Buurthuiskamer Hilversum

Nee, we zijn geen buurthuiskamer met een volle activiteitenagenda... In Hilversum zijn veel buurthuizen waar van alles te doen en te beleven is. Het is dan ook best even zoeken geweest naar wat wij, als buurthuiskamer van het Leger des Heils, hieraan toevoegen. Slapeloze nachten heb ik er gelukkig niet van gehad, en we hebben er, na wikken en wegen, voor gekozen om de nadruk niet te leggen op activiteiten, maar op ontmoeting; niet op met elkaar bezig zijn, maar op met elkaar in gesprek zijn. En dat alles in een warme, huiselijke omgeving. De huiskamer is nog verder opgeknapt, geschilderd en van een gezellige zithoek voorzien. De koffie en thee staan altijd klaar en zijn altijd gratis, voor iedereen. Natuurlijk lunchen we tussen de middag, maar als je eerder of later komt en je hebt honger dan maken we met alle liefde een broodje of warme maaltijd voor je klaar. We zijn geïnteresseerd in de verhalen van onze bezoekers en proberen, waar dat nodig is, te helpen bij het vinden van oplossingen bij uitdagingen waarmee mensen geconfronteerd worden.

"Waar zouden we jullie mee kunnen helpen?" De vraag werd gesteld door een medewerker van een grote Gooise vastgoedonderneming. Regematig helpen medewerkers van verschillende bedrijven mee bij het bereiden en uitserveren van de maandelijkse maaltijd in de buurthuiskamer. Voor hen de gelegenheid om kennis te maken met een ander stuk werk van het Leger des Heils en voor ons de gelegenheid om ons verhaal, onze mensen onder de aandacht van het bedrijfsleven te brengen.

Ik hoefde geen moment na te denken over het antwoord... we wilden al een hele tijd graag een douche in ons gebouw. Niet omdat de mensen in de rij staan om te kunnen douchen, maar omdat we regelmatig mensen ontmoeten die het heerlijk zouden vinden om even te kunnen douchen, om even warm en schoon te worden. Lekker schone kleren te kunnen aantrekken om na een maaltijd, toch - verdrietig genoeg - de straat weer op te moeten. Een aparte ruimte voor een douche hadden we helemaal niet, maar er zit een afvoerputje in het mindervalidentoilet en in de hoek zou een douche moeten passen.

Ze laten er geen gras over groeien, zetten een collectebus in de kantine van hun kantoor, activeren collega's en na een paar maanden hebben wij een douche in ons gebouw. Ook nog eens belangeloos aangelegd door een installatiebedrijf. Inmiddels wordt er wekelijks zo'n vijf tot tien keer gedoucht.

"Zeg, is het eigelijk de bedoeling dat Carolien hier onder de douche gaat?" De vraag wordt gesteld door één van onze vrijwilligers. Ook ik trek een beetje bedenkelijk mijn wernbrouwen op. Carolien is nog niet zo lang geleden verhuisd naar een benedenwoning. We hebben nog vitrage en gordijnen voor haar huis geregeld en één van de vrijwilligers van Mode Maken heeft ze netjes op lengte gemaakt. De eerst volgende keer dat ik haar zie ga ik toch maar even het gesprek met haar aan. Dat ze het niet breed heeft en fysieke problemen was wel bekend, maar het relaas is om triest van te worden. Vanwege een ernstige, niet te verhelpen hernia, behoort werken niet tot de mogelijkheden. Ruim 20 jaar leven van een minimale uitkering, een verhuizing achter de rug hebben, waarbij het kleine beetje reserve is aangesproken en de torenhoge gasprijzen, deden haar besluiten om het gas te laten afsluiten... geen warm water dus. Dus ja, het is de bedoeling dat Carolien hier onder de douche gaat!

De zondagse samenkomst op 24 december is nog maar net afgelopen als de telefoon gaat. Een agent van het politiebureau dat nog niet zo lang geleden naar de heel andere kant van Hilversum is verhuisd. Of wij iets kunnen regelen voor een gestrande Engelsman? Het verhaal is vrij vaag, dat is de agent met mij eens... vanuit Engeland naar Nederland gekomen met de auto om een vriend te bezoeken, die niet thuis blijkt te zijn, auto stuk en gisteren op de valreep naar een garage gebracht voor reparatie. Per ongeluk paspoort en portemonnee in de auto laten liggen. De man heeft de hele nacht met zijn ziel onder zijn arm rondgelopen en is uiteindelijk door een Hilversummer op het politiebureau afgeleverd. Het relaas komt op mij over als vallend onder het hoofdstuk 'sterke verhalen', maar de garage gaat woensdag pas weer open. Wat nu? De agent geeft de man het voordeel van de twijfel en ik besluit om dat ook maar te doen. We spreken af dat hij een route meekrijgt naar onze locatie. Het is ruim vijfenveertig minuten lopen dus we nemen aan dat als de nood echt hoog is, hij hier binnen een wel kan zijn. 

