‘Ik ben in aanraking gekomen met het Leger des Heils door mijn neef. Hij werkte al een aantal jaar bij het Leger en hij attendeerde mij erop dat ze vrijwilligers zochten om de receptie te bemannen. Dus meer dan zes jaar geleden ben ik dat gaan doen, aan de Noordpolderkade in Den Haag. Zo begon ik als vrijwilliger bij een Huis en Haard. Na een jaar ben ik ook echt in dienst gekomen als woonbegeleider. Dat heb ik een aantal jaar gedaan en afgelopen maart ben ik doorgestroomd naar persoonlijk begeleider. Ik heb het werk dus wel zien veranderen. Dat maakt het spannend, maar ook heel mooi.

Mijn quote gaat over de doelgroep waar we als Leger des Heils mee werken. De doelgroep heeft veelal GGZ-problematiek, een verstandelijke beperking of zit in een justitieel kader. Dat zijn mensen waar een stigma over heerst en waar buitenstaanders al snel een vooroordeel over klaar hebben. Dat merkte ik toen onze locatie ging verhuizen. Binnen de kortste keren kwamen buurtbewoners in opstand, omdat ze een mening hadden over onze doelgroep. Dat vind ik echt jammer. Daarom laat ik graag zien dat onze deelnemers meer zijn dan een etiket. Mensen zijn meer dan hun aandoening. Ik haal heel veel plezier uit mijn werk als ik bijvoorbeeld met een bewoner ergens een haring ga eten en die bewoner zich even ‘normaal’ voelt in de samenleving.

Ik kom zelf uit Suriname. Mijn ouders zijn naar Nederland gekomen, maar we hebben als gezin best hele heftige tijden gekend. Ik had het in die tijd fijn gevonden als ik bij iemand terecht had gekund met mijn bagage. Ik kom niet uit een rijk gezin of uit een rijke buurt, ik heb echt de andere kant gezien. Daardoor kan ik me heel goed inleven in de ander. Dat is de motorolie in mijn motor, dat is mijn motivatie.

Wat ik mooi vind in mijn werk, is dat we altijd samen komen in tijden van nood. Dat geldt voor zowel collega’s als voor bewoners. Zo heb ik nu een aantal keer het overlijden van een bewoner meegemaakt. Onze bewoners, die normaal gesproken niet zo laten merken wat het met ze doet, laten dan opeens een andere kant zien. Dat zijn momenten waarop we samen komen. Dan komt er een gedenktafel en dan bidden we samen. Dan zijn we echt het Leger des Heils en doen we het samen, met elkaar. Dat heb je ook als collega’s onderling. We voelen als verbonden, als een leger. Dat is kameraadschap.’

‘Ik doe momenteel een aantal dingen voor het Leger des Heils. Ik werk als beleidsmedewerker en projectleider op het bedrijfsbureau en daarnaast geef ik leiding aan een abstinent wonen instelling, beide in Amsterdam. Ik werk sinds 2012 bij het Leger des Heils en heb in de afgelopen jaren verschillende plekken binnen de organisatie gezien. Ik ben begonnen als stagiaire in een sociaal pension. Toen dat een dag- en nachtopvang werd ben ik er blijven werken en uiteindelijk doorgegroeid naar een meer verantwoordelijke functie. Ik heb niet lang hierna de overstap naar de maatschappelijke opvang gemaakt, waar ik ging werken als trajecthouder. Na het starten van de HBO-bachelor Management in de zorg mocht ik onder andere de pilot Abstinent wonen aansturen en binnen dit project ook landelijke invloed uitoefenen. Toen deze woonvorm binnen Amsterdam vast aanbod werd, bleef ik aan als leidinggevende. In het voorjaar van 2022 heb ik de overstap gemaakt naar het bedrijfsbureau waar ik nu de functie van beleidsmedewerker/projectleider vervul.

In 2005 ben ik zelf als client bij het Leger des Heils terechtgekomen. Ik was toen zo’n zwervend meisje. Daarom heb ik deze quote gekozen. Op welke manier je ook betrokken bent bij de hulpverlening, die doelgroep mogen we niet vergeten. Het is bijzonder om te zien hoe het Leger des heils mij de ruimte heeft gegeven te groeien naar waar ik nu ben

De kern van mijn werk is het geloof in God. Het geloof vormt mijn identiteit op vele manieren, ik kan me geen voorstelling maken van het werken voor een niet christelijke organisatie. Sinds ik op het bedrijfsbureau werk, heb ik het idee dat het geloof meer om mij heen is en dat ik er ook meer mee bezig kan zijn in mijn werk. Dat vind ik mooi en fijn om te ervaren.

