uurtje
Twee maanden voor de bevalling kregen ze via een kennis toch tijdelijk een kamer. Dus werd alle huisraad uit de tenten in de bus van het Leger des Heils geladen, en verhuisden ze. Helaas konden ze daar na de bevalling in het ziekenhuis niet naar terug. Dus werd het gezin in het ziekenhuis gehouden tot er een andere plek was geregeld. Marielle en Thijmen van Leger des Heils Veldwerk hebben in de hele periode dat ze op straat sliepen contact met het stel gehouden. Robert: “We kregen sheltersuits van ze, maar ook telefoontjes om even te checken hoe het ging. Gewoon oprechte interesse eigenlijk. Dat was heel fijn tussen de andere loketten en hulpverlening in. Die zitten toch met hun laptop voor de neus op de klok te kijken of het WMO-uurtje al voorbij is. Veldwerk zorgt gewoon voor je basisbehoeften, maar zegt niet van je moet dit of je moet dat.”
'Op de bank zitten en de was opvouwen. Dat is voor mij geluk.'
Zonnepaneel naast de tent
De kleine Aimee kijkt onaangedaan rond tijdens het gesprek in de woonkamer. “Ze moest eens weten”, zegt Lin. “Maar ik denk dat deze meid net zo’n vechter is als wij. Uiteindelijk heeft zij er onbedoeld voor gezorgd dat we nu in een huis wonen. Voor mijzelf had dat niet eens zo gehoeven. Ik bedoel: we waren een soort zelfvoorzienend. Robert had zelf een zonnepaneel naast de tent geinstalleerd, gevonden in een container. Er lag tapijt in de tent, we kookten elke dag een maaltijd. Maar doordat je niet gebruikt, kun je je ook niet verdoven tegen het ongemak dat erbij komt kijken. En toen het begon te sneeuwen was het toch wel echt koud. Ook kregen we een boete van de politie voor illegaal kamperen. Ik ben echt blij dat we nu niet meer in die situatie zitten. Ik ben niet zwanger geworden om een huis te krijgen, maar we danken dit huis wel aan haar. En ik ben er elke dag zo dankbaar voor. Op de bank zitten en de was opvouwen. Dat is voor mij geluk.”