Na bijna een uur, iedereen is inmiddels verder naar huis, gaat de bel van de voordeur. De man ziet er verloren uit, plastic tas met vage inhoud onder zijn arm. Een eerste observatie sluit niet uit dat de man gebruikt. Hij komt moeizaam uit zijn woorden en ook mijn collega, die wat beter thuis is in het Engels dan ik, wordt niet heel veel wijs uit het verhaal. Duidelijk is wel dat deze man niet drie dagen en nachten op straat kan doorbrengen, het is nat, koud en Kerstmis.... De man denkt dinsdag terecht te kunnen bij de garage, zich niet bewust dat wij, bevoorrechte Nederlanders, nog een tweede kerstdag kennen.

In de plaatselijke dag- en nachtopvang van Kwintes kan de man niet terecht. Mensen zonder Nederlandse nationaliteit worden er niet opgevangen. De winteropvang is niet open, want de temperatuur is 's nachts niet onder het vriespunt, ook al wil er geen hond op straat verblijven als het +1 is... Veel betaalbare overnachtingsplekken zijn er niet in Hilversum en in soortgelijke gevallen wijken we uit naar het Bastion Hotel in Bussum. Onze locatie ligt vlakbij het station en het hotel een halte verderop in Bussum ook. Hotel voor drie nachten geboekt. Treinkaartje voor vandaag heen en voor woensdag weer terug ook geregeld. Met de treintickets en hotelreservering zoek ik de man weer op. Ik probeer uit te leggen wat de bedoeling is en hij knikt afwezig. Een paar minuten later sjokt hij het gebouw met het plastic tasje onder zijn arm. Beter hebben we deze kerst niet voor hem kunnen maken.

"Denkt u dat het mogelijk is om dit jaar voor een kerstpakket in aanmerking te komen? We zitten in de schuldsanering en kunnen wel iets extra's met kerst gebruiken." Afzender fam. van Zaalen uit Laren. Zo'n 300 grote kerst(boodschappen)tassen worden dit jaar gevuld door Hilversummers die wel iets kunnen missen voor Hilversummers die er met Kerstmis minder riant bijzitten. We hebben de policy dat een organisatie moet aangeven dat een kersttas noodzakelijk of gewenst is, dus ik laat het de familie in Laren per mail weten. Er komt een uitgebreide mail terug met een beschrijving van de woon- en gezinssituatie, hoe het zit met het geld en waarom het toch echt nodig is... ik besluit om maar een afspraak te maken en het gezin te bezoeken.

Ik word allerhartelijkst ontvangen in een vrij nieuwe huurwoning. De kamer is kaal, geen vloerbedekking, gordijnen die veel te kort zijn, niets aan de muur, niets op de vloer. Alleen een bank, een kast en een lage tafel. Het is buiten koud en binnen ook. De vrouw is midden vijftig en heeft te dealen met manisch depressiviteit en borderline. De man, ruim tien jaar ouder, heeft vorig jaar een herseninfarct gehad en moet grotendeels verzorgd worden door zijn vrouw. Sinds een half jaar zitten ze in de schuldsanering en moeten ze rondkomen van een heel beperkt bedrag aan leefgeld per week. Geen kinderen, geen netwerk, ook geen internetwerk... Onlangs verhuisd naar deze nieuwe huurwoning, de oude woning wordt binnenkort afgebroken. In de vorige woning werd gekookt op gas, deze woning is voorzien van een perilexstopcontact maar een elektrische kookplaat is niet bijgeleverd. In een oude magnetron worden veel te dure diepvriesmaaltijden uit de supermarkt opgewarmd.

Zoals zo vaak bedenk ik me dat ik maar weinig snap van de wereld waarin we leven... dat kerstpakket gaat er natuurlijk komen en ook een stempelkaart van 30 euro waarmee in onze kledingwinkel kleding kan worden gekocht. En dan ook maar een paar cadeaukaarten van Dirk, dan komen ze kerst in ieder geval op een klein beetje feestelijke wijze door. En op mijn to do lijstje voor volgend jaar:

1. Zoeken naar elektrische kookplaat, liefst voor niets, maar in ieder geval voor zo weinig mogelijk.

2. Zoeken naar vloertegels, ook liefst voor niets.

Via via kwam ik zo'n twee jaar geleden in contact met Peter en Natalie. Door eigen toedoen, dat waren ze zich wel bewust, waren ze hun huis en winkel kwijt geraakt. Hun zoon werd ondergebracht bij de ouders van zijn vriendin. De honden bij de ouders van Peter.