Ik heb jaren geleden een man begeleid, die laag verstandelijk beperkt is. Hij woonde in het sociaal pension en ik had een klik met die man. Het leuke is, waar ik in de jaren erna ook ben gaan werken, hij stuurt me tot de dag van vandaag kaartjes. Zo ook toen ik op het bedrijfsbureau ging werken. Ik kreeg een kaart waarop stond: ‘Gefeliciteerd met je nieuwe baan’. Hij was de eerste die me feliciteerde, nog voordat mijn collega’s dit konden doen. Zo zie je maar hoe wij mensen, in welke situatie ook, elkaar weer kunnen zegenen, bijvoorbeeld met een waardevol kaartje.’

‘Ik ben mijn hele leven al bij het Leger des Heils. Mijn ouders waren heilsofficieren, dus ben ik met de kinderwagen het Leger binnengereden en gingen mijn zusje en ik met onze ouders mee van de ene aanstelling naar de andere.

Vrij snel na ons huwelijk voelden mijn Deense vrouw, Vibeke, en ik ons geroepen om officier van het Leger des Heils te worden. Na onze opleiding in Londen zijn we, naast het uitoefenen van onze verantwoordelijkheden in Nederland, ook werkzaam geweest in Denemarken, Frankrijk, Finland, Estland, Noorwegen, IJsland en de Faeröer Eilanden. Landen waaraan ik leidinggaf als territoriaal commandant.

In opdracht van de Generaal ben ik verantwoordelijk geweest voor de opstart van het Leger des Heils in acht landen: Griekenland, Namibië, Nepal, Sierra Leone, Burundi, Mali, Dubai en Koeweit. Sinds 2018 zijn Vibeke en ik in retraite en hebben wij ons beschikbaar gesteld als korpsofficieren van het Leger des Heils in Zeist.

De kernopdracht van het Leger des Heils is drievoudig: 1. mensen tot Christus brengen; 2. degenen die in Christus geloven aansporen om, door de kracht van Gods Geest, meer en meer als Jezus te worden en 3. als op Jezus gelijkende mensen zelf de helpende hand uitstrekken naar mensen in nood.

Wereldwijd helpen we jaarlijks het enorme aantal van 13 miljoen mensen. Maar William Booth, de Stichter van het Leger des Heils zei daarover: “Het is niet genoeg om iemand nieuwe kleren te geven, aan werk te helpen, of zelfs een universiteitsopleiding te geven. Dat zijn allemaal secundaire dingen. Als je iemand niet tot Christus hebt geleid, dan heb je je tijd verdaan.”

Kerk zijn is niet gemakkelijk, dat geef ik direct toe. Maar de kracht van het geloof is niet minder geworden. En als we ons niet volledig wijden en toewijden aan onze evangelische opdracht, dan zijn we niet veel anders dan bijvoorbeeld het Rode Kruis.

Bijna de helft van de acht landen waar ik het werk van het Leger des Heils heb mogen opstarten is islamitisch en het is een wonder dat het Leger daar op dit moment volledig vanuit zijn christelijke identiteit werkzaam is.

Toen ik naar Koeweit ging om de mogelijkheid voor de start van het Leger des Heils daar te onderzoeken, had ik van tevoren besloten om op geen enkele wijze te verbergen waar ik voor kwam. Dat betekent wel, als je in Koeweit voor de grens staat in je uniform met je pet op, dat je flink bevraagd wordt.

Na heel veel papieren te hebben ingevuld, moest ik uiteindelijk aan een hooggeplaatst iemand komen uitleggen wat ik in het land wilde gaan doen. Hij keek naar mijn pet en las hardop: The Salvation Army. “Wat is dat?” vroeg hij. Ik zei: “Het Leger des Heils gaat over Jezus Christus.” Die man pakte zijn stempel en ik mocht naar binnen. Dat was echt een wonder. Het was ondenkbaar dat we in het Midden-Oosten en de Golfstaten aanwezig zouden zijn, maar nu zitten we daar inmiddels in zes landen.

Laten we nou maar gewoon doen waarvoor we geroepen zijn. Dan doet God de rest en groeien we.”

‘Al 42 jaar ben ik vrijwillig ambassadeur voor Internationale Ontwikkelingssamenwerking, en dat doe ik voor het Leger des Heils Korps Apeldoorn. Ik ga ieder jaar op pad om geld in te zamelen voor verschillende projecten in het buitenland.

