Willem is "de beste reclasseringsmedewerker van Nederland"

Zijn Ajax-trainingspak en Ajax-tatoeages laten er geen twijfel over bestaan: Robin (42) is een 020’er. Willem komt uit Rotterdam. Of dat ooit gedoe opleverde? “Nee,” zegt Robin, “we hebben de mooiste tijd gehad samen!” “Supergaaf,” bevestigt Willem. Hij neemt een hap van zijn lunchbroodje om meteen te vervolgen: “Ik ben 51, maar zie eruit als 42, en híj ziet eruit als 51." 

“Totaal niet waar,” reageert Robin lachend. Daarna omschrijft hij Willem als ‘de beste reclasseringsmedewerker van Nederland’. Waarom? “Omdat hij erbovenop zit, en hij ziet de mens achter het delict. Ik was drugsverslaafd, had PTSS, was antisociaal, ik ben in Bosnië geweest en ben daar getrouwd én gescheiden, maar dankzij deze man hier heb ik de juiste hulp gekregen. Nu ben ik van de drugs af en er lopen geen justitiezaken meer.Terwijl ik dértig jaar met justitie te maken heb gehad.” 

“Incasseringsvermogen, van je fouten leren, erkennen dat je een probleem hebt en de wil tonen om te veranderen. Maar ik heb het vooral voor m’n moeder gedaan. Ze is tachtig en ik besef nu pas hoeveel verdriet ik haar heb gedaan. Ik ben geboren en getogen in de Bijlmer; geen goede buurt, ik ging met de verkeerde mensen om, maar eigenlijk ging het bij de opvoeding al mis. Ik kreeg te weinig liefde dus dat zocht ik maar in Bosnië, waar ik getrouwd ben. Daar verloor ik alles, kwam terug, werd een paar keer opgepakt voor delicten. Ik was een kruimeldief, zwartrijder en oplichter.”

Een andere motivatie om te veranderen, was de dood van zijn ex eerder dit jaar, zegt Robin. “Zij was alles voor mij.” Willem, koeltjes: “Je had al drie jaar geen relatie meer en geen goed woord voor dat mens over; nu gaat ze dood en ga je haar opeens ophemelen!” Schoorvoetend geeft Robin zijn coach gelijk. “Ik ontdekte later pas hoe diep het zat, denk ik.”

Robin, ad-rem: “Hij is chagrijnig omdat ‘ie het vandaag druk heeft, haha! Ik kan straks lekker naar huis.” Willem: “Ik heb geen tijd voor geklets, dat klopt. Een reclasseringsuur kost justitie 88 euro, dan heb ik geen tijd om zoete broodjes te bakken. Dus ja, ik ben streng, maar daarmee help ik cliënten stappen te zetten, verantwoordelijkheid te nemen. Tegen Robin zei ik vaak: jíj bent de motor van het schip, ik sta aan het stuur. Als jij het niet in gang zet, kan ik sturen wat ik wil, maar dan gebeurt er niks. Hoe ruk je leven ook is en hoe slecht je start ook was, je moet zélf je leven maken, dat gaat niemand anders voor je doen. Ik heb er een hekel aan dat mensen in de slachtofferrol kruipen.”

Robin: “Oké, maar mensen als wij moeten wel de kans krijgen. Ik kreeg één kans, en dat was toen jij je met mij ging bemoeien. Tegelijkertijd: ik kan er niks aan doen dat ik door mijn valse start als kind een psychische stoornis heb opgelopen. Misschien was ik daardoor wel te zwakbegaafd om in te zien dat ik een probleem had.” Willem bindt iets in. “Dat is waar, zoiets los je niet zomaar op. Maar sommige mensen zijn getrouwd met hun probleem. Pas toen jij wilde veranderen, ontstond er ruimte.”

Willem: “Hij heeft humor en ik mag hem afzeiken, heel fijn. En hij zeikt mij ook af.” Robin: “Ja, dat ‘ie geen verstand van voetbal heeft.” Willem: “Tijdens ons afscheidsgesprek zei hij: ‘Schellevis heeft geen reet voor me gedaan!’ Toen zei ik: ‘Klopt! Je hebt het allemaal zelf gedaan’. Je denkt toch niet dat ik het vuur uit m’n sloffen ga lopen? Hij heeft zelf z’n problemen veroorzaakt en is niet achterlijk. Maar die houding neem ik aan vanuit betrokkenheid. Je kunt handelen door niet te handelen, maar tegelijk wél aanwezig te zijn.”

De afwisseling vindt Willem het mooiste aan het werk als reclasseringsambtenaar. “Ik werk met totaal verschillende mensen en moet dus bij mezelf allerlei luikjes opentrekken qua bejegening; ik ga niet met iedereen om zoals ik met Robin omga.” Dan moet Willem ervandoor. Hij zal Robin thuisbrengen en gebiedt hem op te schieten vanwege een volgende afspraak. Robin proeft enige stress bij zijn oud-mentor. Fijntjes: “Leuk hè, dat de rollen na tien jaar zijn omgedraaid!”