Veelal slapend in een parkeergarage en de dag doorbrengend in het nabij gelegen winkelcentrum sleepte hun troosteloze bestaan voort. Boos op alles wat de gemeente vertegenwoordigde en boos op alle hulpverleners die zich tegen hen aan bemoeiden. Eindeloos kwamen steeds weer de verhalen voorbij over het onbegrip en de onwil waar ze tegenaan liepen, over de voorwaarden waar ze aan zouden moeten voldoen en waar ze niet aan wilden voldoen. Bij ons was het droog en warm, konden ze hun verhaal kwijt, was er eten en waren er schone kleren.

Een paar maanden waren ze van de straat omdat ze in het huis van zijn moeder konden wonen. Vader was net overleden en moeder raakte steeds meer de weg kwijt. Peter en Natalie konden zo een beetje voor haar zorgen, tot ze zo achteruit ging en naar een verpleeghuis moest. Nee, ze mochten niet in het huis blijven wonen. Een ander slot op de deur door de woningbouwvereniging maakte het onmogelijk om terug te keren. Ook het verblijf in de tent in de tuin werd snel opgebroken. Verre van ideaal, maar in ieder geval iets, kon ik een plekje op een camping regelen. Zelf konden ze deze van de paar honderd euro uitkering per maand niet betalen. Ze ontvingen een uitkering zonder wooncomponent... ze hadden immers geen onderdak! 

Twee volwassen en twee grote honden in een tweepersoonstentje; kun je het je voorstellen? Buiten ruim 30 graden, wat uiteindelijk één van de honden fataal wordt. Geen plek meer op de camping, dus weer verkassen, dit keer naar Maartensdijk. Van een vroegere vriend krijgen ze een oude auto, zonder APK dat wel, waardoor ze toch iedere dag naar Hilversum kunnen komen, naar onze buurthuiskamer. Voor wat gezelligheid, om hun verhaal kwijt te kunnen en even wat te kunnen eten.

Eindelijk lijkt de ambtenarij en zorg in beweging te komen. Er is een flatje beschikbaar, voor max. twee jaar. Ruim tien dagen later dan toegezegd is er eindelijk een sleutel van de woning. Ze hebben onderdak! Dat is geweldig, maar verdrietig genoeg wel het enige... het is letterlijk en figuurlijk een lege woning; geen vloerbedekking, geen gordijnen, geen kookplaat, geen koelkast, geen bed. Wel een huis maar verder helemaal niets. Veel woonplezier! Zo jammer dat jullie niet dankbaar zijn! Geen hulpverlener of gemeente die in beweging komt!

Eén van onze vrijwilligers heeft nog een tweepersoons luchtbed liggen. Een dekbed en beddengoed worden geregeld net als borden, bekers en bestek. Iemand regelt een magnetron. Een andere vrijwilliger gaat bij Action wat spullen halen die nodig zijn om je een beetje te kunnen redden. We geven een paar stoelen uit de huiskamer mee, hebben ze in ieder geval iets om op te zitten.

De betrokken hulpverleners vinden nog steeds dat Peter en Natalie blij mogen zijn dat ze een huis hebben. Gelukkig heb uit een nog niet zo heel ver verleden een relatie die iets doet in vloeren. Nee, normaal gesproken kan hij aan dit soort dingen niet beginnen, maar als ik de situatie uiteenzet, prikt Max een datum en tijd in zijn agenda. Komt hij kennismaken en polshoogte nemen. Een paar weken later ligt er een nette pvc vloer, een deurmat en heeft hij via via ook mooie raambekleding kunnen regelen.

Via de relatiebeheerder van het Leger mogen we bij Fonq een wensenlijstje neerleggen voor meubilair. Busje geregeld en met Peter en een paar vrijwilligers de spullen opgehaald. Een vrijwilliger koopt een douchegordijn en douchestang. Handdoeken worden geregeld. Een echtpaar dat onze samenkomsten  bezoekt doneert € 200,-- voor een bed. Ze zijn er nog lang niet, er zijn nog heel veel hobbels te nemen in de komende maanden/jaren, maar ze hebben in ieder geval een flatje dat een beetje als 'thuis' begint te voelen.