De quote laat zien wat mijn passie is. Mijn ouders waren heilsoldaat, ik ben ermee opgegroeid. Ik sta al mijn hele leven achter wat het Leger des Heils doet. Mijn moeder was zelf ook al zendingsagent, zo heette dat vroeger. Maar toen zij zestig was, vond de officier van het korps waar ze zat, haar al te oud worden om dat werk nog te doen. Ik ben 82, maar ga nog met passie door. Ik spreek mensen aan, bij supermarkten of in restaurants en eethuizen. Ik heb goede contacten met alle supermarkten in de buurt en mag daar vaak collecteren. Vaak heb ik een pinapparaat bij, en een collectebus. Het hoogste bedrag dat iemand ooit heeft gepind was in een keer een paar honderd euro. Dat is toch wel heel bijzonder dan.

Mijn motivatie is Jezus Christus. Ik ben een monument voor mijn hemelse bevrijder Jezus. Daar doe ik het allemaal voor. Mensen zeggen weleens: “Het is een druppel op de gloeiende plaat, het doet allemaal niks.” Maar zo is het niet, echt niet. Als er maar genoeg mensen zijn die druppels maken, dan wordt het een hele grote plas. We moeten niet naar beneden kijken, maar naar boven, naar onze Heer.

Ik ben altijd banketbakker geweest. Toen ik op een dag mijn ronde liep, kwam ik langs een hovenier en ik zag dat hij en zijn collega’s een tompouce van de supermarkt zaten te eten. Dus ik liep op de beste man af en zei: ‘Ik heb voor u een foldertje. Als ik nu volgende week terugkom met echte verse room tompoucen voor u en al uw collega’s, dan kunnen we er misschien even over verder praten.’ Dus de week erop ging ik weer langs, vol vertrouwen. Die hovenier vond het zo mooi, hij zei: ‘Zo lang u dit werk blijft doen, geef ik ieder jaar een paar honderd euro.’ Dat is toch prachtig? Altijd als ik op stap ga, bid ik van tevoren of God wil zorgen voor goede contacten, of Hij mij wil zegenen en of de mensen vrijgevig mogen zijn. Als ik thuiskom dank ik de Heer ook altijd. We hebben Zijn hulp nodig.’

‘Ik kom al vanaf mijn dertiende bij het Leger des Heils. Eigenlijk ben ik als straatschoffie door mijn ouders meegenomen naar het korps, maar ik vond het mooi en ben blijven plakken. Toen ik 16 was ben ik adherent geworden en twee jaar later ben ik heilsoldaat geworden. Een paar jaar later ben ik ook voor het Leger des Heils gaan werken, naast mijn opleiding tot gymdocent. Ik werkte vooral in de maatschappelijke opvang. Ik heb veel op Domus locaties gewerkt en in dag- en nachtopvangen. Uiteindelijk heb ik een tijd in het onderwijs gewerkt, maar twee jaar geleden ben ik weer in dienst gekomen van het Leger des Heils. Ik ben begonnen met Sports & Ministries. Dat doe ik nu nog steeds. Daarnaast ben ik betrokken bij een sportbuurthuis: je kunt er hetzelfde als bij een normale Bij Bosshardt, maar hier kun je ook fitnessen bijvoorbeeld. Een mooie combinatie van sport en zingeving dus.

God is de drijfveer in mijn leven. Daarom heb ik deze quote gekozen. Ik heb momenten gekend dat het licht niet aanwezig was in mijn leven, maar God was er in die momenten wel. Geen geld of geen huis hebben is natuurlijk erg lastig. Het kan ook pijnlijk zijn en dat moet je niet onderschatten. Maar geen licht, geen God in je leven is echt beroerd. Als alles in je leven tegenzit, maar je hebt God wel, dan sta je gewoon 1-0 voor.

Mijn motivatie voor het werk dat ik doe is naast God, ook hoe ik hierin ben gegroeid. Wat ik nu doe, wat ik mag doen, is heel motiverend. God plaatst mensen op mijn pad, Hij is de bepalend factor in mijn leven. Gesprekken met mensen geven mij ook motivatie om door te gaan.

Een bijzonder verhaal dat ik nooit vergeet gaat over een dakloze mevrouw. Ze werd bestempeld als een lastige vrouw. Ze zorgde voor veel problemen en ze kwam amper vooruit in het leven. Het ging heel slecht met die mevrouw en veel hulpverleners wisten niet wat ze met haar aan moesten. Ik kwam haar een keer tegen en toen vroeg ik haar: “wat is je droom?” In eerste instantie zei ze: “Waar bemoei jij je mee?” Maar samen met mijn collega’s bleef ik het aan haar vragen. Stukje bij beetje werd ze meer en meer open. Dat was zo mooi om te zien. Uiteindelijk kreeg ze zelfs weer dromen en een toekomstperspectief. We konden samen aan de slag. Dat is prachtig om te zien.’

‘Ik werk nu acht jaar binnen het Leger des Heils, maar in 1989 heb ik al een keer stagegelopen bij het Leger des Heils. Dat was mijn eerste kennismaking met de organisatie. Daarna ben ik wel andere dingen gaan doen, maar nu werk ik dus alweer ruim acht jaar bij het Leger. Ik hou me in mijn werk bezig met prostitutie en mensenhandel. 

Ik heb deze quote gekozen omdat ik geloof dat het Leger des Heils een belangrijke rol heeft te spelen in het strijden tegen uitbuiting en voor mensen die knel zitten in de prostitutie. Er zijn momenteel meer slaven dan ooit. Het Leger, als wereldwijde organisatie is bij uitstek een organisatie die zich daarvoor kan, en ik geloof ook móét, hardmaken. Dat vind ik belangrijk.

Onrecht, het feit dat er mensen worden uitgebuit, vind ik echt niet te verkroppen. Ik heb me er altijd voor ingezet om dat tegen te gaan. Een onderwerp als duurzaamheid hoort daar voor mij ook bij. Juist door klimaatverandering worden er ook weer mensen uitgebuit. Je moet dit soort problemen aanpakken, anders verandert er niets.

Het sluiten van de tippelzone vind ik echt een heel bijzonder moment. Ik vond die zone anno 2017 sowieso al echt bizar. Het was opgezet voor vrouwen die heroïne verslaafd waren. Maar het gekke was, er waren steeds minder heroïne verslaafden, en mensen werden daar juist verslaafd. Dat kon echt niet meer. We hebben ons daar hard voor gemaakt en nu is die zone gesloten. Daar ben ik echt blij mee. Mensen zeiden toen: ‘Dan gaan ze toch wel ergens anders werken!’, maar dat is niet zo. Zo was er een vrouw, die altijd verslaafd was geweest aan heroïne en had gewerkt op de tippelzone. Het was haar droom om nog eens met haar vader een cruise te maken. Een tijd na het sluiten van de tippelzone kregen we een foto van die vrouw. Ze was met haar vader op een cruise. Dat is toch zo bijzonder. Dan heb ik echt kippenvel. Dat is zó geweldig. We moeten echt geloven in mensen. Mensen kunnen veranderen, hoe klein de stapjes ook zijn, zo lang we maar in ze blijven geloven. Daar moet je vol voor gaan, altijd.’

‘Ongeveer vijf jaar geleden ben ik begonnen als vrijwilliger bij het Leger des Heils, bij een afdeling van ReShare. Vervolgens ben ik na een tijdje gevraagd om in dienst te komen en voor ReShare te gaan werken. Ik heb in meerdere winkels door het hele land mogen werken, van Den Haag tot Arnhem. Dat heb ik altijd met veel plezier gedaan. Daarnaast ben ik in mijn vrije tijd ook begonnen met de missiepost tweedehandskledingwinkel in Zundert. Daar ben ik leidinggevende geworden. Daar is dit jaar ook de post in Zierikzee bijgekomen, dus ik geef nu leiding aan twee locaties. Daar ben ik erg dankbaar voor.

Met mijn quote bedoel ik dat als je bereid bent om te ontvangen, je ook weer uit kunt delen en door kunt geven aan anderen. Ik geloof dat ik werk voor andere mensen, niet voor mezelf. En juist door dat werk voor andere mensen mag ik zelf ook verder groeien, innerlijk en op vele andere gebieden.

Dat is ook mijn motivatie voor dit werk. Zes jaar geleden zat ik in een moeilijke positie. Materieel gezien had ik alles verloren. Ik had helemaal niets meer en ben dakloos geweest. Dan merk je pas hoe belangrijk of waardevol spullen zijn. Als je alles hebt en alles goed gaat, heb je een bepaalde status. Als je alles kwijtraakt, verlies je ook die status en vergeten mensen je, helaas. Dat is ontzettend pijnlijk. Daarom heb ik gezegd: ‘ik doe het zelf wel.’ Als je begint bij jezelf, kun je echt weer verder komen. Kijk waar ik nu, zes jaar later, weer sta. Je moet in je kracht gaan staan, en ook blijven staan. Ik ben altijd in mijzelf blijven geloven, daardoor is het me gelukt. Er zoveel bijzondere dingen op mijn pad gekomen. Ik ben heel dankbaar voor de twee prachtige locaties die ik mag leiden en alles wat ik nu heb.

Ik heb zulke mooie en bijzondere mensen mogen ontmoeten in de afgelopen vijf jaar. Ik zie iedere dag als een nieuwe start, als een eerste dag van nieuw leven. Ik geloof dat als je gelooft, je bergen kunt verzetten. Ik ben heel dankbaar dat ik dit kan en mag doen. Het is allemaal niet vanzelfsprekend. Blijf vooral in jezelf geloven, hoe lastig het soms ook is. Daar geloof ik in.’